W każdą sobotę o godz. 19.00 w Sanktuarium Maryjnym w Czerwińsku nad Wisłą odprawiać się będzie Liturgia św. Jana Złotoustego w języku ukraińskim dla wiernych wschodniego obrządku (grekokatolicka Cerkiew).

Служби Божі в Червінську над Віслою
Кожної суботи о 19 год. в Червінську над Віслою служитиметься Свята Літургія Івана Злотоустого українською мовою для вірних східного обряду (Греко – Католицька Церква).

вул. Клашторна 23 (ul. Klasztorna 23, http://czerwinsk.salezjanie.pl), Римо Католицький Храм (оо. Cелезіяни).

Сердечно запрошуємо до участі в Богослужіннях.


Teologia Liturgii bizantyjskiej

o. Roman Stroniak
Teologia Liturgii bizantyjskiej

•1. Wstęp
Przez wszystkie wieki, począwszy od jerozolimskiego Wieczernika, Kościół żył i rozwijał Liturgię Świętą. Jak trafnie ujmuje Sobór Watykański II: “Liturgia, przez którą – szczególnie w boskiej Ofierze Eucharystycznej – dokonuje się dzieło naszego Odkupienia, w najwyższym stopniu przyczynia się do tego, aby wierni życiem swoim wyrażali oraz ujawniali misterium Chrystusa i rzeczywistą naturę prawdziwego Kościoła” (KL 2).

Pierwszym і bеzроśrеdnim zadaniem każdej liturgii jest modlitwa wspólnotowa, sprawowanie sakramentów і, w końcu, składanie ofiary, które w Коśсіеlе chrześcijańskim ma postać bezkrwawej ofiary euchary­stycznej. То ogólne zadanie wszelkiej kult, według Bugakwa, spełnia kult w sposób wysoce artystyczny і natchniony. Niezliczone modlitwy і obrzędy zbіеrаnе były w skarbnicy Коśсіоłа na przestrzeni wszystkich wieków istnienia Kościoła, а w szczególności obrzędy sprawowa­nia sakramentów zе wspaniałymi і starożytnymi obrzędami Liturgii wschodnich. Liturgie Wschodnie mają swoje korzenie trzech liturgicznych źródłach, są nimi: Antiocheńska – zachodnio syryjska grupa obrządkowa (obrządek Syryjsko-antiocheński, obrządek Maronicki, obrządek Bizantyjski, obrządek Ormiański), Antiocheńska – wschodnio syryjska grupa obrządkowa (obrządek Nestoriański, obrządek Chaldejski, obrządek Malabarski) Aleksandryjska grupa obrządkowa (obrządek Koptyjski i obrządek Etiopski). W naszej pracy zajmiemy się dziedzictwem teologicznym Liturgii Bizantyjskiej. Do tradycji tej należą niniejsze Liturgie: św. Bazylego Wielkiego, św. Jana Chryzostoma і Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów. Kościół Wschodni posiada rozbudowane і bardzo złożone nabożeństwa dlа każdego dnia tygodnia і roku, а także na poszczególne okresy roku, zwłaszcza na posty, а рrzedе wszystkim na саłу Wielki Post, а następnie na wielkie święta.


2. Liturgia a duchowość bizantyjska
W terminologii bizantyjskiej słowo „liturgia” określa wyłącznie Liturgię Eucharystyczną, czyli Mszę świętą. Tutaj rozumiemy liturgię w szerszym znaczeniu, jako określenie różnych form kultu publicznego Kościoła. Kult publiczny zajmuje centralne miejsce w duchowości chrześcijan Kościoła bizantyjskiego, jest jej sercem. Różne formy liturgii ukazują w co Kościół wierzy, czego pragnie, co sprawia. W obrzędach liturgicznych wierni przeżywają objawienie się Boga w Chrystusie przez Ducha Świętego. Celem liturgii jest wspólna publiczna modlitwa, celebracja ofiary Chrystusa, sprawowanie sakramentów. W terminologii bizantyjskiej słowo „liturgia” określa wyłącznie Liturgię Eucharystyczną, czyli Mszę świętą. Kult publiczny zajmuje centralne miejsce w duchowości chrześcijan Kościoła bizantyjskiego, jest jej sercem. Różne formy liturgii ukazują w co Kościół wierzy, czego pragnie, co sprawia. W obrzędach liturgicznych wierni przeżywają objawienie się Boga w Chrystusie przez Ducha Świętego. Celem liturgii jest wspólna publiczna modlitwa, celebracja ofiary Chrystusa, sprawowanie własnym słowem.

Liturgia Kościoła bizantyjskiego ma charakter dramatu, misterium, w którym zostają przedstawione i uobecnione najważniejsze wydarzenia historii zbawienia, jest najwyższym wyrazem wiary i doświadczenia religijnego. W obrzędach liturgicznych zawarte są najcenniejsze prawdy nauki chrześcijańskiej, bogate myśli dydaktyczne i katechetyczne, całe Credo Kościoła. Teksty liturgiczne zawierają wiele ważnych wypowiedzi i sformułowań dogmatycznych. W odróżnieniu od precyzyjnego i zwięzłego języka liturgicznego Kościoła Zachodniego, język liturgii bizantyjskiej jest bardzo bogaty, wylewny, obrazowy i poetycki. Stara się on przy pomocy słów wyrazić niepojęte misterium wielkiej miłości i życzliwości Boga wobec człowieka.
Jak ważną rolę spełnia liturgia w każdym Kościele świadczy fakt, że Drugi Sobór Watykański rozpoczął reformę Kościoła od liturgii.

3. Mistagogiczny charakter Liturgii św. Jana Chryzostoma

3.1 Pojęcie liturgii
Wyraz liturgia oznacza w języku greckim, pozabiblijnym służbę, usługę, w świeckim, niereligijnym rozumieniu. W Septuagincie słowo to otrzymuje natomiast wyraźnie kultowy charakter i określa służbę świątynną kapłanów i lewitów. W pismach Nowego Testamentu nabiera szerszego znaczenia i określa służbę kapłanów w świątyni (Łk 1,23), wspólne modlitwy (Dz 13,3), naczynia liturgiczne (Hbr 9,21), odprawianie nabożeństw (Hbr 10,11).

W obrzędach liturgicznych człowiek Wschodu przeżywa objawienie się Boga w Chrystusie przez Ducha Świętego. Jest to centralne miejsce udzielania życia Bożego i przemiany człowieka, miejsce chwały Bożej i dziękczynienia, miejscem odpuszczenia grzechów. Pierwszym i bezpośrednim celem liturgii jest wspólna, publiczna modlitwa, celebracja ofiary Chrystusa, sprawowanie sakramentów.

3.2 Liturgia jako dramat
Nabożeństwa w Kościele bizantyjskim, zwłaszcza liturgia eucharystyczna, nieszpory, jutrznia, mają charakter dramatu, misterium, który przedstawia i uobecnia historię zbawienia oraz dzieło zbawcze Chrystusa. Liturgia, to misterium, które rozgrywa się na scenie świątyni. Liturgia bizantyńska jest zbudowana na zasadzie antycznego dramatu greckiego1. Jest to dramat dialogowany. W dramacie biorą udział jako aktorzy:kapłan celebrujący liturgię;diakon jako posłaniec (anioł), herold;chór (gr. χόρος).
Lud zasadniczo nie bierze czynnego udziału w akcji liturgicznej. Lud kontempluje. Kontemplację ułatwia element piękna i chwały Bożej, zapach kadzidła, który napełnia całą cerkiew, teksty modlitw, czytania i pouczenia. Lud kontempluje, a śpiewy i czytania wykonuje chór i służba liturgiczna.

3.3 Liturgia jako mistagogia
W obrzędach liturgicznych człowiek Wschodu przeżywa objawienie się Boga w Chrystusie przez Ducha Świętego. Akcja liturgiczna nie jest wspomnieniem wydarzeń, lecz ich uobecnieniem, aktualizacją. Jest mistagogią wydarzeń biblijnych, wydarzeń z życia i działalności Chrystusa. Uczestnicy liturgii stają się świadkami i zarazem uczestnikami tych wydarzeń. Sprawcą aktualizacji jest Duch Święty. Duch Święty dopełnia i kontynuuje dzieło zbawcze Chrystusa. Uobecnia, ożywia i aktywizuje słowa oraz dzieła Jezusa. Przekonanie to ma mocne uzasadnienie w tekstach Nowego Testamentu. Charakterystyczna jest tu na przykład wypowiedź Chrystusa w mowie pożegnalnej : „Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, on was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co ja wam powiedziałem” (J 14,26).

Greckie słowo „przypominać” może sugerować, że chodzi o uaktywnienie pamięci. Słowa te mają dynamiczne znaczenie i wskazują nie tylko na uaktywnienie pamięci, lecz przede wszystkim na aktualizację, na urzeczywistnienie tego, co było w przeszłości. Tak też rozumiał Izrael na przykład nakaz obchodzenia świąt paschalnych jako pamiątki wydarzeń wyjścia z Egiptu. W takim samym znaczeniu należy więc interpretować słowa Jezusa o Duchu Świętym, który będzie Kościołowi przypominał słowa i czyny Jezusa.

Duch Święty uobecnia zatem słowa i czyny Chrystusa, przez co liturgia nie jest rodzajem sztuki scenicznej, lecz autentycznym spotkaniem z żywym i działającym przez Ducha Świętego w Kościele Chrystusem. Uczestnik liturgii nie jest tylko słuchaczem Ewangelii, lecz świadkiem i współuczestnikiem tych wydarzeń, które proklamuje Ewangelia. Stąd w niektórych Kościołach tradycji bizantyjskiej istnieje zwyczaj, że do proklamującego Ewangelię zbliżają się wierni, zwłaszcza dzieci i chorzy, aby znaleźć się jak najbliżej Chrystusa, obecnego w słowach Ewangelii, podobnie jak czynili to historyczni słuchacze Jezusa: „A cały tłum starał się go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od niego i uzdrawiała wszystkich” (Łk 6,19)

3.4 Mistagogia obrzędów wstępnych
Po zakończeniu proskomidii diakon lub sam kapłan rozpoczyna obrzędy wstępne uroczystym kadzeniem, które u Greków opuszcza się. Okadza ołtarz, prezbiterium, ikonostas i wiernych. Podczas kadzenia recytuje Ps 50 Zmiłuj się nade mną, Panie. Kadzenie na początku liturgii posiada głęboką symbolikę, o nieco innych aspektach niż okadzanie przygotowanych darów ofiarnych podczas proskomidii:naprzód ma ono charakter aktu powitalnego, pozdrowienia uczestników zgromadzenia liturgicznego. Wyraża się to przede wszystkim w okadzaniu wiernych, przez co celebrans okazuje im szacunek. W starożytności gościom umywano nogi, namaszczano ich lub okadzano pachnącymi środkami;jest to następnie znak oczyszczenia, odpowiednik aktu pokuty w liturgii rzymskiej, na co wskazuje recytacja Ps 50. Symbolika ta łączy się z oczyszczającą rolą kadzidła; symbolizuje ofiarę i kult składany Bogu; jest zewnętrznym znakiem obecności i wszystko wypełniającego działania Boga. Przypomina obłok, który w Starym Testamencie unosił się w miejscu Świętym Świętych i był znakiem obecności Boga; kadzidło na początku liturgii eucharystycznej jest również symbolem łask i dóbr, jakimi Chrystus obdarza jej uczestników.

Po okadzeniu i modlitwach wstępnych celebrans, czyniąc znak krzyża księgą Ewangelii, rozpoczyna liturgię doksologią: „Błogosławione Królestwo Ojca i Syna, i Świętego Ducha. I teraz i zawsze, i na wieki wieków”. Królestwo Boże jest kluczowym pojęciem biblijnym. Wyraża ono ideę panowania Boga, lecz koncepcja tego panowania jest zupełnie inna niż w wypadku władzy świeckiej. Królestwo Boże jest przede wszystkim darem, jest zbawczą ofertą Boga.

Obrzędy wstępne składają się zasadniczo z ektenii i antyfon. Pojęcie antyfony łączy się ze śpiewem psalmów. Jest to krótki refren występujący przed lub po psalmie, względnie powtarzany po kolejnych wersetach psalmu. Ten sposób śpiewania sięga jeszcze liturgii synagogalnej. Śpiew antyfon został wprowadzony do liturgii bizantyjskiej dosyć wcześnie.

3.5 Mistagogia Liturgii Słowa

Podczas śpiewu trzeciej antyfony odbywa się procesja z księgą Ewangelii. Pierwotnie liturgia bizantyjska zaczynała się od zgromadzenia ludu, wejścia celebransa, który pozdrawiał zgromadzonych słowami: „Pokój wszystkim!”. Zachowało się to do dziś w obrzędach liturgii pontyfikalnej. Przed wejściem do prezbiterium celebrans błogosławi wchód: „Błogosławiony wchód świętych Twoich” i całuje księgę Ewangelii. „Święci” to nowotestamentalne określenie chrześcijan. Potem diakon lub sam celebrans wygłasza aklamację: „Mądrość, stójmy prosto”.

Wejście z Ewangelią ma znaczenie symboliczne. Ponieważ księga Ewangelii jest ikoną Chrystusa obecnego w swoim słowie, mały wchód tłumaczy się jako Jego przyjście do zgromadzonych na liturgii, aby do nich przemówić. Wyraża to pieśń wejścia: „Przyjdźcie, pokłonimy się i upadniemy na twarz przed Chrystusem”. Wielu Ojców i teologów Kościoła starało się tę symbolikę uściślić. Niezależnie jednak od symboliki trzeba pamiętać, że w obrzędach wchodu chodzi przede wszystkim o ruch, o wstępowanie, o przejście od tego, co stare, do tego, co nowe, z tego świata do świata eschatologicznego; od tego, co nie jest święte, do tego, co święte. Jest to obraz Kościoła w drodze, Kościoła pielgrzymującego, któremu przewodzi Chrystus.
Po wejściu do sanktuarium (prezbiterium) i złożeniu na ołtarzu księgi Ewangelii następuje śpiew hymnu Trisagionu2.

3.6 Czytania Pisma św.

Po zakończeniu śpiewu Trisagionu następują śpiewy między czytaniami: prokimenon, „Alleluja” oraz krótki dialog celebransa i diakona z ludem. Celebrans, zwrócony twarzą do ludu, stoi obok symbolicznego tronu Chrystusa, reprezentując Jego Kapłaństwo. W liturgii słowa następuje proklamacja słowa Bożego i jego uobecnienie, podobnie jak w liturgii Eucharystii chleb i wino przemienia się w Ciało i Krew Jezusa. W akcji liturgicznej w czytaniu Apostoła słyszymy autora tekstu, przez którego przemawia sam Bóg, a w Ewangelii spotykamy się rzeczywiście z Chrystusem, słyszymy Jego głos, stajemy w Jego obecności, przeżywamy opisane wydarzenia. Proklamacja słowa Bożego nie zmierza tylko do pouczenia, lecz przede wszystkim do autentycznego, żywego spotkania z Chrystusem. Jest doksologią, adoracją słowa Bożego, stąd teksty biblijne przeznaczone do czytania są zazwyczaj śpiewane. Słowo Boże jest zawsze żywe i aktywne, zawsze nowe, bo u Boga nie ma przeszłości, On jest zawsze. W tekstach biblijnych „Bóg mówi”, a nie „Bóg powiedział”. Słowo Boże zawsze trwa i Bóg przemawia dziś do nas tak samo, jak kiedyś do proroków, czy do apostołów3.

•3. Mistagogia Liturgii Eucharystycznej

4.1 Obrzędy wielkiego wejścia

Liturgię Eucharystii rozpoczynają dwie modlitwy celebransa, w których prosi on o dobre, duchowe przygotowanie wiernych do uczestnictwa w Eucharystii, po których następuje śpiew hymnu Cherubinów4 Hymn Cherubinów przypomina, że liturgia eucharystyczna jest ikoną liturgii niebieskiej, sprawowanej przez aniołów w niebie, lecz na innej płaszczyźnie i w inny sposób. Liturgię niebieską wyobrażamy sobie w przybliżeniu na sposób obrzędów kościelnych. Wierni, którzy biorą udział w liturgii Eucharystii reprezentują Cherubinów, którzy nieustannie wysławiają Boga w niebie. Udział w liturgii stawia również wymogi etyczne, domaga się od jej uczestników odłożenia wszelkich ziemskich trosk („odłóżmy wszelkie ziemskie troski”), całkowitego zaangażowania się w sprawy Boże, duchowe, szukania przede wszystkim królestwa Bożego (por. Łk 12,31).

Pod koniec hymnu wyrusza procesja z darami, która zatrzymuje się przed świętą bramą. Interpretatorzy liturgii bizantyjskiej różnią się znacznie w poglądach na mistagogiczny charakter wielkiego wejścia. Układ procesji na wielkie wejście odtwarza treść hymnu Cherubinów. Procesję otwierają diakoni. Symbolizują oni świętych i sprawiedliwych, którzy kroczą przed Cherubinami i rzeszą aniołów. Pochód ten przygotowuje drogę Chrystusowi, przychodzącemu, aby złożyć mistyczną, bezkrwawą ofiarę. W pochodzie z darami obecny jest Duch Święty, symbolizowany przez kadzidło. Ogień kadzidła jest obrazem Jego Bóstwa, a unoszący się w powietrzu miły zapach kadzidła – znakiem Jego obecności. Procesji towarzyszy śpiew, którego akcent spoczywa na końcowym „Alleluja”, na aklamacji, która przypomina, że Krzyż i śmierć Chrystusa oraz Jego zstąpienie do Otchłani są etapami Jego drogi do zwycięskiego zmartwychwstania. Wejście procesji do prezbiterium, położenie darów na ołtarzu oraz ich przykrycie jest według Germanosa odtworzeniem sceny zdjęcia ciała Chrystusa z krzyża, owinięcia je w prześcieradło przez Józefa i złożenia do grobu5.

Inny charakter ma komentarz liturgiczny opracowany przez Symeona metropolitę Tesalonik (†1429). Napisał on rodzaj podręcznika dla duchowieństwa swojej metropolii, w którym znaczną część poświęcił interpretacji liturgii eucharystycznej. Procesja z darami oznacza, według niego, przyjście Królestwa Bożego, które jest obecne w dziele zbawczym Jezusa Chrystusa. Przez swoje rany i śmierć Chrystus zaofiarował nam nieśmiertelność i przebóstwienie naszej ludzkiej natury. Stąd wielki wchód symbolizuje jednocześnie złożenie Chrystusa do grobu oraz Jego paruzję.

Przedstawione poglądy najbardziej znanych interpretatorów liturgii bizantyjskiej wskazują, że pojmowali oni w różny sposób jej mistagogiczny charakter. Wspólne tym autorom jest rozumienie liturgii jako aktualizację misterium śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. W tym kontekście mistagogicznym mieści się również sens procesji z darami ofiarnymi. Trudno jednak bardziej szczegółowo ustalić symbolikę wielkiego wejścia. Proponowane przez starożytnych i średniowiecznych autorów znaczenia nie są przekonywujące, a już na pewno nie można widzieć w złożeniu darów na ołtarzu wspomnienie pogrzebu Chrystusa. Dary nie są jeszcze konsekrowane i nie można w nich dopatrywać się Ciała i Krwi Jezusa.

4.2 Modlitwa eucharystyczna

Procesję z darami kończą modlitwy nad darami, znak pokoju oraz wyznanie wiary. Po wyznaniu wiary następuje modlitwa eucharystyczna. Rozpoczyna ją modlitwa dziękczynna z hymnem Serafinów6. Śpiew uwielbienia Boga rozbrzmiewa w ramach liturgii, sprawowanej w niebie. Szczegółowy jej opis podaje Ap 4-5. Występuje tu znacznie więcej elementów niż w wizji Izajasza, które podkreślają transcendencję Boga. Są to przede wszystkim kamienie o znaczeniu symbolicznym, jak: jaspis, krwawnik, szmaragd oraz morze szklane podobne do kryształu. Na transcendencję Boga wskazują też błyskawice, grzmoty, siedem lamp ognistych. W otoczeniu Boga znajdują się następnie zwierzęta, symbolizujące cały wszechświat oraz wszystkie okazy życia organicznego, a więc całość stworzenia, które wielbi Boga. W tej nieustannej niebieskiej liturgii bierze udział całe stworzenie w niebie i na ziemi. Liturgię kończy uroczyste: „Amen” (Ap 5,14). Śpiew hymnu serafinów w liturgii, jako dokończenie i reakcja wiernych na modlitwę dziękczynną Kościoła podkreśla łączność sprawowanej liturgii eucharystycznej z wiekuistą liturgią, jaka nieustannie realizuje się w sferze przebywania Boga.

Dziękczynienie i uwielbienie Boga przechodzi z kolei w modlitewne wspomnienie ostatniej wieczerzy Chrystusa z uczniami, w czasie której nastąpiło ustanowienie Eucharystii. Po słowach ustanowienia Eucharystii i aklamacji wiernych „Amen” celebrans odmawia anamnezę. Nazwa tej części anafory pochodzi od greckiego słowa znaczącego: „przypominanie, wspominanie, pamięć, pamiątka”. Słowa te wskazują nie tylko na uaktywnienie pamięci, lecz przede wszystkim na aktualizację, na urzeczywistnienie tego, co było w przeszłości. Anamneza w liturgii jest zatem nie tyle wspomnieniem, ile raczej aktualizacją wspominanych wydarzeń. Anamneza w bardzo zwięzłej formie wyraża całą głęboką teologię Eucharystii. Liturgia eucharystyczna nie jest tylko wspominaniem ostatniej wieczerzy, lecz uobecnia i aktualizuje całe dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. Śmierć Chrystusa na krzyżu, Jego Ciało wydane i „połamane” oraz Krew przelana to znaki ofiary złożonej Ojcu na odkupienie ludzi. Anamneza przypomina więc ofiarniczy charakter Eucharystii. Ważnym elementem modlitwy eucharystycznej jest epikleza7. Epikleza jest wyrazem wiary Kościoła, że Duch Święty jest tym, który przeistacza chleb i wino w Ciało i Krew Chrystusa oraz jednoczy i uświęca wiernych.

4.3 Komunia św.

Kolejną częścią Liturgii wiernych jest Komunia św. Do Komunii św. przygotowują uczestników liturgii modlitwy, z których najważniejszą jest Ojcze nasz. Przygotowaniu do Komunii św. towarzyszą następujące gesty symboliczne: podniesienie Chleba; łamanie Chleba; znak krzyża Chlebem na Kielichem; zmieszanie konsekrowanych postaci;dolanie gorącej wody (wrzątku) do Kielicha.

Obrzęd podnoszenia konsekrowanego Chleba pojawia się w liturgii dopiero w IV w.. Odpowiedź ludu: „Jeden Święty” jest parafrazą doksologii kończącej hymn o kenozie Chrystusa w Liście do Filipian: „Panem jest Jezus Chrystus ku chwale Boga Ojca” (2,11). Obrzęd łamania Chleba ma znaczenie symboliczne, wyraża cierpienia oraz śmierć Chrystusa. Symbolika zmieszania konsekrowanych Postaci wskazuje na jedność ofiary Chrystusa pod dwoma postaciami oraz na Jego zmartwychwstanie, podczas którego Ciało Chrystusa połączyło się z duszą. Nie jest natomiast jasne znaczenie obrzędu dolewania wrzątku do Kielicha. Komentatorzy liturgii bizantyjskiej podają różne tłumaczenia, jak na przykład:symbol gorliwości wiary;symbol zesłania Ducha Świętego;obraz wypełnienia się dzieła zbawczego. Po Komunii św. śpiewa się pieśń z nieszporów na święto Pięćdziesiątnicy8. Wskazuje ona na aktualizację zesłania Ducha Świętego w liturgii eucharystycznej. Jest to piękna synteza Eucharystii. Podczas śpiewu tej pieśni celebrans okadza święte postacie, odmawiając modlitwę, która z kolei nawiązuje do tajemnicy Wniebowstąpienia9. W ten sposób modlitwy i pieśni po Komunii św. przypominają, że w Eucharystii jest uobecnione całe dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. Przyjmując Ciało i Krew Chrystusa dostępujemy udziału w Jego śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu oraz korzystamy z owoców zesłania Ducha Świętego. Liturgię Eucharystii zamykają obrzędy zakończenia i rozesłanie wiernych.

5.Symbolika natury liturgicznej

Liturgia – to nie tylko rozmowa, dialog między Bogiem a ludźmi, ale też jest to czynność: Bóg działa, a naród działaniem odpowiada. Dla tego w liturgii mamy różne znaki materialnej natury. Są to postawy ludzi, czynności, używanie odpowiednich rzeczy sakralnych, które mają swoją bogatą symbolikę. Sam Jezus Chrystus ustanowił wiele takich znaków, które liturgia dokładnie zachowuje, ale jest wiele takich znaków, które Kościół dodaje od siebie. Bez względu na to, czy symbole ustanowione były przez Chrystusa, czy przez sam Kościół, normują ich pewne prawa, bez znajomości których nie możemy zrozumieć znaczenia symboli.

Znaczenie symboli nie można tłumaczyć samoczynnie. Tylko wszechstronna wiedza o pochodzeniu symbolu daje nam możliwość całkowicie poznać jego znaczenie. Symbolika wynika z osnowy przyrodniej właściwości, włożonej w głębinę ludzkiej duszy przez Boga. Symbol jest głębszym wniknięciem niż obraz, słowo czy pismo.

Liturgiczne symbole, to w dużej mierze znaki biblijne. Klucz do ich rozumienia dał sam Pan Bóg, a Jezus Chrystus wybrał te biblijne znaki, żeby przysłużyć się nimi dla ustanowienia sakramentów świętych.

Liturgiczna postawa

Postawa człowieka ma wielkie znaczenie, szczególnie w Kościele. W czasach starożytnych do obowiązków diakona należało wskazywać wiernym, jak mają zachowywać się pod czas nabożeństw.


a) Postawa stojąca

Stojąca postawa jest w Kościele główną postawą. Na znak poszanowania zawsze stoimy przed osobą wysoko postawioną. Dla tego naród zawsze stoi przy wejściu kapłana, pod czas czytania Słowa Bożego, pod czas każdego błogosławieństwa. Postawa stojąca jest też znakiem świętej wolności dzieci bożych. Do Boga musimy wykazać największy szacunek, ale równocześnie mamy podchodzić z ufnością i oddaniem się Jemu, bo jesteśmy obdarowani godnością dzieci Bożych. Postawa stojąca jest również oczekiwaniem powtórnego przyjścia Jezusa Chrystusa.

b) Ukłon

Domniemano, że postawa ukłonu jest przejawem pokutnym. Jest wyrazem smutku, pokory, skruchy. Czasami pochylenie kolan może być przejawem osobistej modlitwy. Pochylamy się na kolana, aby skupić się nad przeczytanym tekstem Pisma Świętego. Ukłon jest również wyrazem naszego upadku, wskazujemy tym samym, że nie jesteśmy w stanie sami się podnieść i dopiero usłyszane słowo Boże, modlitwa, czy przyjęcie Ciała i krwi Pańskiej, nas podnosi.

c) Postawa siedząca

Siedzenie jest postawą nauczyciela, który naucza i prowadzi wspólnotą. Jest tez postawa słuchacza. Tak dwunastoletni Jezus siedział w świątyni, kiedy nauczał rabinów. Również Maryja siedziała w Betanii u nóg Jezusa i słuchała Jego słów.

5.1 Święte przedmioty i miejsca

Używane rzeczy święte z swej istoty są używane w czynnościach kultowych, mają charakter nie tyle symboliczny w ścisłym znaczeniu tego słowa, ale niejako uczestniczą w otwieraniu przez symbol rzeczy ukrytych. Przede wszystkim głównymi przedmiotami w Liturgii Świętej są: świeca, kadzidło, święte naczynia, krzyż i ikona.

a). Świeca

Światło słońca odgrywa w liturgii wielką rolę: wschód i zachód słońca przypomina nam Chrystusa – Słońce sprawiedliwości. Światło jest znakiem radości jak również bliskością Boga i zachętą do modlitwy. Światło jest używane w procesjach. To samo dokonuje się w momencie „Małego wejścia”, kiedy jest wnoszony uroczyście Ewangeliarza, który symbolizuje samego Chrystusa. W tym momencie liturgicznym świeca jest niesiona przed księgą i symbolizuje Jana Chrzciciela, który jest poprzednikiem Mesjasza, jest światłem, które ukazuje na Chrystusa.

W innych czynnościach w Liturgii świeca jest symbolem obecności Boga. Jak też i symbolem naszej modlitewnej postawy.

b) Woda święcona.

Woda święcona przypomina nam o naszym chrzcie i przyjęcie do wspólnoty Kościelnej. Głównie przypomina nam o chrzcie Pana naszego Jezusa Chrystusa w Jordanie. Na początkach chrześcijaństwa podobnie jak i w obrządkach pogańskich, miała woda znaczenie oczyszczenia.

c) Kadzidło.

Jeszcze w żydowskich świątyniach kadzidło symbolizowało duch modlitwy, jak też i teraz. Oprócz modlitwy, kadzidło też jest symbolem obecności wśród nas Ducha Świętego, który ogarnia wszystkich obecnych w Kościele Swoją obecnością.

d) Święte naczynia.

Ze wszystkich świętych naczyń, są dwa najważniejsze, mianowicie dyskos (łaciński odpowiednik – patena) i kielich. Kielich wspominają wszystkie cztery ewangeliczne opisy ustanowienia Eucharystii. Sam Jezus Chrystus mówi o kielichu cierpień. Kielich, z którego pili wszyscy obecni na wieczerzy Pańskiej, stał się symbolem jedności Kościoła, dla tego zawsze istniało pytanie o tym, jak udzielać komunii świętej z jednego kielicha. Oprócz kielicha i dyskosu, w Liturgii używa się też „prosfory”- chleb niekwaszony, „zwizdy”- symbol gwiazdy betlejemskiej, łyżeczki, kopii.

e) Krzyż i ikony.

Do wewnętrznego ustroju Kościoła należy w Kościele wschodnim ikonostas. Ikona, jak również i krzyż jest odbiciem twarzy, którą przedstawia. Ikona pomaga wiernym uświadomić sobie obecność wśród nas Boga i większego skupienia się na modlitwie.


•6 Pastoralny wymiar Eucharystii.


W świecie tym Chrystus został odrzucony. Był On doskonałym odbiciem życia, tak jak pomyślał je Bóg. W nim zebrano było w jedno rozdrobnione życie świata, lecz świat odrzucił i zabił Go. I w tym zabójstwie umarł sam, gdyż stracił ostatnią szansę stania się tym, czym stworzył go Bóg- Rajem. I chociaż ludzi w dalszym ciągu „wierzą w postęp”, możność nieskończonego ulepszenia świata, różne „wielkie budowy”, odrzucenie człowieka przez świat oznaczało jego koniec.

Jednakże nie rzadko powstaje wrażenie, że chrześcijaństwo jakoby głosili, iż trzeba tylko, aby ludzie tego zechcieli, dołożyli starań, a Krzyż i ukrzyżowanie Go przez siebie ulegną „likwidacji”. Chrześcijanie łatwo zapominają, że wiara ich polega przede wszystkim na staniu u Krzyża. Tak jest, na pewno a zakres chrześcijańskiej misji wchodzi troską o świat, sprawiedliwość, pomyślność itp.. Ale pozostaje faktem, że świat nigdy nie stanie się taki, jakim go pomyślał, tworzył i darował człowiekowi Bóg. Nie Chrystus osądził świat, a świat osądził sam siebie, gdy przybił do Krzyża Tego, który jest prawdziwym „Ja” świata. „Na świecie było Słowo, a świat stal się przez Nie, lecz świat Go nie poznał” (J1. 10). Jeśli poważnie wczujemy się w sens tych słów, zdamy sobie sprawę z tego, że jak chrześcijanie i o tyle, o ile nimi jesteśmy, jesteśmy nade wszystko świadkami końca. Końca wszelkiej naturalnej radości. Końca samozadowolenia z świata i z samego siebie, końca samego życia jako rozumnej i rozumnie zorganizowanej „pogoni za szczęściem”. Żeby to sobie uświadomić chrześcijaństwo w cale nie musiało czekać na współczesnych proroków egzystencjonalizmu i ich radami o niepokoju, rozpaczy i absurdzie. My i bez nich wiemy, że „czas i śmierć panują na ziemi”. I choć w ciągu swej długiej historii chrześcijaństwo nadal często zapominało o Krzyżu, wiemy dobrze, że w świecie, w którym umarł Chrystus, nastał kres dla „naturalnego życia”.

„Gdy się schodzicie razem jako Kościół”(1 Kor 11,18) – pisze Apostoł Paweł do Koryntian i dla niego, jak i dla całego wczesnego chrześcijaństwa, słowa te odnoszą się nie do świątyni, lecz do natury i celu zgromadzenia. Samo słowo „kościół” – ekklesia – oznacza jak wiadomo zgromadzenie . „Schodzić się razem jako Kościół” w ro­zumieniu wczesnego chrześcijaństwa oznacza takie zgromadzenie ludzi, celem którego jest ujawnienie, urzeczywistnienie Kościoła.

Jest to zgromadzenie eucharystyczne, podczas którego jako jego uwieńczenie i spełnienie dokonuje się „Wieczerza Pańska”, eucharystyczne „łamanie chleba”. W tymże liście Apostoł Paweł wyrzuca Koryntianom: „gdy się zbieracie, nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej” ( 1 Kor 11,20). W ten sposób -uważa o. Aleksander Schmemann – od samego początku bezsporna i oczywista jest owa trójjednia Zgromadzenia, Eucharystii i Kościoła, o której w ślad za Apostołem Pawłem jednogłośnie zaświadcza cała wczesna tradycja Kościoła. W odsłonięciu jej istoty i sensu zasadza się również fundamentalne zadanie teologii liturgii.
Zadanie to jest palące tym bardziej, że owa sama przez się oczywista dla wcze­snego Kościoła trójjednia przestała być oczywista dla świadomości Kościoła współczesnego. Na razie zauważmy tylko, że pojęcie Eucharystii jako „sakramentu zgromadzenia” ulotniło się stopniowo również z pobożności. Co prawda podręczniki liturgiki zaliczają Eucharystię do „wspólnych nabożeństw”, czyli takich, gdzie liturgia przede wszystkim służy „zgromadzeniu się modlących”, jednakże w tym „zejściu się modlących”, w tym zgromadzeniu, przestano już widzieć pierwotną formę Eucharystii, w Eucharystii zaś przestano dostrzegać i odczuwać pierwotną formę Kościoła. Pobożność liturgiczna stała się sprawą osobistą, o czym wymownie zaświadcza cała współczesna praktyka komunii, podporządkowana całkowicie „duchowym potrzebom” każdego z wiernych, i której nikt – ani duchowieństwo, ani świeccy – nie pojmują w duchu eucharystycznej przecież modlitwy: „nas natomiast wszystkich spożywających z jednego Chleba i z jed­nego Kielicha zjednocz razem we wspólnocie jednego Ducha Świętego”.

W ten sposób również w pobożności, w „kościelności”, dokonała się – ubolewa rosyjski teolog – stopnio­wo swoista „redukcja” Eucharystii, ograniczenie jej pierwotnego sensu i miejsca w życiu Kościoła. Od przezwyciężenia tej redukcji, powrotu do pierwotnego rozumienia Eucharystii jako „sakramentu zgromadzenia”, a więc „sakramentu Kościoła”, powinno się rozpocząć także jej objaśnianie w teologii liturgii.

Należy przede wszystkim wykazać, iż obie redukcje Eucharystii – tak w teo­logii, jak i pobożności – stoją w jawnej sprzeczności z samym rytem Eucharystii, który od swego początku zachował Kościół. Pod pojęciem „rytu” rozumiemy tutaj nie te lub inne szczegóły obrzędów i sakramentów, te bowiem rzecz jasna rozwijały się i komplikowały, lecz tę podstawową strukturę Eucharystii, jej shape – wedle określenia Dom Gregory Dixa – biorącą swój początek z apo­stolskiej tradycji chrześcijańskiego nabożeństwa. Kościół pierwotny wiedział niezłomnie, że „reguła wiary” (lex credendi) i „reguła modlitwy” (lex orandi) są nierozerwalne i nawzajem się uza­sadniają, jak to wynika ze słów św. Ireneusza z Lyonu: „nauka nasza zgadza się z Eucharystią, Eucharystia zaś potwierdza naukę”.
Według o. Aleksandra „ważność” tych momentów nie istnieje w oderwaniu od liturgicznego kontekstu, gdyż tylko on jeden ujawnia naprawdę ich autentyczną treść.

Stąd – zawężenie i taka jednostronność liturgicznej pobożności, która – nie zasilana i nie kierowana, jak w czasach Świętych Ojców, „katechezą liturgiczną”, to jest prawdziwym teologicznym komentarzem, okazuje się we władzy wszech­mocnych symbolicznych i alegorycznych interpretacji nabożeństwa rodzajem osobliwego liturgicznego „folkloru”. Dlatego też pierwszą zasadą teologii liturgii powinno być to, aby przy objaśnianiu liturgicznej tradycji Kościoła wychodzić od istoty nabożeństwa, co w pierwszym rzędzie oznacza – jego ryt .
Przypisy:
1 Akcji dramatu przewodniczy kapłan. Kapłanowi z reguły asystuje diakon oraz chór. Lud stanowi widownię. Ruchoma bariera, dzieląca sanktuarium (prezbiterium) od ludu, wyraża różne stopnie dostępu do świata nadprzyrodzonego, duchowego. Wewnątrz sanktuarium jest miejsce dla kapłana. Pomiędzy sanktuarium a nawą występuje diakon jako posłaniec, która ogłasza wiernym, co się dzieje i kieruje całą akcją liturgiczną. Diakon intonuje dialog, prowadzi modlitwę zgromadzenia i reguluje postawę wiernych.
2 „Święty Boże, Święty Mocny, Święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami”. Nazwa hymnu Trisagion pochodzi od gr. słowa agioj „święty”, które powtarza się trzykrotnie. Trisagion ma charakter trynitarny, to znaczy odnosi się do całej Trójcy Świętej.
3 Por. Ps 118,89: „Słowo Twe, Panie, trwa na wieki, niezmiennie jak niebiosa”.
4 Którzy Cherubinów mistycznie wyobrażamy i życiotwórczej Trójcy, trzykrotnie święty hymn śpiewamy; odłóżmy wszelkie ziemskie troski. Abyśmy mogli przyjąć króla wszechświata, którego niewidzialnie na tarczach niosą zastępy aniołów. Alleluja, Alleluja, Alleluja.
5 Do mistagogii Germanosa nawiązał Teodor biskup Andydy (żył w XI lub XII w., dokładne daty nie są znane).. Podstawową tezą jego interpretacji jest założenie, że liturgia eucharystyczna prezentuje poszczególne etapy życia Chrystusa od wcielenia do wniebowstąpienia. Zdaniem Teodora potwierdza ten pogląd nakaz Chrystusa „To jest Ciało moje (…). To czyńcie na moją pamiątkę”. Liturgię pojmuje on jako ikonę, przedstawiającą kolejne cykle życia Jezusa. W tym kontekście interpretacyjnym rozumie on procesję z darami jako odtworzenie uroczystego wejścia Chrystusa do Jerozolimy w niedzielę palmową.
6 „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów! Pełne jest niebo i ziemia Twojej chwały! Hosanna na wysokościach! Błogosławiony przychodzący w Imię Pana! Hosanna na wysokościach!”
7 W terminologii liturgicznej określenie to jest używane w znaczeniu modlitwy, skierowanej do Boga Ojca o zesłanie Ducha Świętego na zgromadzenie liturgiczne i na dary chleba i wina.
8 „Ujrzeliśmy prawdziwe światło, przyjęliśmy Ducha niebieskiego, znaleźliśmy wiarę prawdziwą, adorując nierozdzielną Trójcę, gdyż Ona nas zbawiła”.
9 „Wznieś się na niebiosa, Boże, a Twoja chwała niech rozbrzmiewa po całej ziemi”.

https://grekokatolicy.pl/grekokatolicy/teologia-liturgii-bizantyjskiej/

***********************************************************
Czym się różni Kościół Rzymskokatolicki od Kościoła Greckokatolickiego?

Obrządkiem i tradycją, ale nie prawdami wiary.

Kościół greckokatolicki powstał na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów na skutek zawarcia unii brzeskiej w 1596 r. między hierarchią Cerkwi Prawosławnej i Kościoła rzymskokatolickiego. Wywodzi się zatem z tradycji chrześcijaństwa wschodniego.

Prawosławnym, którzy przystąpili do unii, pozwolono zachować ryt bizantyjski, język liturgiczny (staro-cerkiewno-słowiański), kalendarz juliański, dyscyplinę kościelną (w tym tradycję żonatego duchowieństwa) oraz strukturę administracyjną. W zamian uznali oni władzę i autorytet papieża.

Powstałą wspólnotę nazywano początkowo Kościołem unickim; nazwa „greckokatolicki” pojawiła się w II połowie XVIII wieku.
Obecnie Kościół Greckokatolicki (inaczej: Kościół katolicki obrządku bizantyjsko-ukraińskiego) liczy w Polsce około 55 tys. wiernych. Różnice, które występują między nim a Kościołem rzymskokatolickim, są niewielkie:

• w Kościele greckokatolickim komunia święta udzielana jest pod dwoma postaciami;

• u grekokatolików obowiązuje praktyka udzielania razem trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego – chrztu, bierzmowania oraz Eucharystii (do 4 stycznia 2016 r. udzielano razem chrztu i bierzmowania; teraz dzieci przyjmują także komunię świętą, ale tylko przed dotknięcie ust);

• w Kościele greckokatolickim, tak jak i w innych Kościołach wschodnich, księża mogą mieć żony, o ile związek małżeński zawarli przed przyjęciem święceń; natomiast po przyjęciu sakramentu święceń duchowni nie mogą się żenić;

• z kolei biskupi rekrutowani są spośród zakonników, którzy ślubują bezżenność, więc w każdym przypadku obowiązuje ich celibat;

• msza święta sprawowana jest według rytu bizantyjskiego, a nie rzymskiego (tak jak w Kościele katolickim msza św. składa się z liturgii słowa i liturgii eucharystycznej; różnice występują między ich poszczególnymi elementami); najczęściej w języku ukraińskim, czasem w staro–cerkiewno–słowiańskim, ale rzadko w języku polskim;

• w Kościele greckokatolickim obowiązuje inne prawo kanoniczne (Kodeks Prawa Kanonicznego dla Kościołów wschodnich);

Kościół rzymskokatolicki oraz Kościół greckokatolicki reprezentują to samo wyznanie i zachowują pełną jedność. Nic nie stoi zatem na przeszkodzie, aby katolik należący do Kościoła rzymskokatolickiego przyjął sakrament Eucharystii u grekokatolików (przy czym należy pamiętać, że komunia święta zostanie udzielona wówczas pod dwiema postaciami).

Św. Jan Bosko często powtarzał: „Zaufajcie Maryi Wspomożycielce, a zobaczycie, co to są cuda!” Nie były to tylko pobożne słowa. Sam niejednokrotnie doświadczał w swoim życiu interwencji Maryi Wspomożycielki i dzięki Niej dokonywał wielu cudów.
Św. Jan Bosko Matkę Bożą Wspomożycielkę ustanowił główną Patronką wszystkich swoich dzieł.
Od środy 15 maja do czwartku 23 maja przez dziewięć kolejnych dni pragniemy przygotować się do Uroczystości Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych /24 maj/, celebrując nowennę ku Jej czci. Nowenna będzie odprawiana w sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą podczas nabożeństw majowych w dni powszednie o godz. 17.30, a w niedziele o godz. 16.30. Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy

Św. Jan Bosko tak pisał o Wspomożycielce:

“Bóg pragnie wsławić swoją Matką poprzez wiele nadzwyczajnych łask, szczególnie gdy zwracamy się do Niej, nazywając Ją Wspomożycielką. Szukajcie pomocy Wspomożycielki Wiernych i bądźcie przekonani, że Ona może wam pomóc. Maryja nazywa się Wspomożeniem Wiernych, ponieważ broni nas zarówno przed wrogami zewnętrznymi jak i wewnętrznymi. Wiara we wstawiennictwo Maryi Wspomożycielki Wiernych wszędzie działa cuda. (…) Przede wszystkim chcę polecić wam wielkie, czułe, szczere i wytrwałe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. O, gdybyście wiedzieli ile ono warte, nie wymienialibyście go na złoto całego świata.”

Wybrane słowa testamentu św. Jana Bosko poświęcone Matce Bożej:

„Oczekuję was w niebie. Tam rozmawiać będziemy o Bogu, i Maryi Najświętszej, Matce ostoi naszego Zgromadzenia... Litościwy Bóg i Jego Najświętsza Matka przychodzili nam z pomocą w naszych potrzebach. Sprawdzało się to szczególnie, ilekroć znajdowaliśmy się w konieczności zaopatrzenia naszych biednych i opuszczonych chłopców, a jeszcze bardziej, gdy ci znajdowali się w niebezpieczeństwie duszy. Najświętsza Maryja Panna na pewno będzie się nadal opiekować naszym Zgromadzeniem i dziełami salezjańskimi, jeżeli my będziemy stale pokładali w Niej swoją ufność i szerzyli Jej cześć...”

„Módlcie się zawsze do Maryi, szczególnie zaś tym wezwaniem: Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami! To jest niedługa modlitwa, ale sam doświadczyłem, że jest bardzo skuteczna” - mówił swoim podopiecznym.

Zachęcał, by w razie niebezpieczeństwa wzywać Jej opieki: „W każdym niebezpieczeństwie wzywajcie Maryję Wspomożycielkę, a zapewniam, że będziecie wysłuchani”.

Podawał także receptę na walkę z szatanem i jego pokusami: „Jeśli się spostrzeżesz, że jesteś kuszony, zabierz się od razu do jakieś pracy i wzywaj Niepokalanej Maryi Wspomożycielki. Skromność i bezczynność nie mogą żyć razem”.

Do końca swojego ziemskiego życia ksiądz Bosko przypominał swoim wychowankom: „Jest prawie niemożliwą rzeczą iść do Jezusa bez pośrednictwa Maryi”.
Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami!


NOWENNA DO NMP WSPOMOŻENIA WIERNYCH

Dzień 1

O Maryjo Najświętsza, potężna Wspomożycielko chrześcijan uciekających się z ufnością do tronu Twego miłosierdzia, usłysz wołanie swojego ludu, który Cię błaga o pomoc potrzebną do ustrzeżenia się od grzechu i wszelkich okazji do niego wiodących.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 2

O Maryjo Najświętsza, przemożna Królowo i Matko Kościoła, któraś poprzez wieki prowadziła bezpiecznie jego łódź wśród groźnych nawałnic, spraw, aby jak najprędzej znikły wszelkie podziały wśród wierzących i rychło nastała jedna owczarnia i jeden Pasterz, Twój Syn Jezus Chrystus.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 3

O Maryjo, Matko ukochana, która byłaś potężną Opiekunką Piusa VII i innych papieży aż po dzień dzisiejszy, osłoń płaszczem macierzyńskiej opieki Zastępcę Chrystusa na ziemi – Ojca świętego. Ochraniaj go stale wśród różnych przeciwności, rozpalaj w nim żar ducha, bądź mu natchnieniem i przewodniczką, by mógł wszystkich ludzi dobrej woli zjednoczyć w Kościele Chrystusowym.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 4

O Maryjo, Królowo Apostołów, weźmij w swą przemożną opiekę biskupów, kapłanów i cały lud wierny. Wyproś im ducha jedności, doskonałego posłuszeństwa Ojcu świętemu i pałającą gorliwość o zbawienie dusz. Nade wszystko opiekuj się serdecznie misjonarzami, aby ich posługa przyczyniła się do umocnienia Królestwa Bożego na ziemi, do chwały Boga i zbawienia wszystkich w niebie.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 5

O Maryjo Najświętsza, Królowo Męczenników, która za swego życia ziemskiego doświadczyłaś najstraszniejszych cierpień, wzmocnij naszą wolę w wiernej służbie Twojej, abyśmy z odwagą i przekonaniem spełniali swoje obowiązki religijne, okazując się zawsze Twymi wiernymi dziećmi.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 6

O Maryjo, Wspomożycielko chrześcijan, wyjednaj nam łaskę wytrwania w świętej wierze i zachowania w sobie wolności synów Bożych. Ze swej strony przyrzekamy Ci dołożyć wszelkich starań, by nasze życie było nieustanną ofiarą dla Boga, Ojca naszego, ofiarą składaną poprzez Jezusa Chrystusa, Syna Twego, który nam zapewnia wieczne zbawienie.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 7

O Maryjo Najświętsza, Matko łaskawa i litościwa, któraś swym skutecznym wstawiennictwem tyle razy uwalniała lud chrześcijański od klęsk zbiorowych i kar doczesnych, ratuj nas przed zalewem niewiary i swobody obyczajów, wskutek których dusze obojętnieją i oddalają się od Boga. Utwierdzaj dobrych, wzmacniaj słabych, przywołuj do pokuty zagubionych grzeszników.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 8

O Maryjo Najświętsza, Matko najczulsza swego Boskiego Syna, która na wieść o Jego zaginięciu, szukałaś Go przez trzy dni i trzy noce ogarnięta trwogą, błagamy Cię, spojrzyj z matczyną miłością na rzesze dzieci i młodzieży. Wspomożycielko niezawodna w sprawach wychowania, prowadź młode pokolenie do Jezusa Chrystusa. Dopomagaj mu kształtować się w atmosferze prawdy i miłości, i strzeż je od zagubienia na drogach grzechu.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.

Dzień 9

O Maryjo, Matko najdobrotliwsza, któraś była w każdym czasie Wspomożycielką chrześcijan, otaczaj nas swą czułą opieką za życia, a szczególnie w godzinę śmierci, i spraw, abyśmy, kochając i czcząc Cię na ziemi, mogli śpiewać Twoje miłosierdzie w niebie.
Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…
– Maryjo, Wspomożenie Wiernych,
– Módl się za nami.
– Dozwól nam chwalić Ciebie, o Panno Święta,
– Daj nam moc przeciw nieprzyjaciołom Twoim.
Módlmy się: Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczną pomoc w błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Amen.


Tekst Nowenny Ks. Stefan Pruś SDB, Wspólnota salezjańska na modlitwie, Do użytku wewnętrznego, Wydawnictwo Salezjańskie, Łódź 1985, s. 281-284.


Nowenna do Matki Bożej Wspomożenia Wiernych ma charakter podwójny: jako dziewięciodniowe przygotowanie do centralnej uroczystości Maryi Wspomożycielki - 24 maja - oraz jako dziewięciodniowa modlitwa (w dowolnym czasie) dla uproszenia sobie jakiejś szczególnej łaski. Ksiądz Bosko sam ułożył specjalny tekst nowenny i często ją zalecał. 

Zachęcał też do prostej nowenny, polegającej na odmawianiu przez 9 dni:

 3x Ojcze nasz, 3 xZdrowaś Maryjo i 3 xChwała Ojcu. 

 Chwała i dziękczynienie bądź w każdym momencie, Jezusowi w Najświętszym Boskim Sakramencie. Ile minut w godzinie, a godzin w wieczności, tylekroć bądź pochwalon, Jezu, ma miłości. 

 3 razy modlitwę 

Witaj Królowo 

Witaj, Królowo, Matko miłosierdzia,
Życie, słodyczy i nadziejo nasza, witaj. 
Do Ciebie wołamy wygnańcy, synowie Ewy.
Do Ciebie wzdychamy, jęcząc i płacząc na tym łez padole.
Przeto, Orędowniczko nasza, one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć.
A Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego, po tym wygnaniu nam okaż.
O, łaskawa,
O, litościwa
O, słodka Panno Maryjo.

 Maryjo Wspomożenie Wiernych, módl się za nami. 

Zalecał, aby odprawiający nowennę przystąpił do spowiedzi i Komunii świętej oraz by na cele salezjańskie przyrzekł złożyć ofiarę, jeśli otrzyma upragnioną łaskę.


Zaufajcie Wspomożycielce, a zobaczycie, co to są cuda!

Mawiał ksiądz Bosko, którego całe życie było wypełnione szczególnym kultem Maryi.
Gdy Jan Bosko wstępował do seminarium, jego matka Małgorzata powiedziała: „Kiedy się urodziłeś, poświęciłam cię Błogosławionej Dziewicy. Kiedy zacząłeś nauki, poleciłam ci nabożeństwo do Tej naszej Matki. I teraz polecam ci, żebyś do Niej całkowicie należał”. Pobożność matki, a także sen z 9. roku życia miały wpływ na miłość świętego do Maryi.
We Wspomnieniach Oratorium ks. Bosko opisał dokładnie swój sen. Na ogromnej łące niedaleko domu zobaczył wielu chłopców, z których jedni się bawili, a drudzy przeklinali. Janek rzucił się na nich z krzykiem i pięściami. Wtedy ukazał mu się Mężczyzna, szlachetnie odziany, z jaśniejącą twarzą i kazał mu stanąć na czele gromady, mówiąc: „Nie biciem, ale łagodnością i miłością masz pozyskać twych swoich przyjaciół. Zacznij więc natychmiast pouczać ich o brzydocie grzechu i o szlachetności serca ”. Chłopiec był zmieszany i przerażony. Nie czuł się na siłach, by podjąć się takiego zadania. „Kim jesteś, Panie, że nakazujesz mi rzeczy niemożliwe?” – zapytał Janek, a Mężczyzna odpowiedział: „Właśnie dlatego, że wydają ci się niemożliwe, musisz uczynić je możliwymi przez posłuszeństwo i nabycie wiedzy”. „Gdzie, jakim sposobem mogę nabyć wiedzę?”. Mężczyzna odpowiedział, że da mu Mistrzynię. „Ja dam ci nauczycielkę, pod której pieczą możesz stać się mądry, a bez której wszelka wiedza zamienia się w głupotę”. Gdy Janek spytał, kim jest Mężczyzna, ten odparł: „Jestem Synem Tej, którą twoja mama uczyła cię pozdrawiać trzy razy dziennie”. Po chwili ujrzeli piękną Niewiastę. Przywołała go do siebie i kazała mu spojrzeć w kierunku, gdzie znajdowali się chłopcy. Janek ujrzał zamiast nich pełno zwierząt: koźląt, psów, niedźwiedzi. Niewiasta rzekła: „Oto twoje pole, oto, gdzie masz pracować. Bądź pokorny, silny, wytrzymały, a to, co w tej chwili dzieje się ze zwierzętami, ty masz uczynić dla moich dzieci”. Po chwili zwierzęta zmieniły się w łagodne baranki. Janek nie rozumiał, co się dzieje. Niewiasta powiedziała mu, że wszystko zrozumie w odpowiednim czasie.
Od wczesnego dzieciństwa Jan Bosko przesiąknięty był kultem maryjnym, najpierw Madonny Łaskawej w Castelnuovo (okolice rodzinne), potem Bolesnej, gdy przebywał w Moncucco, Łaskawej i Różańcowej w Chieri, jak również Pocieszenia w Turynie. Gdy zamykał oczy swojej ziemskiej mamy Małgorzaty, przed Maryją Pocieszania prowadził modlitewny dialog 25 listopada 1856 r.: „A teraz Ty musisz zająć puste miejsce. Matka jest koniecznie potrzebna w mojej dużej rodzinie... Powierzam Ci wszystkich moich chłopców. Opiekuj się nimi teraz i zawsze”.
W życiu księdza Bosko można wyróżnić trzy etapy rozwoju jego nabożeństwa do Matki Najświętszej. Najpierw była to rozmowa z Maryją poprzez różaniec, Anioł Pański, litanie. Potem kult Niepokalanej. Był to szczególny czas rozwoju kultu także w kościele. Wkrótce, bo w roku 1854 Pius IX ogłosi dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Trzecim etapem nabożeństwa Maryjnego księdza Bosko, był już świadomy kult Maryi Wspomożycielki Wiernych.
Ksiądz Bosko ufał w orędownictwo Maryi bardzo mocno. Gdy latem 1854 r. w Turynie wybuchła epidemia cholery, chłopcy z oratorium wyróżniali się w pielęgnowaniu chorych. Ks. Bosko zapewniał ich, że nikt, kto będzie żył w stanie łaski i nosił na szyi medalik z Matką Boską, nie zachoruje.
Święty wiedział, że szczególną czcią darzył Wspomożycielkę Wiernych papież Pius VII, który w 1815 roku ustanowił liturgiczne święto na dzień 24 maja. Jednak dla samego księdza Bosko przełomowym momentem był sen o dwóch kolumnach z 1862 roku. Na jednej znajdowała się Hostia z napisem: „Ocalenie wierzących”, a na drugiej figura Niepokalanej, która była ozdobiona napisem: „Wspomożenia Wiernych”. W 1864 roku ks. Bosko rozpoczął w Turynie budowę sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki na Valdocco.
„Módlcie się zawsze do Maryi, szczególnie zaś tym wezwaniem: Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami! To jest niedługa modlitwa, ale sam doświadczyłem, że jest bardzo skuteczna” - mówił swoim podopiecznym. Zachęcał, by w razie niebezpieczeństwa wzywać Jej opieki: „W każdym niebezpieczeństwie wzywajcie Maryję Wspomożycielkę, a zapewniam, że będziecie wysłuchani”. Podawał także receptę na walkę z szatanem i jego pokusami: „Jeśli się spostrzeżesz, że jesteś kuszony, zabierz się od razu do jakieś pracy i wzywaj Niepokalanej Maryi Wspomożycielki. Skromność i bezczynność nie mogą żyć razem”.
Do końca swojego ziemskiego życia ksiądz Bosko przypominał swoim wychowankom: „Jest prawie niemożliwą rzeczą iść do Jezusa bez pośrednictwa Maryi”.
Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami!

/Małgorzata Gajos GN 2019/









MODLITWY DO MATKI BOŻEJ WSPOMOŻENIA WIERNYCH


Do Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych

Matko Wspomożycielko, wspieraj wszyst­kich chorych i cierpiących, by schronili swój ból w Twych ramionach, które są zawsze otwarte i obejmują każdego, kto się do nich ucieka.
Matko Wspomożycielko, miej w opiece całą wspólnotę Kościoła i wszystkich ludzi dobrej woli, byśmy radośnie uwielbiali Twego Syna Jedynego, któregoś poczęła z Ducha Świętego.
Matko Wspomożycielko, wstawiaj się za prze­śladowanymi, by potrafili jak Ukrzyżowany Jezus Chrystus trwać w swojej postawie, broniąc swej wiary w Jedynego Pana, Odkupiciela i Zbawiciela świata.
Matko Wspomożycielko, trwaj w naszych ro­dzinach, abyśmy zawsze znajdowali czas na spędzanie go razem, w gronie najbliższych, abyśmy wspólnie modlili się do Boga Ojca, wychwalając Jego wielkie dzieła, a także dziękując za Ciebie, Pani, Wspomożenie wiernych.
Matko Wspomożycielko, nigdy nie opuszczaj grzeszników i zagubionych, lecz swą łagodną, matczyną mową przyciągaj ich do Boga Ojca, aby szczerze żałowali swoich czynów, a przez to nawrócili się i gorliwie błagali Pana o miło­sierdzie.
Matko Wspomożycielko, wspieraj wszystkich, dla których nadeszła ostatnia godzina życia tu na ziemi, by zawierzyli się i całkowicie oddali swe życie Temu, który pokonał śmierć i Zmartwychwstał, abyśmy wszyscy mogli żyć wiecznie i cieszyć się w chwale Ojca Niebieskiego.
Matko Wspomożycielko, oddaję Ci w opiekę siebie samego, abyś trwała przy mnie każdego dnia. Abym każdy radosny, ale też i smutny dzień zawierzał Tobie i ufał Tobie bezgranicznie. Amen.


Akt oddania się Maryi Wspomożycielce Wiernych.

Matko Boża, Niepokalana Maryjo! Tobie poświęcam ciało i duszę moją, wszystkie myśli i prace, radości i cierpienia, wszystko czym jestem i co posiadam. Ochoczym sercem oddaję się Tobie w niewolę miłości. Pozostawiam Ci zupełną swobodę posługiwania się mną dla zbawienia ludzi i ku pomocy Kościołowi świętemu, którego jesteś Matką. Chcę odtąd wszystko czynić z Tobą przez Ciebie i dla Ciebie. Wiem, że własnymi siłami niczego nie dokonam. Ty zawsze wszystko możesz, co jest wolą Twego Syna, i zawsze zwyciężasz. Spraw więc, Wspomożycielko Wiernych, by moja rodzina, Parafia i cała Ojczyzna były rzeczywistym królestwem Twego Syna i Twoim. Amen.



Modlitwa do Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych

O Maryjo, niebieska Wspomożycielko!

Z bezgraniczną ufnością zwracam się do Ciebie w ciężkim utrapieniu, jakim Bóg w Opatrzności swojej nawiedzić mnie raczył.

Z Królewską hojnością rozlewasz bez miary potoki łask na wierne sługi swoje, w Tobie więc pokładam całą moją nadzieję, a rzucając się pokornie do stóp Twoich, polecam Ci z całą gorącością ducha moją prośbę (wymień ją).

Czuję o Najświętsza Panienko, że nie zasłużyłam na Twoje zmiłowanie z powodu grzechów moich!

Ty jednak, o litościwa Matko Maryjo, nie pamiętaj o nich usłysz wołanie zbolałego serca i daj upragnioną łaskę a Ja ze swej strony postanawiam służyć odtąd wiernie Tobie i Twojemu Boskiemu Synowi dopóki mi życia stanie.
Amen.



Modlitwa św. Jana Bosko do Matki Bożej Wspomożenia Wiernych:

Uczcić Cię pragnę, o Najświętsza Wspomożycielko, z całego serca ponad wszystkich Aniołów i Świętych nieba, jako Córkę Ojca Przedwiecznego.
Zdrowaś Maryjo...

Uczcić Cię pragnę, o Najświętsza Wspomożycielko, z całego serca ponad wszystkich Aniołów i Świętych nieba, jako Matkę Jednorodzonego Syna Bożego.
Zdrowaś Maryjo...

Uczcić Cię pragnę, o Najświętsza Wspomożycielko, z całego serca ponad wszystkich Aniołów i Świętych nieba, jako Ukochaną Oblubienicę Ducha Świętego.
Zdrowaś Maryjo...

Módl się za nami, Dziewico Wspomożycielko.
- Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.

Módlmy się:

Wszechmogący i miłosierny Boże, któryś dla obrony ludu chrześcijańskiego wieczna pomoc w Błogosławionej Maryi Pannie cudownie ustanowił, spraw łaskawie, abyśmy Jej opieką wsparci, walcząc za życia, w godzinę śmierci mogli odnieść zwycięstwo nad nieprzyjacielem naszego zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen



Błogosławieństwo przez przyczynę M.B. Wspomożenia Wiernych

K. - Wspomożenie nasze w imieniu Pana.
W. - Który stworzył niebo i ziemię.
Zdrowaś Maryjo..., Pod Twoją obronę...
K. - Maryjo Wspomożenie Wiernych.
W. - Módl się za nami
K. - Panie wysłuchaj modlitwy nasze.
W. - A walanie nasze niech do Ciebie przyjdzie
K. - Pan z wami
W. - I z Duchem Twoim

Módlmy się:

Wszechmogący Wieczny Boże, Ty za współdziałaniem Ducha Świętego uczyniłeś ciało i duszę chwalebnej dziewicy i matki godnym mieszkaniem Twojego Syna, spraw, abyśmy czcząc radośnie Jej pamięć, za Jej przyczyną zostali uwolnieni od grożących niebezpieczeństw i śmierci wiecznej - przez Chrystusa Pana naszego.




LITANIA DO MATKI BOŻEJ WSPOMOŻYCIELKI WIERNYCH
/do prywatnego odmawiania/

Panie – zmiłuj się
Chryste — zmiłuj się
Panie — zmiłuj się
Chryste — usłysz nas
Chryste — wysłuchaj nas
Ojcze z nieba, Boże
- zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże,
- zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże,
- zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże,
- zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo,
- módl się za nami.
Święta Boża Rodzicielko,
- módl się za nami.
Święta Dziewico Niepokalana,
- módl się za nami.
Wspomożycielko Wiernych, Przenajdroższa Matko i Pani nasza,
- módl się za nami.
My, Twoje córki i sługi, do Twojej pomocy się uciekamy,
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która byłaś Wspomożycielką Boga samego
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która wspomagałaś Jezusa w Jego dzieciństwie
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która byłaś Mu pomocą w pracach Jego
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która wspomagałaś Jezusa modlitwą w Jego nauczaniu
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która wspomagałaś Go w Jego cierpieniach pod krzyżem
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która byłaś Wspomożycielką Oblubieńca Twego, św. Józefa
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która byłaś Wspomożycielką wszystkich świętych w ich pracach i walkach
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która wspomagałaś Kościół Święty we wszystkich jego utrapieniach
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która przez tą opiekę zyskałaś tytuł Wspomożycielki Wiernych
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, która wsławiłaś się dzisiaj swoją cudowną opieką nad pracownikami
- O Maryjo wspomagaj nas
Ty, pod której wezwaniem i opieką jesteśmy od początku zawiązane
- O Maryjo, wspomagaj nas
Ty, któraś nas dotąd we wszystkich potrzebach wspierałaś
- O Maryjo, wspomagaj nas
O Matko Boża i nasza!
- Ciebie prosimy, wysłuchaj nas

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
- przepuść nam Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
- wysłuchaj nas Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata,
- zmiłuj się nad nami.

Maryjo, usłysz nas, Maryjo, wysłuchaj nas
Panie, zmiłuj się
Chryste, zmiłuj się
Panie, zmiłuj się

V. O Matko nasza! O Pani nasza, pomnij, żeśmy dzieci Twoje.
R. Przeto nas strzeż i broń jak rzecz i własność swoją.

Módlmy się:
O Boże, któryś Matkę Jednorodzonego Syna
Twego na Wspomożycielką najłaskawszą wiernym na ziemi przeznaczyć raczył, a nas pod Jej szczególną oddałeś opiekę, udziel nam tej łaski, abyśmy we wszystkich potrzebach duszy i ciała z ufnością do niej się uciekali i przez Jej przyczyną i opiekę wspierani i ocaleni, wiecznego posiadania Ciebie, Mądrości Przedwieczna, Dobroci Nieskończona, Piękności niewysłowiona w chwale wiekuistej dostąpić mogli. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.



PIEŚNI DO MATKI BOŻEJ WSPOMOŻYCIELKI WIERNYCH


Błogosław nas…

1. Spójrz jeszcze raz, dobra Matko Wspomożycielko,
weź pod swój płaszcz nasze troski, każdy życia dzień.


Ref. Błogosław nas dłonią pełną łask,
Tyś , Maryjo, naszą Matką.


2. Spójrz jeszcze raz, dobra Matko Wspomożycielko,
naucz nas żyć i rozsiewać dobro tak jak Ty.


Ref. Błogosław nas…




Wspomożenie wiernych

Od wieków jesteś wiernych wspomożenie,
łaską rozpraszasz wciąż niewiary cienie.
Dlatego Matko,w każdej potrzebie
z ufnością wielką biegne do Ciebie.
Ref.
O Matko proszę Cie błogosław zawsze mnie
i swą pomocą darz na życia ciężki czas.
Gdy serce łamie się,Twa dobroć pomoc śle,
osłania z nieba nas potęgą łask.

Przeszłaś przez ziemię w niebo zapatrzona.
Urokiem ziemi wszak nie zwyciężona.
kiedy doczesność zbyt mnie pochłania
i nasza ziemia niebo przysłania.





Jasnogórska Pani…


Ref. Jasnogórska Pani, Tyś naszą Hetmanką,
Polski Tyś Królową i najlepszą Matką.


Spójrz na polskie domy, na miasta i wioski,
niech z miłości Twojej słynie Naród Polski.


Weź w opiekę młodzież i niewinne dziatki,
by się nie wyrzekły swej Niebieskiej Matki.


Niech i Kościół święty, dzieło Twego Syna,
u Bożego tronu wspiera Twa przyczyna.


Pomocników rzesze racz powołać, Pani,
niech w służbie Kościoła będą Ci oddani.


Człowiek Twoim dzieckiem, a w nim Chrystus gości,
naucz nas, o Matko, służyć Mu z miłości.


Bądź pociechą, Matko, dla wszystkich cierpiących,
i nadziei gwiazdą dla umierających.


Pozwól, Matko droga, kochać Ciebie szczerze,
i do śmierci wytrwać w świętej naszej wierze.



Marii chwałę śpiewać będziem…


Marii chwałę śpiewać będziem, bo ta Matka dobrotliwa,
przepotężnym swym orędziem Boże dary wyjednywa.


Ref. Niech wychwala wszechstworzenie,
Marię Wiernych Wspomożenie.


Cały świat z Jej cudów słynie, wszędzie pieśni brzmią dziękczynne,
mnogie wznoszą Jej świątynie, za wstawienie dobroczynne.


Ref. Niech wychwala…


Nam też rozmodlonej rzeszy, dziatwie swej,
co cześć Jej głosi, zjedna łaskę i pocieszy zmiłowanie nam uprosi.


Ref. Niech wychwala…


Sławcie Marię, sławcie Panią, niechaj pieśń Jej nie ustaje,
Sławcie Marię, patrzcie na Nią, jak promienna i łaskawa.


Ref. Niech wychwala…


4. Maryjo, przed Twoje ołtarze…


Maryjo, przed Twoje ołtarze
idziemy, serca niosąc w darze,
a chociaż niegodni, skalani,
próśb naszych chciej wysłuchać, Pani.

Dnia znojem utrudzeni wielce
składamy hołd Wspomożycielce,
i razem, tu przed Jej ołtarzem,
o łaski błagamy.

Maryjo, niebieska Hetmanko,
spod Wiednia, Chocimia, Lepanto,
broniąca od napaści wrogów
tych, którzy zaufali Bogu.

Królowo, wszak już tyle wieków
Wierzących darzyłaś opieką,
więc zawsze, kiedy zło się wzmaga,
wspomagaj, wspomagaj.

Wspomagaj, Matko, Kościół święty,
co płynie, jak łódź przez odmęty.
Umacniaj słabe serca w wierze,
opieki osłaniaj puklerzem.

Biskupom, pasterzom, kapłanom,
daj wiary moc niepokonaną,
bądź wszystkich Wiernych Wspomożeniem,
wyjednaj zbawienie.


Niepokalana Wspomożycielko…


Niepokalana Wspomożycielko, Ty niesiesz synom swym pomoc wszelką.
Więc pod Twój sztandar ufni stajemy, bo jak Ksiądz Bosko w nim zwyciężymy.


Ref. O róż Królowo Niepokalana,
Tyś młodym sercom za Matkę dana,
róż Twych aleją, choćby cierniową,
wiedź nas do raju, wiedź nas do raju, gdzieś Ty Królową.


Szatana głowę zdeptałaś sama, wybrana dawno wśród cór Adama,
byś matką była Syna Bożego i Wspomożeniem dla ludu Jego.


Ref. O róż Królowo…


Rycerstwo polskie przez wieki całe swym czynem Twoją głosili chwałę,
więc przodków wiarą silni wołamy: Wspomożycielko, zwyciężaj z nami.


Ref. O róż Królowo…



Św. Jan Bosko i Maryja Wspomożycielka Wiernych


Wybrane słowa testamentu św. Jana Bosko poświęcone Matce Bożej:
„Oczekuję was w niebie. Tam rozmawiać będziemy o Bogu, i Maryi Najświętszej, Matce ostoi naszego Zgromadzenia... Litościwy Bóg i Jego Najświętsza Matka przychodzili nam z pomocą w naszych potrzebach. Sprawdzało się to szczególnie, ilekroć znajdowaliśmy się w konieczności zaopatrzenia naszych biednych i opuszczonych chłopców, a jeszcze bardziej, gdy ci znajdowali się w niebezpieczeństwie duszy. Najświętsza Maryja Panna na pewno będzie się nadal opiekować naszym Zgromadzeniem i dziełami salezjańskimi, jeżeli my będziemy stale pokładali w Niej swoją ufność i szerzyli Jej cześć...”

Genezy tego szczególnego nabożeństwa księdza Bosko do Matki Najświętszej należy szukać w tradycyjnej pobożności jego rodzonej matki, wyniesionej przez młodego alumna z domu. Wstępujący do seminarium Janek Bosko słyszy zwierzenia Matki Małgorzaty: „Kiedy się urodziłeś, poświęciłam cię Błogosławionej Dziewicy. Kiedy zacząłeś nauki, poleciłam ci nabożeństwo do Tej naszej Matki. I teraz polecam ci, żebyś do Niej całkowicie należał.”
Jednakże wiele wczeniej, bo jako 9-letni chłopiec słyszy zapewnienie Chrystusa - Dobrego Pasterza: „Dam ci Mistrzynię, pod której kierunkiem zdołasz osiągnąć mądroć, bez której wszelka mądrość staje się głupotą”.

Od wczesnego dzieciństwa Jan Bosko oddycha atmosferą maryjną, związaną w rodzinnej okolicy z kultem Madonny łaskawej w Castelnuovo, potem Bolesnej gdy przebywał w Moncucco, Łaskawej i Różańcowej w Chieri, Pocieszenia w Turynie. Przed tą ostatnią prowadził modlitewny dialog 25 listopada 1856 r. kiedy zamknął oczy swojej ziemskiej matce Małgorzacie: „A teraz Ty musisz zająć puste miejsce. Matka jest koniecznie potrzebna w mojej dużej rodzinie... Powierzam Ci wszystkich moich chłopców. Opiekuj się nimi teraz i zawsze”.

W życiu i pobożnoci maryjnej księdza Bosko można wyróżnić trzy etapy rozwoju jego nabożeństwa do Matki Najwiętszej.

Pierwszy etap, to rozmowa z Maryją przez odmawianie Zdrowaś Maryjo, modlitwy Anioł Pański, Różańca i Litanii. Rozmawiał z Nią sam i z gromadą zwabionych sztuczkami towarzyszy. Na tym etapie czcił ukochaną Matkę, wyrażał swoją wdzięczność i upraszał łaski. Później dojrzewał duchowo, bo nie tylko oczekuje na łaski Madonny, ale także staje się posłuszny Jej wskazaniom, obdarza Ją dziecięcym zaufaniem i szlachetniejszą miłością. Przez Nią w całej pełni ofiaruje się Panu Jezusowi Pasterzowi dusz, które mu wkrótce powierzy.

Drugi etap nabożeństwa Maryjnego naszego duchowego Ojca, to szczególny kult Niepokalanej. Jest to czas szczególnego rozwoju Jej kultu. Wkrótce, bo w roku 1854 Pius IX ogłosi dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Kult Niepokalanej ma wówczas szczególne znaczenie dla walczącego Kościoła. Najświętsza Dziewica depcząca głowę węża staje się symbolem zwycięstwa nad zakusami szatana atakującego Kosciół, hierarchię, seminaria, zakony. Niepokalana staje się symbolem zwycięstwa nad masonerią, herezją i indyferentyzmem. Ksiądz Bosko oczekiwał od Niej pomocy w walce, jaką prowadził z waldensami, sięgającymi po młodzież katolicką i zalewającymi lud antykościelną propagandą. Dla księdza Bosko Niepokalana staje się idealnym wzorem, który młodzi chłopcy mogą naśladować, idąc przez Maryję do Jezusa. Za takim wyłonionym i wskazanym przez księdza Bosko wzorem pójdą odważnie Bartłomiej Garelli, Dominik Savio i Michał Magone.
Do końca życia i swoich ziemskich dni ksiądz Bosko będzie przypominał swoim wychowankom: "Jest prawie niemożliwą rzeczą iść do Jezusa bez pośrednictwa Maryi".

Trzecim etapem nabożeństwa Maryjnego księdza Bosko, to już świadomy kult Maryi Wspomożycielki Wiernych. Ksiądz Bosko dobrze wiedział o kulcie Maryi Wspomożycielki Wiernych u Piusa VII wyzwolonego z niewoli francuskiej. Przełomowym jednak momentem dla księdza Bosko była wizja dwóch kolumn niosących wybawienie napadniętym przez wrogów chrześcijanom. Obok kolumny z wielką? hostią? Naj?wi?tszego Sakramentu stała ni?sza nieco, zwieńczona figur? Niepokalanej i ozdobiona napisem: "Wspomożenie Wiernych". Już samo zestawienie tytułu Niepokalanej i Wspomożycielki było dla księdza Bosko natchnieniem do gorliwszego zajęcia się akcją spo?eczn? Maryi na rzecz chrzecija?stwa, Kościoła i papiestwa. Zapoznajmy się, chociaż fragmentarycznie z myślami świętego Jana Bosko na temat kultu Maryi Wspomożycielki Wiernych. "Bóg pragnie wsławił swoją Matką poprzez wiele nadzwyczajnych łask, szczególnie gdy zwracamy się do Niej, nazywając Ją Wspomożycielką. Szukajcie pomocy Wspomożycielki Wiernych i bądźcie przekonani, że Ona może wam więcej pomóc, ni? lekarze. Maryja nazywa się Wspomożeniem Wiernych, ponieważ broni nas zarówno przed wrogami zewnętrznymi jak i wewnętrznymi. Wiara we wstawiennictwo Maryi Wspomożycielki Wiernych wszędzie działa cuda. Bądźcie przekonani, że jeżeli Matka Najświętsza wspiera wszystkich, to o nas troszczy się w sposób szczególny jako o swoje najdroższe dzieci, a gdy Ją przyzywamy, na pewno przybędzie nam z pomocą w momencie, gdy będziemy tego najbardziej potrzebowali. Maryja Wspomożycielka Wiernych, jest potężną obron?, straszną? dla tych, którzy chcą przeciwstawić się Jej dziełu, ale wszechmocną dla tych, którzy znajdują się pod Jej płaszczem.
Bóg i Jego Matka nie pozwolą, by powtarzano na próżno: Maryjo Wspomożenie Wiernych, módl się za nami. Maryja tak bardzo lubi nam pomagać. Maryja kocha młodzież i dlatego kocha i darzy łaskami tych, którzy zajmują się młodzieżą. Maryja niech będzie Wspomożeniem w życiu, podporą w smutku i niebezpieczeństwach, pomocą w śmierci, radością w niebie. Bazyliką Wspomożycielki Wiernych w Turynie możemy słusznie nazywać domem Maryi i to domem, który Ona sama sobie zbudowała. Trzeba pisać, trzeba mówić o tym i zawsze głosić w kazaniach, że Maryja Wspomożycielka wyprasza i będzie wypraszała szczególne łaski, nawet niezwykłe i cudowne dla tych, którzy pomagają w wychowaniu po chrześcijańsku opuszczonej młodzieży czynem, radą, czy też dobrym przykładem lub tylko modlitwą. Matka Boża pragnie, żebyśmy się do Niej zwracali pod wezwaniem: Maryjo, Wspomożenie Wiernych, módl się za nami. Przede wszystkim chcę polecić wam wielkie, czułe, szczere i wytrwałe nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. O, gdybyście wiedzieli ile ono warte, nie wymienialibyście go na złoto całego świata. Miejcie je, a sądzę, że pewnego dnia stwierdzicie: Venerunt omnia mihi bona partier cum illa. "Częsta Komunia święta jest potężną kolumną, na której wspiera się jeden z biegunów świata. Nabożeństwo zaś do Matki Najświętszej jest tą drugą kolumną, która podtrzymuje drugi biegun świata".



MARYJA w życiu Ks. BOSKO /cytaty/

“Racje naszej pobożności maryjnej są następujące: Maryja jest najświętsza ze wszystkich stworzeń, Maryja jest Matką Boga, Maryja jest naszą Matką”.

„Ten, kto pokłada ufność w Maryi, nigdy się nie zazna zawodu”. Maryja chce rzeczywistości, a nie pozoru”. Maryja nie czyni rzeczy połowicznie”.

“Maryja Wspomożycielka otrzymała i otrzyma zawsze szczególne łaski, także nadzwyczajne i cudowne dla tych, którzy przyczyniają się do tego, aby dać chrześcijańskie wychowanie młodzieży zagrożonej – poprzez dzieła, porady, dobry przykład lub po prostu poprzez modlitwę”.

„Maryja jest naszą przewodniczką, naszą mistrzynią, naszą matką”.
Najświętsza Maryja była nam zawsze matką”.

„Drodzy młodzi, macie wielkie wsparcie, potężną broń przeciwko zasadzkom szatana w nabożeństwie do Najświętszej Maryi”.

„Maryja zapewnia nas o tym, że gdy będziemy Jej czcicielami, zaliczy nas do swoich synów, okryje swoim płaszczem, napełni błogosławieństwami na tym świecie, abyśmy później dostąpili Raju”.

„Maryja jest Matką Boga i Matką naszą, Matką potężną i litościwą, która gorąco pragnie napełnić nas niebieskimi łaskami”.

„Jesteśmy na tym świecie, jak na wzburzonym morzu, jak na wygnaniu, na padole łez. Maryja jest gwiazdą morza, pociechą na wygnaniu, światłem, które wskazuje drogą do nieba, osuszającym nasze łzy”.

„Najświętsza Maryja otacza opieką swoich czcicieli we wszystkich ich potrzebach, ale chroni ich najbardziej w godzinie śmierci”.

„Matki ziemskie nigdy nie opuszczają swoich dzieci. Podobnie Maryja, która tak bardzo kocha swoje dzieci za życia, z tak wielką czułością, z tak wielką dobrocią, czyż nie przybędzie, aby chronić je w ostatnich momentach życia, kiedy najbardziej jej potrzebują”.

„Kochajcie, czcijcie, służcie Maryi. Troszczcie się o to, aby inni Ją poznali, kochali i czcili. Nie tylko nie pójdzie na zatracenie dziecko, które czciło tę matkę, ale może mieć nadzieję na otrzymanie wielkiej korony w niebie”.

„Jest prawie że niemożliwe dotrzeć do Jezusa, jeżeli się nie idzie przez Maryję”.”





/źródła internetowe/

Serdecznie zapraszamy do sanktuarium maryjnego w Czerwińsku nad Wisłą na Nabożeństwa Fatimskie, które są odprawiane 13-ego dnia miesiąca od maja do października włącznie !
Początek 13 maja 2019 roku o godz. 17.30 - modlimy się podczas różańca w intencjach przynoszonych przez Parafian i Pielgrzymów za wstawiennictwem M.B. Fatimskiej.
18.00 Msza Św. a następnie procesja fatimska z figurą po ogrodach klasztornych!
Prosimy na procesję o zabranie świec.
Maryjo, Niech Serce Twe Niepokalane zmieni świat!

MODLITWY FATIMSKIE

Modlitwa Anioła do odmawiania po każdej dziesiątce Różańca św.

O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy, zachowaj nas od ognia piekielnego, zaprowadź wszystkie dusze do nieba i dopomóż szczególnie tym, którzy najbardziej potrzebują Twojego miłosierdzia.

Modlitwa wynagradzająca

Przenajświętsza Trójco, Ojcze, Synu i Duchu Święty! Z najgłębszą czcią i żalem za moje grzechy, ofiaruję Tobie drogocenne Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo naszego Zbawiciela obecnego w Najświętszym Sakramencie Ołtarza na całej kuli ziemskiej, jako zadośćuczynienie za grzechy, przez które On sam jest znieważany. Na mocy nieskończonych zasług Jego Najświętszego Serca i przez wstawiennictwo Niepokalanego Serca Maryi, proszę Cię o nawrócenie nieszczęśliwych grzeszników. Amen.

Modlitwa wynagradzająca

O mój Boże, wierzę w Ciebie, uwielbiam Ciebie, ufam Tobie i kocham Ciebie z całego serca. Proszę Cię o przebaczenie tym, którzy nie wierzą, nie uwielbiają Ciebie, którzy nie ufają Tobie i którzy Cię nie kochają.

Modlitwa pokutna (przy podejmowaniu ofiar)

O Jezu z miłości ku Tobie i dla nawrócenia grzeszników, pragnę Ci wynagrodzić za wszystkie zniewagi wyrządzane Niepokalanemu Sercu Maryi.

Litania zawierzenia Matce Bożej Fatimskiej
wg Jana Pawła II Fatima, 13.05.1991 r.

Matko Odkupiciela Gwiazdo morska, do nieba ścieżko najprościejsza, Tyś jest przechodnią bramą do raju wiecznego... racz podźwignąć, prosimy, lud upadający, w grzechach swych uwikłany, powstać z nich pragnący. Dziś, zgromadzeni u Twoich stóp, Matko Chrystusa i Matko Kościoła, raz jeszcze zwracamy się do ciebie, aby podziękować za wszystko coś uczyniła w ciągu tych trudnych lat dla Kościoła, dla każdego z nas i dla całej ludzkości.

Powtarzamy: Dziękujemy Ci Pani Fatimska

Matko Chrystusowa i Matko Kościoła - Dziś jesteśmy tutaj, aby dziękować, żeś zawsze nas wysłuchiwała, że okazywałaś się Matką, Dziękujemy Ci Pani Fatimska
Matko Misyjnego Kościoła - Idącego drogami ziemi ku trzeciemu milenium chrześcijaństwa, dziękujemy Ci za Twoją wędrówkę z nami,
Matko ludzi - dziękujemy Ci za nieustanną opiekę, która pozwoliła nam uniknąć katastrof i nieodwracalnych zniszczeń, umożliwiła postęp i osiągnięcie nowoczesnych zdobyczy społecznych,
Matko narodów - dziękujemy Ci za niespodziewane przemiany, które przywróciły wiarę w przyszłość narodom nazbyt już długo pozostającym w ucisku i upokorzeniu,
Matko życia - dziękujemy Ci za liczne znaki mówiące o tym, że jesteś z nami, że chronisz nas przed złem i przed mocami śmierci,
Matko życia - dziękujemy Ci Ta to, że byłaś w szczególny sposób 13 maja 1981 roku przy Janie Pawle II, który czuł przy Sobie Twoją opiekuńczą obecność,
Matko każdego człowieka - walcząca o życie, które nie zna śmierci, dziękujemy Ci, że wspomagasz nas w tej walce,

Powtarzamy: Okaż, że jesteś Matką

Matko ludzkości odkupionej Krwią Chrystusa. - Okaż, że jesteś Matką.
Matko miłości doskonałej,
Matko Nadziei i pokoju,
Święta Matko Odkupiciela,
Nie przestawaj okazywać, żeś jest Matką wszystkich, świat bowiem potrzebuje Ciebie,
Nowa sytuacja narodów i Kościoła wciąż pozostaje chwiejna i niepewna,
Wciąż jeszcze istnieje niebezpieczeństwo, że miejsce marksizmu może zająć ateizm w innej postaci, który wychwalając wolność zmierza do zniszczenia samych korzeni moralności ludzkiej i chrześcijańskiej,

Powtarzamy: Bądź nam towarzyszką drogi

Bądź towarzyszką drogi człowieka schyłku XX wieku - Bądź nam towarzyszką drogi.
Bądź towarzyszką drogi ludzi wszystkich kultur i ras,
Bądź towarzyszką drogi wszystkich stanów i każdego wieku,
Bądź towarzyszką narodów w ich dążeniu do solidarności i miłości wzajemnej,
Bądź z młodymi, bohaterami dni pokoju, które nadejdą,
Bądź towarzyszką drogi narodów, które niedawno odzyskały przestrzenie wolności i teraz budują swoją przyszłość,
Bądź towarzyszką drogi Europy, która od Zachodu po Wschód - nie zdoła odnaleźć swej prawdziwej tożsamości, jeżeli na nowo nie odkryje wspólnych korzeni,
Potrzebuje Ciebie świat, ażeby położyć kres tak wielu i tak gwałtownym konfliktom, które wciąż jeszcze są jego udręką,

Powtarzamy: Okaż, że jesteś Matką

Tego, który umiera z głodu. - Okaż, że jesteś Matką.
Tego, który jest śmiertelnie chory,
Tego, kogo spotkała krzywda i niesprawiedliwość,
Tego, kto nie znajduje pracy,
Tego, który bezdomny i nie ma gdzie się schronić,
Tego, kto znosi ucisk, jest wyzyskiwany,
Tego, kto z dala od Boga rozpaczliwie i daremnie szuka uciszenia,
Tych wszystkich, którzy bronią życia, które jest odbiciem miłości Boga, pomóż bronić go zawsze, od świtu aż po jego naturalny zachód,

Powtarzamy: Czuwaj na czekającej nas jeszcze drodze

Niechaj nadejdzie kres przemocy, niesprawiedliwości wszędzie tam, gdzie one istnieją. - Czuwaj na czekającej nas jeszcze drodze.
Niech w rodzinach zakwita jedność i zgoda,
Niechaj nadejdzie pomiędzy narodami zrozumienie i szacunek,
Niechaj prawdziwy pokój zapanuje na całym globie ziemskim,

Powtarzamy: Czuwaj Maryjo

Na czekającej nas jeszcze drodze - Czuwaj Maryjo.
Nad ludźmi,
Nad narodami w nowej sytuacji, którym nadal zagraża widmo nowej wojny,
Nad odpowiedzialnymi za losy państw,
Nad tymi, co w swoich rękach mają przyszły los ludzkości,
Nad Kościołem, zawsze narażonym na zasadzki tego świata,
Na drodze nowej ewangelizacji Europy,
Nad posługą następcy Piotra, Jana Pawła II, który jest służbą Ewangelii i służbą ludziom i kieruj ją ku nowym horyzontom misyjnej działalności Kościoła,

Powtarzamy: Wszyscy powierzamy się Tobie z ufnością

W kolegialnej jedności z pasterzami. - Wszyscy powierzamy się Tobie z ufnością.
W komunii z całym ludem Bożym, rozsianym po świecie,
Odnawiając dziś przed Tobą synowskie zawierzenie rodzaju ludzkiego,

Powtarzamy: Wspomóż nas Maryjo

Postanawiamy iść z Tobą za Chrystusem, Odkupicielem Człowieka. - Wspomóż nas Maryjo.
Niechaj nie ciąży nam zmęczenie,
Niech trud nie opóźnia naszych kroków,
Przeszkody niech odwagi w nas nie gaszą, a smutek radości serca,



ABC objawień fatimskich. Co każdy katolik powinien wiedzieć.

Skąd pochodzi nazwa Fatima? Jak wyglądał cud słońca? Czego dotyczyły trzy tajemnice fatimskie? Przypominamy najważniejsze fakty.

W portugalskiej Fatimie od 13 maja do 13 października 1917 roku Matka Boża sześć razy objawiła się trójce małych dzieci: Łucji (10 lat), jej kuzynowi Franciszkowi (9 lat) i Hiacyncie (7 lat).

Skąd pochodzi nazwa Fatima?

W VIII wieku Półwysep Iberyjski został opanowany przez muzułmanów. Dopiero w XII wieku Portugalczykom udało się wyswobodzić od panowania wroga. Gdy Maurowie opuszczali tereny Portugalii, rycerz chrześcijański Don Goncalo wziął do niewoli córkę księcia muzułmańskiego – Fatimę. Zakochał się w niej, zresztą z wzajemnością.
Fatima przyjęła chrzest, młodzi pobrali się. Po śmierci małżonki Don Goncalo wstąpił do zakonu cysterskiego, a miejsce pochówku żony nazwał Fatimą.

Prześladowania chrześcijan i początek objawień

Papież Benedykt XV zaniepokojony sytuacją na świecie rozpoczął inicjatywę nowenny o pokój na świecie. Rozpoczęła się ona 5 maja 1917 roku. W przedostatnim dniu jej odmawiania wydarzyło się coś niezwykłego.
13 maja 1917 roku Maryja po raz pierwszy ukazała się trojgu małym dzieciom. Wieść o objawieniu błyskawicznie się rozeszła. Ateistyczne władze Portugalii próbowały za wszelką cenę zamknąć usta dzieciom, by nie rozpowiadały o tym, że widziały Matkę Bożą. Nawet je na krótko aresztowano.

Cud słońca

13 lipca 1917 roku podczas kolejnego objawienia Maryja zapowiedziała spektakularny cud, który miał wydarzyć się w październiku: „Uczynię cud tak wielki, aby wszyscy uwierzyli, że objawienia te są prawdziwe”. Maryja wskazała konkretny czas i miejsce: Cova da Iria-Fatima.
Wydarzenie nagłośniono, by zdyskredytować dzieci i ich świadectwo. Nikt w to nie wierzył. 13 października 1917 roku zebrało się ponad 80 tys. ludzi, którzy pragnęli doświadczyć czegoś niezwykłego.
W pewnym momencie pojawił się odblask światła, a następnie pod skalnym dębem pojawiła się Matka Boża, która powiedziała dzieciom, że pragnie, by w tym miejscu wybudowano kaplicę ku Jej czci. Przedstawiła się jako Matka Boża Różańcowa. Poleciła wówczas odmawianie różańca i zapewniła, że niebawem wojna się skończy, a żołnierze, mężowie i ojcowie powrócą do swoich domów. Dokonały się cuda.
Maryja wyraziła ubolewanie: „Niech ludzie już dłużej nie obrażają Boga grzechami, już i tak został bardzo obrażony”. W tym czasie niebo zasłoniło się chmurami, a świadkowie mogli zobaczyć cud słońca, które oderwało się od ziemi, jakby miało w nią uderzyć. Pierwszy raz od momentu Zmartwychwstania Jezusa, Bóg dokonał takiego cudu.
Z czasem ateistyczne wpływy władzy zaczęły słabnąć. Wielu masonów doznało nawrócenia. Maryja w Fatimie przypomniała do czego prowadzi odrzucenie Boga. W jej orędziu powróciły słowa Jezusa „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przypomniał o tym Jan Paweł II w przemówieniu 13 maja 1982 roku.

Wizja piekła w pierwszej części tajemnicy

To, co zobaczyły dzieci 13 lipca 1917 roku zostało nazwane tajemnicą fatimską. Składa się ona z trzech części.
Pierwszą z nich była wizja piekła. Dzieci zobaczyły morze ognia, a w nim zanurzeni byli diabli i dusze ludzi potępionych, podobne do rozżarzonych węgli. Ze wszystkim stron spadały iskry, słychać było krzyki.

Druga część tajemnicy fatimskiej

Hiacynta tuż przed swoją śmiercią zwierzyła się jednej z sióstr, że Matka Boża oznajmiła jej, że najwięcej ludzi trafia do piekła przez grzechy nieczystości. One są odrzuceniem miłości i wyrazem egoizmu i pychy.
Maryja wskazała, że ratunkiem dla ludzi jest zadośćuczynienie za grzechy Jej Niepokalanemu Sercu. Pomocne są codzienne praktyki: modlitwa różańcowa, lektura Pisma Świętego, uczestnictwo w Eucharystii, sakrament pokuty.
Padło również ostrzeżenie o możliwości wybuchu kolejnej wojny światowej, jeśli ludzie się nie nawrócą. Mowa jest też o Rosji i poświęceniu jej Niepokalanemu Sercu Maryi.

Trzecia część tajemnicy fatimskiej

Zrobiła największe wrażenie na dzieciach. Jak podała siostra Łucja, ta część miała być przeznaczona dla papieży. Ujawniła ją dopiero po namowach biskupa diecezji Leiria, w której znajduje się Fatima. Uznawana jest za jedną z najbardziej sekretnych.
Jej treść ujawnił Jan Paweł II 26 czerwca 2000 roku. Jest w niej mowa m.in. o białym kapłanie ginącym od kul z broni palnej i strzał z łuków. Niektórzy odnoszą ją do nieudanego zamachu na Jana Pawła II z 13 maja 1981 roku.
Wezwanie do nawrócenia wciąż aktualne
Naglące wołanie o nasze nawrócenie, pełne matczynej troski i miłości, jest wciąż aktualne. Fatimskie orędzie skierowane jest do każdego. Jest wezwaniem do pójścia drogą wiary i zaufania do szczęścia, jakie przygotował Bóg. /Anna Gębalska-Berekets/

Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej zaprasza na IV Pielgrzymka Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej do Czerwińska nad Wisłą, która odbędzie się w sobotę 18 maja pod hasłem „Największą troską są dusze ludzkie”. Tegorocznymi patronami są błogosławieni płoccy męczennicy abp Antoni Julian Nowowiejski i bp Leon Wetmański. Pielgrzymka rozpocznie się o godz. 11.00 Mszą św., a zakończy się o godz. 16.00.


Program Pielgrzymki:

10:00 – 11:00 Zawiązanie wspólnoty, powitanie przybywających grup
11.00 Msza św., przed błogosławieństwem wręczenie medali dla ministrantów roku
12.15 Rozpoczęcie wspólnej zabawy na miniolimpiadzie, pokazy, wspólna zabawa, obiad (przez cały czas pielgrzymki)
12.45 Konkurs wiedzy o Czerwińsku
15.30 Zakończenie konkurencji sportowych, rozdanie nagród
16.00 Rozlosowanie nagrody głównej, zakończenie pielgrzymki


W tym roku w programie przygotowano dla uczestników wiele atrakcji, m.in.: pokazy walk rycerskich, zjazd samochodów militarnych, zabawy dla najmłodszych, pokazy ratownictwa, konkursy z atrakcyjnymi nagrodami (konkurencje sportowe, konkurs wiedzy o Czerwińsku), grupy rekonstrukcyjne (konkursy strzeleckie), koncert. Każdy z uczestników pielgrzymki znajdzie coś dla siebie, a spośród uczestników zostanie rozlosowany rower górski. Szczegółowy plan oraz regulamin dostępne są na naszej stronie.
Koszt uczestnictwa podobnie jak w poprzednich latach to 5 zł, jest to opłata za uczestnictwo, pamiątkowy gadżet oraz obiad.

Zapisy przyjmowane są poprzez formularz na stronie www.dsldp.pl bądź zgłaszając udział grupy u ks. Dawida Witkowskiego, telefonicznie lub mailowo na adres xwitkowski@interia.pl.
Zgłoszenia przyjmujemy do 13 maja.

Serdecznie zapraszamy służbę liturgiczną (ministranci i schole), kandydatów do tej służby oraz wszystkich, którzy posługują przy ołtarzu.
Podobnie jak latach poprzednich Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej pragnie spotkanie przeprowadzić w formie pikniku, podczas którego pragną podziękować za całoroczną posługę LSO.

Duszpasterstwo Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej




Konkurs wiedzy nt. Czerwińska – gmina i klasztor
PRZEBIEG KONKURSU:

1. Zawodnicy wchodząc na scenę, losują kolejno numerki miejsc, które zajmą.
2. Uczestnicy zajmują miejsca zgodnie z wylosowanymi numerkami.
3. Rozpoczyna się gra. Jako pierwszy odpowiada zawodnik, który wylosował miejsce z numerem 1, następnie kolejni, zgodnie z Regulaminem gry.
4. Zawodnik, który utraci wszystkie szanse, tzn. odpadnie z gry, schodzi ze sceny
5. Rozdanie nagród przewidziane jest dla zawodników, którzy zajęli trzy pierwsze miejsca.

REGULAMIN KONKURSU:

1. W konkursie mogą wziąć udział wyłącznie uczestnicy IV Pielgrzymki Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej.
2. Każdy uczestnik na starcie otrzymuje trzy szanse.
3. Za błędną odpowiedź uczestnik traci jedną szansę.
4. W pierwszym etapie konkursu biorą udział wszyscy uczestnicy.
5. Uczestnik ma 3 sekundy na udzielenie odpowiedzi, o przekroczeniu tego czasu informuje dźwięk gwizdka.
6. W trzech pierwszych rundach prowadzący zadaje kolejno uczestnikom po jednym pytaniu (w każdej rundzie).
7. Za każdą poprawną odpowiedź uczestnik otrzymuje jeden punkt (cukierek).
8. Do kolejnego etapu gry przechodzą uczestnicy, którzy zachowali przynajmniej jedną szansę.
9. W drugim etapie gry prowadzący zadaje pytania uczestnikom podobnie jak w pierwszym etapie.
10. W drugim etapie za każdą poprawną odpowiedź zawodnik otrzymuje jeden punkt (cukierek).
11. Etap drugi trwa do momentu, aż pozostanie tylko trzech zawodników z zachowaną przynajmniej jedną szansą.
12. W trzecim etapie bierze udział trzech zawodników, którzy na starcie otrzymują jedną dodatkową szansę do już posiadanych.
13. Gra trwa do momentu, aż ostatni z uczestników utraci ostatnią szansę lub skończą się przygotowane pytania. W przypadku zakończenia pytań wygrywa zawodnik z większą ilością szans.
14. Nad poprawnym przebiegiem konkursu czuwa trzyosobowa Komisja, w składzie: Przewodniczący, który zadaje pytania i dwóch członków komisji, którzy są odpowiedzialni za liczenie czasu i porządek posiadanych szans.


Historia Czerwińska

Geneza powstania Czerwińska nad Wisłą sięga XI w, który to położony w strefie krawędziowej doliny rzeki Wisły na wysokim jej brzegu odznacza się wyjątkowymi wartościami krajobrazowymi. Niemalże równolegle rozwijały się na tym terenie dwie formy osadnictwa, oparte na własności biskupiej oraz własności klasztornej. Do naszych czasów zachowały się relikty pierwotnej, przedlokalcyjnej osady targowej, której zasadniczy podział i zasięg nie zmienił formalny akt lokacji na prawie miejskim w XIV wieku. Osada ta rozwijała się w oparciu o obronny ośrodek władzy biskupiej i z fundacją kościelną na terenie wzgórza, gdzie obecnie znajduje się grzebalny cmentarz katolicki. Po przeciwnej stronie ulicy Świętokrzyskiej biegnącej głębokim wąwozem znajduje się wzgórze, na którym w XI wieku najprawdopodobniej istniał ośrodek grodowy z podgrodziem w rejonie obecnej ul. Kościuszki. Na tym samym miejscu w pierwszej ćwierci XII wieku powstała fundacja klasztorna zakonu Kanoników Regularnych, rozwijająca się w oparciu o zachowaną do naszych czasów ciągłość użytkowania. Zespół ten jest jednym z najlepiej zachowanych i popularnych w świadomości społecznej już od końca XIX wieku zabytkiem architektury romańskiej na terenie historycznego Mazowsza, nieodłącznie związany z panoramą nadwiślańskiej skarpy.
Czerwińsk nad Wisłą jako teren położony przy dolinie rzeki Wisły – uważany jest za część jednego z głównych szlaków przemieszczeń ludów kolejnych kultur.
Warunki osadnicze zmieniały się wraz z ewolucją klimatu. Ocieplenie i znaczna wilgotność ok. 5500, a 3000 r. p.n.e. sprzyjały występowaniu na tych obszarach głównie lasów liściastych odpowiednio dla myślistwa, zbieractwa oraz osadniczych kultur rolniczych i ówczesnych form hodowli. Przez następne dwa tysiąclecia bywały nawroty okresów chłodniejszych te zmiany sprzyjały migracjom. Z epoki brązu stwierdzono występowanie kultury trzcinieckiej (ok. 1500-1100 r. p.n.e.), a bezpośrednio po niej kultury łużyckiej (ok.1100-400 r. p.n.e.) niewątpliwie rzeka Wisła dla tych mieszkańców stanowiła szlak komunikacyjny i źródło żywności, stąd na krawędzi jej pradoliny znajduje się najwięcej pradziejowego osadnictwa. W okresie wpływów rzymskich (I-II w. n.e.) wystąpiło poważne nasycenie osadnicze kultur przeworskiej i wielbarskiej, w skali Mazowsza – potencjał demograficzny, który został wyrównany dopiero pod koniec średniowiecza. Ok. 150 r. n.e. było charakterystyczne rozłożenie osadnicze wzdłuż rzeki Wisły (ze skupieniem – ponoć niezwykłym w skali regionu w rejonie Czerwińska nad Wisłą). Ok. 1000 r. nastąpiło ocieplenie, mniejsze wahania temperatur, poziom wód był wyższy o ok. 1,5—2,0 m niż obecnie. Ciągłość osadnicza do schyłku okresu wpływów rzymskich przerwana została „Wędrówką Ludów” (u nas III-IV w.) i na całym niemalże obszarze w skutek tego notuje się „pustkę osadniczą” (V-VI w.). Plemiona germańskie migrujące doliną rzeki Wisły pociągnęły za sobą osadników kultury wielbarskiej do dalszych wędrówek. W VI-VII w. na tym terenie zaczęła pojawiać się ludność słowiańska (we wsi Radzikowo), jednakże osada w Czerwińsku powstała w X-XI w., która „większej kariery” nie zrobiła gdyż wcześniej i silniej rozwinęły się inne ośrodki: Wyszogród i Zakroczym.
Prawdopodobnie po 1129 r. powstało opactwo Kanoników Regularnych, gdzie wybudowano jak wspomniałam na wstępie w skali Europy budowlę romańską, kościół pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny. Fundatorem kościoła według „Spominków Sochaczewskich” był Aleksander z Malonne, biskup płocki. Opactwo w całości było fundacją biskupio-książęcą, gdzie biskup zostawił sobie jedną wieś i targ w Czerwińsku nad Wisłą, zaś książę wieś Radzikowo.
Klasztor w Czerwińsku nad Wisłą cieszył się dużymi względami u książąt mazowieckich, książę Czerski Konrad II przed śmiercią kazał się pochować w tymże klasztorze (1294 r.)
W XIII w. tworzy się osadnictwo wczesnośredniowieczne na terenach dawniej zajmowanych przez ludu kultury przeworskiej i wielbarskiej. W tymże wieku na skutek osłabionego podziałami Mazowsza (księstwo płockie i czerskie), Litwini spustoszyli między innymi okolice Czerwińska nad Wisłą. Później sytuacja stała się spokojniejsza lecz nie na długo – gdyż w 1329 r. księstwo płockie zostało zhołdowane przez króla czerskiego Jana Luksemburskiego. Teren Czerwińska nad Wisłą stał się niespodziewanie pograniczem, gdyż księstwo czerskie uznało zwierzchność króla polskiego.
W latach 1355-70 panował Kazimierz Wielki i obszar obecnej gminy był podzielony między niego i księcia mazowieckiego Siemowita III. Opisany w spisie ceł z 1350 r. przez okolice Czerwińska nad Wisłą przechodził szlak handlowy Toruń-Wołyń co sprzyjało rozwojowi gospodarczemu.
Poprawa stosunków z Litwą w drugiej połowie XIV w. pozwoliła na trwałą odbudowę zniszczeń i tworzenia nowego systemu administracyjnego. Około 1370 r całe Mazowsze było pod rządami księcia Siemowita III, powstał powiat czerwiński Ziemi Ciechanowskiej, obecna mała część gminy jednak należała do Ziemi Zakroczymskiej, obie miały długi i wąski kształt wzdłuż Wisły. W 1373 r. – w średniowieczu – Czerwińsk nad Wisłą dzielił się na biskupi i klasztorny, Książe Siemowit III wydał przywilej dla biskupa płockiego na lokowanie miasta Czerwińska na prawie chełmińskim, natomiast Czerwińsk klasztorny otrzymał później prawa miejskie w 1582 r.
Jako miasto o niemałym znaczeniu gospodarczym, a także ściśle związany z klasztorem, posiada własny herb: dwie białe obronne wieże ze złotym pastorałem na czerwonym tle, oznaczenia te pozostały aktualne do dzisiaj.
Sytuacja rozwojowa dla nowego miasta nie była łatwa, gdyż bardzo blisko były dwa większe i znaczniejsze administracyjnie (Wyszogród i Zakroczym). Kolejny podział Mazowsza spowodował, że Czerwińsk nad Wisłą znalazł się w Księstwie Warszawskim i roki sądowe tego powiatu prowadzone były w Zakroczymiu.
Czerwińsk nad Wisłą stał się sławny w 1410 r. kiedy to w dniach 30.VI – 2.VII miała miejsce koncentracja wojsk polskich i litewskich Witolda, przed wyprawą Władysława Jagiełły na Krzyżaków, poprzedzona przeprawą wojsk polskich po moście łyżwowym. Przy kolejnych wojnach postępowano tak samo, co czyniło miasto znanym. W drodze powrotnej po zwycięskiej bitwie w kościele czerwińskim, Jagiełło złożył misiurkę (hełm druciany) jako dziedziczne wotum. Jagiełło i Witold sejmowali jeszcze w Czerwińsku nad Wisłą w latach 1422-1430 i z tego też okresu pochodzą przywileje czerwińskie i przywrócony Statut Wiślicki Kazimierza Wielkiego.
Król Kazimierz Jagiellończyk po bitwie z Krzyżakami podarował czerwińskiemu klasztorowi hermę św. Barbary, którą Krzyżacy w 1242 r. zabrali Świętopełkowi. Dzięki licznym darowiznom książąt i królów polskich, Czerwińsk nad Wisłą staje się na Mazowszu najbardziej okazałym i najbogatszym ośrodkiem życia politycznego, kulturalnego, gospodarczego i religijnego.
Uznaje się, że obszar obecnej gminy w średniowieczu był jeden z gęściej zaludnionych obszarów Mazowsza. Po trakcie toruńskim w 1466 r. kiedy to Wisła staje się wolnym szlakiem eksportu zboża i wytworów leśnych, szybko się rozwijał, będąc ośrodkiem handlu i rzemiosła. Pod koniec XV w. przeniesiono siedzibę powiatu z Czerwińska nad Wisłą do Sochocina (sprawy sądowe nadal były załatwiane w Zakroczymiu) jako miasta bardziej centralnie położonego na Ziemi ciechanowskiej. Rozpowszechniała się gospodarka folwarczna, która tutaj nie była dominująca gdyż w dobrach klasztornych i biskupich w zasadzie folwarki nie występowały, można by za nie uznawać wójtostwa istniejące od początku lokacji danej miejscowości. W minimalnym stopniu występowało osadnictwo drobnoszlacheckie.
Włączenie w 1526 r. księstwa mazowieckiego (całej obecnej gminy) do Korony, dla codziennego życia nie miało większego znaczenia, zwłaszcza, że w dalszym ciągu urządzano specyficzne prawo mazowieckie, a także nie zmieniono powiatów i ziem.
Król Jan Kazimierz był najczęstszym gościem w Czerwińsku nad Wisłą. Ostatni raz po bitwie pod Beresteczkiem zdobyte tam chorągwie, zawiesił przy głównym ołtarzu.
W drodze do Szwecji w roku 1593 przebywał w Czerwińsku nad Wisłą Zygmunt III Waza, wprowadzając na stanowisko opata kardynała Andrzeja Batorego, bratanka króla Stefana Batorego.
Kryzys gospodarczy Rzeczpospolitej zwieńczył „Potop” – najazd Szwedów w latach 1655-1660, który nie oszczędził także Czerwińska nad Wisłą. Zniszczone i spustoszone miasto nigdy już nie wróciło do swej świetności. Na Mazowszu odnotowano znaczne zniszczenia, dobra królewskie i kościelne szczególnie były dewastowane przez protestanckich najeźdźców. Nastąpiło też znaczne wyludnienie, całkowity ubytek ludności na Mazowszu szacuje się na ok. 40%, a straty majątkowe na 70%. Na katastrofalne skutki „Potopu” nałożyły się kolejne walki w początku XVIII w. oraz epidemia dżumy z 1709 r., a także zamieszki związane z rywalizacją stronników Sasów i Leszczyńskiego. Nowością było pojawianie się Żydów, których nie tolerowano w kościelnym Czerwińsku.
Po upadku Rzeczpospolitej rząd carski dokonuje kasaty zakonu kanoników regularnych, klasztor zostaje ograbiony z cennych pamiątek, między innymi wywieziona zostaje biblioteka licząca 3000 tomów i hełm Władysława Jagiełły.
Po II rozbiorze Polski, Prusacy zajęli zachodnią część Mazowsza i utworzone zostało nowe województwo ciechanowskie, w jego skład włączono tereny Czerwińska nad Wisłą jako Ziemie Zakroczymskie (w nowych granicach). Tym samym Czerwińsk nad Wisłą stał się miastem niemal pogranicznym, zanikł eksport zboża Wisłą, a działalność gospodarcza jeszcze bardziej się zredukowała.
W wyniku III rozbioru Polski całe północne Mazowsze znalazło się w departamencie płockim Prus Nowowschodnich, a tereny Czerwińska nad Wisłą w całości w okręgu wyszogrodzkim utworzonym w 1797 r. Przez 11 lat rządów pruskich dokonywano wiele zmian w przepisach min. upaństwowiono wszelkie dobra kościelne, stały się rządowe, a ich ludność automatycznie uzyskała wolność osobistą. Pogarszała się kondycja majątków szlacheckich z uwagi na zwiększone podatki.
Wkroczył na tereny Mazowsza korpus marszałka Karola Audereau i na początku grudnia 1806 r. nadszedł kres pruskiego panowania, organizowano Księstwo Warszawskie (1807 r.), dzisiejsza gmina znalazła się w powiecie wyszogrodzkim departamentu płockiego, jednakże utrzymano zasady pruskiego systemu administracyjnego.
19 maja 1809 r. Austriackie wojska chciały przeprawić się przez Wisłę w Czerwińsku na Warszawę, zebrani ochotnicy okolic Czerwińska nad Wisłą wyparli Austriaków, lecz ci zdążyli obrabować miasto, a właściwie miasteczko już prawie najmniejsze na Mazowszu, gdzie połowę jego mieszkańców stanowią Żydzi. „Ukoronowaniem” kryzysu był przemarsz Armii na Moskwę i jej odwrót. Okres napoleoński nie przyniósł dodatkowych strat w majątku trwałym.
W 1815 powstaje Królestwo Polskie (królestwo Kongresowe po kongresie w Wiedniu) jako część państwa carów, zniesiono powiat wyszogrodzki, Czerwińsk nad Wisłą należał do województwa płockiego.
Lata 1815-1830 (do czasu przed powstaniem listopadowym) należy uznać za pierwsze od wieków okresu przyspieszonego rozwoju. Wtedy starano się porządkować układy zabudowy, dążono do regularności rozmieszczenia gospodarstw, wyznaczano też osady karczemne i kowalskie, pozostawiając folwarki w miejscu dawnych wójtostw. Nastąpił duży obrót ziemią, przekazywanie lub sprzedawanie majątków w ręce prywatne. Zwracano uwagę na poprawę dróg, zrealizowano trakt Zakroczym – Wyszogród niemal pokrywający się z dzisiejszą szosą, który był bardzo „na czasie” gdyż powstał garnizon w Modlinie.
Po powstaniu w 1831 r. była epidemia cholery, wymarło we wsiach od 10 do 20% ludności. Epidemie powtarzały się do schyłku wieku, szczególnie dotkliwa była w 1854-55 r. oraz katastrofalne okresy głodu w latach 1845-47 z powodu nieurodzaju ziemniaków. Na przełomie lat 1837 – 1842 znowu zmienił się układ administracyjny; zmieniono województwa na gubernie, a obwody z powrotem na powiaty.
Po powstaniu styczniowym w 1867 r. powstał powiat płoński obejmujący gminę Czerwińsk nad Wisłą, wójt stał się urzędnikiem państwowym, wprowadzono uwłaszczenia. Niedługo potem w 1869 r. Czerwińskowi nad Wisłą odebrano prawa miejskie. Jedne źródła podają, że mocą ukazu carskiego prawa miejskie odebrano w odwet za patriotyczną postawę mieszkańców w czasie powstania styczniowego. Inne źródła opisują, że na tym terenie nie było znaczących walk powstańczych, gdyż było mało lasów, które były schronieniem dla powstańców. Chodziło o dostosowanie guberni polskich do systemu powszechnego w imperium, a z resztą sam Czerwińsk nad Wisłą w nikłym stopniu przypominał miasto (liczył 900 mieszkańców). Niektóre takie miejscowości same starały się o zniesienie praw miejskich gdyż zbyt drogie dla nich było utrzymanie administracji miejskiej. W XIX w. na przemian była koniunktura na zboże i zyski jak również następował kryzys. W tym okresie dużo lasów przekształcono w pola uprawne.
Na przełomie XIX i XX w. były nie tylko problemy gospodarcze, ale i katastrofalny nieurodzaj w 1891 r. – wielki głód, który w konsekwencji doprowadził do ostatniej wielkiej epidemii cholery. Chorobę tym razem zwalczono medycznie przy znacznym udziale lekarzy, a tym samym ofiar było mniej.
W 1902 roku powstała w Czerwińsku nad Wisłą Ochotnicza Straż Ogniowa.
Początkowe walki podczas I wojny światowej nie sięgnęły gminy Czerwińsk nad Wisłą. W styczniu 1915 r. wywieziono miejscowych Niemców, a w ich domach rozmieszczono uchodźców, jednakże we wrześniu tego samego roku po zdobyciu Modlina, Niemcy zaczęli swoje rządy.
Po wycieńczającej wojnie nastał czas tworzenia nowej odrodzonej Polski, pozostawiono zasady carskiego systemu administracyjnego tj. te same gminy i powiaty wchodzące w skład województwa warszawskiego. Wykonanie uchwały sejmowej o parcelacji ziem i majątków (wiele rodzin uzyskało własne gospodarstwa) było realizowane i nie zakończone do wybuchu II wojny światowej. Powróciła ludność niemiecka wywieziona w 1915 r.
Od 1923 r. klasztor i kościół przekazany został Zgromadzeniu Salezjańskiemu, które szybko doprowadziło go do rangi głównego ośrodka swego zgromadzenia w Polsce oraz które jest gospodarzem i opiekunem obiektów do dnia dzisiejszego.
Po ustabilizowaniu się sytuacji politycznej w kraju po 1926 r. gospodarstwa również parcelacyjne zaczęły nieźle prosperować, w tym też okresie wybudowano na terenie gminy wąskotorową kolej cukrowniczą.
W okresie międzywojennym Czerwińsk nad Wisłą liczył 1600 mieszkańców, Rozwijał się drobny handel, rzemiosło i usługi, jednakże sama ta osada nie mogła liczyć na przywrócenie praw miejskich gdyż nie występowały tu żadne zjawiska dynamizujące jego rozwój.
Uruchomiono żeglugę parową z Warszawy przez Czerwińsk nad Wisłą do Płocka i Włocławka, 27 maja 1930 roku przypłyną statkiem wycieczkowym prezydent Ignacy Mościki, zwiedzając klasztor i kościół. W tym okresie Czerwinsk nad Wisłą stał się już dość uznanym celem wycieczek turystycznych. Wzniesiono dość sporą szkołę podstawową w Czerwińsku nad Wisłą.
Napad Niemiec na Polskę spowodował, że formalnie 1 listopada 1939 r. Czerwińsk nad Wisłą został włączony do Rzeszy jako nowa rejencja Prus Wschodnich ze stolicą w Ciechanowie (Regierungsbezirk Zichenau), gdyż Hitler uznawał, że północne Mazowsze jest odwiecznie germańskie. Podczas okupacji powstało getto w Czerwińsku nad Wisłą, skąd w drugiej połowie 1941 r. Żydzi byli przewiezieni do Nowego Dworu. Tragiczne skutki były w przypadku ukrywania Żydów – schwytani byli mordowani wraz z pomagającymi im Polakami. Wielu mieszkańców zostało wysiedlonych, by dać miejsce dla osadników niemieckich. Na terenie gminy we wsiach Boguszyn i Grodziec były obozy pracy przymusowej, w Miączynie był karny obóz dla żołnierzy niemieckich budujących drewniany most przez Wisłę we wsi Wychódźc, który został wysadzony w powietrze w trakcie odwrotu wojsk niemieckich. Na terenie gminy występowały lokalne zbrojne działania Gwardii Ludowej, aktywniej Armii Ludowej skierowane przeciwko niemieckiej ludności. W wyniku styczniowej ofensywy Gmina Czerwińsk nad Wisłą została zajęta 19 stycznia 1945 r. przez Sowietów, którzy przystąpili do powszechnych wówczas rabunków i dewastacji. Tworzenie nowej rzeczywistości nie ograniczało się do powołania „komunistycznych” władz, przystąpiono do zagospodarowania pól, zaczęto parcelować istniejące folwarki, rozkradano dwory, niszczono wielopokoleniowy dorobek kulturowy ziemiańskich rodzin. Sami dziedzice mieli zakaz mieszkania w granicach ówczesnego powiatu płońskiego. Trudną sytuację wsi pogłębiały kontyngenty na rzecz (też zrujnowanych) miast. Bogatsi rolnicy stali się „wrogami klasowymi”.
Były też pozytywne działania: odtworzenie i upowszechnienie systemu oświaty, elektryfikacja wsi, przystąpiono do intensywniejszego modernizowania dróg z uwagi na wzrost roli transportu samochodowego, w 1951 r. przystąpiono do prac konserwacyjnych klasztoru z ramienia Pracowni Konserwacji Zabytków w Warszawie. Bazylika romańska z biegiem lat wróciła do dawnej świetności.
W 1954 r. powstały gromady, sieć najniższego podziału administracyjnego. Plany rozwoju przemysłu nie objęły Czerwińska nad Wisłą, który miał pozostać rolniczym zapleczem Warszawy.
Teren przy skarpie doliny rzeki Wisły w latach 70-tych stał się obszarem rekreacyjnym, a w uprawach coraz większą rolę odgrywały warzywa i owoce (do dzisiaj).
Od 1973 r. ponownie zmieniono gromady na gminy, reforma ta likwidująca powiaty, spowodowała, że Czerwińsk nad Wisłą jako jedyna gmina ośrodka administracyjnego Płońsk, przyłączona została do woj. płockiego, wiązać się to mogło z Wisłą. Okres rozwoju gospodarczego, w którym dużo budowano i wiele marnowano (głównie zabytki) gwałtowanie skończył się w 1980 r. cały kraj popadł w zapaść gospodarczą na całe dziesięciolecie. Nowe realia po 1990 r. nie przyniosły zasadniczych zmian, za to pojawił się w gminie niekontrolowany rozwój budownictwa rekreacyjnego mieszkańców Warszawy nad rzeka Wisłą. Kolejna reforma administracyjna u schyłku XX w. spowodowała, że tym razem Czerwińsk nad Wisłą na własne życzenie, wrócił do powiatu płońskiego.



Turystyka w gminie Czerwińsk nad Wisłą.
Czerwińsk nad Wisłą jest gminą typowo rolniczą. W uprawach dominują owoce miękkie, w szczególności truskawki i maliny, których walorami smakowymi zachwyca się coraz to szersze grono konsumentów polskich i zagranicznych.
Na terenie gminy utworzono „Nadwiślański” Obszar Chronionego Krajobrazu, zajmujący ok. 1/4 powierzchni gminy. Jego południową granicę stanowi Wisła, północną natomiast droga krajowa nr 62. Zorganizowanie takiej formy ochrony przyrody świadczy o niewątpliwych walorach przyrodniczych tego terenu.
Dziedzictwo kultury gminy, bogata historia, dobre położenie i dobre skomunikowanie oraz obecność licznych zabytków, stanowią pomyślne warunki do rozwoju wszelkich form wypoczynku i rekreacji dla mieszkańców gminy i Warszawy.
Gmina Czerwińsk nad Wisłą stanowi bazę dla rozwoju turystyki i wypoczynku.
Piękny zespół klasztorny, bogate tereny krajobrazowe dla wypoczynku, ciekawe zespoły starej osady Czerwińsk oraz rzeka Wisła to szeroka oferta dla inicjatyw gospodarczych.


Charakterystyka gminy Czerwińsk nad Wisłą.
Gmina Czerwińsk nad Wisłą położona jest w południowej części powiatu płońskiego. Powierzchnię gminy stanowi 14607 ha, liczba mieszkańców wynosi 7761 osób (stan na 31 grudnia 2015 r.). W skład gminy wchodzi 37 sołectw.
W infrastrukturze Czerwińska nad Wisłą zaznacza się przede wszystkim zespół kościelno-klasztorny z XII w., centrum administracyjno-handlowo-usługowe z budynkiem Urzędu Gminy, Nadwiślański Bank Spółdzielczy, Ośrodek Zdrowia, a także zwarta drewniana zabudowa rynku czerwińskiego. Początki Czerwińska nad Wisłą sięgają najdawniejszych dziejów narodu i państwa polskiego. Najstarsze wzmianki pochodzą z 1065 r., zawarte są w tzw. Falsyfikacie Mogileńskim. Prawdziwą atrakcje turystyczną i historyczną stanowi kościół romański z 1155 r. wraz z cudownym obrazem Matki Boskiej Czerwińskiej. W Czerwińsku nad Wisłą gościł król Władysław Jagiełło udając się na bitwę pod Grunwaldem. W okolicach Czerwińska nad Wisłą przeprawił się wraz z wojskiem za pomocą mostu łyżwowego na drugą stronę Wisły.
Na terenie Gminy Czerwińsk nad Wisłą występują licznie obiekty wpisane do rejestru zabytków. Wśród nich najbardziej reprezentatywne są drewniane kościoły (w Chociszewie, Radzikowie i Grodźcu) oraz dworki wraz z przylegającymi parkami. Gminę Czerwińsk nad Wisłą charakteryzuje piękny, malowniczy krajobraz doliny rzeki Wisły, która stanowi naszą południową granicę. Utworzono „Nadwiślański Obszar Chronionego Krajobrazu”, którego północną granicę tworzy droga krajowa nr 62, południową rzeka Wisła. Zorganizowanie takiej formy ochrony przyrody świadczy o niewątpliwych walorach tego terenu.
Nasza gmina znana jest również z produkcji owoców miękkich, w szczególności truskawek, których walorami smakowymi i jakościowymi zachwyca się coraz to szersze grono konsumentów.
Aktualnym wójtem gminy Czerwińsk nad Wisłą jest pan Marcin Gortat.


Klasztor w Czerwińsku

Na podstawie zachowanej tradycji w drugiej połowie XI w. król Bolesław Śmiały wraz z biskupem Markiem ufundowali w Czerwińsku klasztor benedyktynów. Po objęciu rządów w diecezji płockiej przez biskupa Aleksandra, prawdopodobnie benedyktyni zostali usunięci z Czerwińska, a na ich miejsce sprowadzeni kanonicy regularni. Fundatorem i budowniczym kościoła był wspomniany biskup Aleksander, przy współudziale księcia Bolesława. Zakonnicy szybko pozyskali względy książąt: Kazimierza i jego syna Konrada I. To zaowocowało nowymi fundacjami.
Kanonicy regularni przebywali w Czerwińsku do 1819 r., kiedy zostali usunięci. Na ich miejsce przeniesiono norbertanki z Płocka. W 1923 r. bp Antoni Julian Nowowiejski powierzył kościół, klasztor i parafię Salezjanom, którzy dotąd prowadzą duszpasterstwo parafialne. W 1967 r. kościół został wyniesiony do godności bazyliki mniejszej, a 6 września 1970 r. odbyła się koronacja słynącego łaskami obrazu Matki Bożej Pocieszenia.
Wśród zabytków na uwagę zasługuje bryła architektoniczna kościoła, jeden z najcenniejszych zabytków architektury romańskiej w Polsce, a także malowidła ścienne romańskie, gotyckie i renesansowe oraz ołtarz główny z ok. 1630 r.
Terytorium parafii - miejscowości: Boguszyn Nowy, Boguszyn Stary, Bolino, Chmielewo, Garwolewo, Gawarzec Dolny, Gawarzec Górny, Janikowo, Komsin, Parlin, Praga, Sielec, Stobiecin, Wilkowuje, Wilkówiec, Wola, Zarębin, Zdziarka.

*materiały źródłowe zostały przygotowane na podstawie informacji zamieszczonych na stronie www.czerwinsk.pl


PRZEBIEG KONKURSU:
1. Zawodnicy wchodząc na scenę, losują kolejno numerki miejsc, które zajmą.
2. Uczestnicy zajmują miejsca zgodnie z wylosowanymi numerkami.
3. Rozpoczyna się gra. Jako pierwszy odpowiada zawodnik, który wylosował miejsce z numerem 1, następnie kolejni, zgodnie z Regulaminem gry.
4. Zawodnik, który utraci wszystkie szanse, tzn. odpadnie z gry, schodzi ze sceny
5. Rozdanie nagród przewidziane jest dla zawodników, którzy zajęli trzy pierwsze miejsca.

REGULAMIN KONKURSU:
1. W konkursie mogą wziąć udział wyłącznie uczestnicy III Pielgrzymki Służby Liturgicznej Diecezji Płockiej.
2. Każdy uczestnik na starcie otrzymuje trzy szanse.
3. Za błędną odpowiedź uczestnik traci jedną szansę.
4. W pierwszym etapie konkursu biorą udział wszyscy uczestnicy.
5. Uczestnik ma 3 sekundy na udzielenie odpowiedzi, o przekroczeniu tego czasu informuje dźwięk gwizdka.
6. W trzech pierwszych rundach prowadzący zadaje kolejno uczestnikom po jednym pytaniu (w każdej rundzie).
7. Za każdą poprawną odpowiedź uczestnik otrzymuje jeden punkt (cukierek).
8. Do kolejnego etapu gry przechodzą uczestnicy, którzy zachowali przynajmniej jedną szansę.
9. W drugim etapie gry prowadzący zadaje pytania uczestnikom podobnie jak w pierwszym etapie.
10. W drugim etapie za każdą poprawną odpowiedź zawodnik otrzymuje jeden punkt (cukierek).
11. Etap drugi trwa do momentu, aż pozostanie tylko trzech zawodników z zachowaną przynajmniej jedną szansą.
12. W trzecim etapie bierze udział trzech zawodników, którzy na starcie otrzymują jedną dodatkową szansę do już posiadanych.

Serdecznie zapraszamy na nabożeństwa majowe do Sanktuarium Maryjnego Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku n. Wisłą – w dni powszednie o godz.17.30, a w niedziele o 16.30.
Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęconym czci Matki Bożej. Słynne „majówki” - nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski. Jego centralną częścią jest Litania Loretańska.

Chwalcie łąki umajone,
Góry, doliny zielone.
Chwalcie, cieniste gaiki,
Źródła i kręte strumyki!

Co igra z morza falami,
W powietrzu buja skrzydłami,
Chwalcie z nami Panią Świata,
Jej dłoń nasza wieniec splata.

Ona dzieł Boskich korona,
Nad Anioły wywyższona;
Choć jest Panią nieba, ziemi,
Nie gardzi dary naszymi.

Wdzięcznym strumyki mruczeniem,
Ptaszęta słodkim kwileniem,
I co czuje, i co żyje,
Niech z nami sławi Maryję!
**************************************
Litania Loretańska
do Najświętszej Maryi Panny

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, módl się za nami.
Święta Boża Rodzicielko, módl się za nami.
Święta Panno nad pannami, módl się za nami.
Matko Chrystusowa, módl się za nami.
Matko Kościoła, módl się za nami.
Matko łaski Bożej, módl się za nami.
Matko Miłosierdzia, módl się za nami.
Matko nieskalana, módl się za nami.
Matko najczystsza, módl się za nami.
Matko dziewicza, módl się za nami.
Matko nienaruszona, módl się za nami.
Matko najmilsza, módl się za nami.
Matko przedziwna, módl się za nami.
Matko dobrej rady, módl się za nami.
Matko Stworzyciela, módl się za nami.
Matko Zbawiciela, módl się za nami.
Panno roztropna, módl się za nami.
Panno czcigodna, módl się za nami.
Panno wsławiona, módl się za nami.
Panno można, módl się za nami.
Panno łaskawa, módl się za nami.
Panno wierna, módl się za nami.
Zwierciadło sprawiedliwości, módl się za nami.
Stolico mądrości, módl się za nami.
Przyczyno naszej radości, módl się za nami.
Przybytku Ducha Świętego, módl się za nami.
Przybytku chwalebny, módl się za nami.
Przybytku sławny pobożności, módl się za nami.
Różo duchowna, módl się za nami.
Wieżo Dawidowa, módl się za nami.
Wieżo z kości słoniowej, módl się za nami.
Domie złoty, módl się za nami.
Arko przymierza, módl się za nami.
Bramo niebieska, módl się za nami.
Gwiazdo zaranna, módl się za nami.
Uzdrowienie chorych, módl się za nami.
Ucieczko grzesznych, módl się za nami.
Pocieszycielko strapionych, módl się za nami.
Wspomożenie wiernych, módl się za nami.
Królowo Aniołów, módl się za nami.
Królowo Patriarchów, módl się za nami.
Królowo Proroków, módl się za nami.
Królowo Apostołów, módl się za nami.
Królowo Męczenników, módl się za nami.
Królowo Wyznawców, módl się za nami.
Królowo Dziewic, módl się za nami.
Królowo wszystkich Świętych, módl się za nami.
Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta, módl się za nami.
Królowo wniebowzięta, módl się za nami.
Królowo różańca świętego, módl się za nami.
Królowo rodziny, módl się za nami.
Królowo pokoju, módl się za nami.
Królowo Polski, módl się za nami.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

K. Módl się za nami, Święta Boża Rodzicielko.
W. Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych.
Módlmy się. Panie, nasz Boże, daj nam, sługom swoim, cieszyć się trwałym zdrowiem duszy i ciała, † i za wstawiennictwem Najświętszej Maryi, zawsze Dziewicy, * uwolnij nas od doczesnych utrapień i obdarz wieczną radością. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Antyfona

Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko, naszymi prośbami racz nie gardzić w potrzebach naszych, ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze wybawiać, Panno chwalebna i błogosławiona. O Pani nasza, Orędowniczko nasza, Pośredniczko nasza, Pocieszycielko nasza. Z Synem swoim nas pojednaj, Synowi swojemu nas polecaj, swojemu Synowi nas oddawaj.

Modlitwa św. Bernarda

Pomnij, o Najświętsza Panno Maryjo, że nigdy nie słyszano, abyś opuściła tego, kto się do Ciebie ucieka, Twej pomocy wzywa, Ciebie o przyczynę prosi. Tą ufnością ożywiony, do Ciebie, o Panno nad pannami i Matko, biegnę, do Ciebie przychodzę, przed Tobą jako grzesznik płaczący staję. O Matko Słowa, racz nie gardzić słowami moimi, ale usłysz je łaskawie i wysłuchaj. W. Amen.

We piątek, 3 maja przypada uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski i głównej patronki naszej Ojczyzny. To również 228. rocznica uchwalenia Konstytucji 3 maja.

Msze Święte w Bazylice Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą będą odprawione o godz.: 7.00, 8.30, 10.00, 11.30 i 17.00 . Podczas Mszy św. o godz. 10.00 będziemy modlić się w intencji Druhów strażaków z OSP z naszej parafii, których serdecznie zapraszamy wraz z najbliższymi.
O godz. 16.30 nabożeństwo majowe.


Modlitwa do Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski

Powierzamy się Tobie, najpewniejsza Przewodniczko i Wspomożycielko narodu na tym gwałtownym zakręcie naszych dziejów, w tak dziś trudnych chwilach życia polskiego.

Oddajemy w Twe macierzyńskie dłonie to, co jest u nas najlepsze, abyś to dobro umocniła w naszych sercach i czynach, W obyczaju i działaniu narodu.

Powierzamy Ci, Maryjo, i to, co w nas słabe i zagrożone. Ulecz nas z grzechów i niemocy. Pomóż pokonać wszelką beznadziejność. Dźwigaj z upadków, klęsk i błędów.

Zawierzamy Ci, Matko, wszystkich Polaków, ale szczególnie tych, którzy znaleźli się w obliczu biedy, bezrobocia, braku mieszkania, strachu przed przyszłością.

Zawierzamy Ci każdego człowieka w naszej Ojczyźnie. Przede wszystkim jednak młode rodziny i całe pokolenie młodych Polaków, bo od nich zależą przyszłe losy Ojczyzny. Ucz nas, Zwycięska Pani, przezwyciężać nasze złe skłonności i wady, a szczególnie egoizm, nieczułość na potrzeby innych, bezmyślne korzystanie z dóbr tego świata. Ucz nas wychodzić z sercem obdarzającym i z czynem miłości ku ludziom, szczególnie tym, którzy oczekują naszej pomocy.

Prosimy Cię, Matko i Żywicielko Syna Bożego: naucz nas służyć życiu od jego poczęcia aż po naturalną śmierć. Naucz nas to życie przyjmować z wdzięcznością i ufnością. Ucz nas, Wspomożycielko wiernych współodpowiedzialności w Kościele i życiu społecznym. Wiemy, że trzeba nam u progu drugiego tysiąclecia polskich dziejów wziąć w swe dłonie odpowiedzialność za losy Ojczyzny.

Ucz nas, Królowo Polski, jak to mamy czynić. Pragniemy żyć z każdym dniem lepiej i godniej, jako chrześcijanie i Polacy, świadomi wielkiego dziedzictwa tysiącletniej kultury narodu; wierni kontynuatorzy jego najlepszych tradycji, ale otwarci na wezwania, jakie stawia nam dzisiaj Bóg, Władca Dziejów. Spraw to, Przewodniczko narodu, abyśmy nie uchylali się od podejmowania tych od wieków ważnych i tych prawdziwie nowych - a gwarantujących dobro naszego kraju i narodu - zadań, jeśli tylko okażemy się do nich sposobni.

Spraw przez pomoc z nieba, przez swe potężne wstawiennictwo u Boga, abyśmy podjęte przez siebie zadania i obowiązki jak najlepiej wykonywali. Chcemy kroczyć w naszym życiu wspólnie z Chrystusem, jako Jego wierni wyznawcy.

Pragniemy gorąco, czynem i słowem, całym swoim życiem, dawać świadectwo prawdzie, którą wyznajemy,

Wspomagaj nas w tym Maryjo, Wspomożycielko wiernych, Królowo Polski. Amen.


Litania do Matki Boskiej Częstochowskiej

Matko Boska Częstochowska, Zwycięska Królowo Polski!
Stajemy przed Tobą Matko nasza,
która patrzysz od sześciu wieków
z Cudownego Obrazu na Jasnej Górze
w głębię serc i dusz naszych.
Ty z miłością pochylasz się nad polską ziemią.
Jesteś dla Narodu naszego niepojętym Znakiem łaski Boga,
przecennym darem Ojca niebieskiego.
Dana jako pomoc ku obronie Narodu naszego,
trwasz wiernie i zwycięsko pośród nas.
Obecna w tajemnicy Chrystusa i Kościoła
wyjednujesz nam moce Boże przez długie wieki.
Za to, że jesteś od sześciu wieków na Jasnej Górze.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że prowadzisz nas bezpieczną drogą do swojego Syna.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, ze obecnością swoją ubogacasz Kościół w Polsce.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że uratowałaś wiarę i chrześcijańską kulturę Narodu.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że Ojczyznę naszą za swoje Królestwo obrałaś.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że jesteś nam szczególną pomocą i światłem na progu trzeciego Tysiąclecia.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że bronisz nas przed zalewem zobojętnienia, niewiary i ateizmu.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że jesteś Matką i Wychowawczynią młodych pokoleń.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że stałaś się ideałem i wzorem polskiej kobiety.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że byłaś nam mocą Zwycięstwa w walce o wolność.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że wspierałaś nas nieustannie w latach doświadczeń i niewoli.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że wzywasz nas do odpowiedzialności za Kościół w Milenijnym Akcie Oddania.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że jednoczysz w miłości i wierności nasze małżeństwa i rodziny.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że wezwałaś nas do odnowy życia w Jasnogórskich Ślubach Narodu.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, że czuwasz nad nami przez Twój Jasnogórski Obraz w świątyniach i w domach rodzinnych.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Za to, ze jesteś dla nas Bramą Niebios.
Dziękujemy Ci, Jasnogórska Pani.
Błogosławiona Bogarodzico Wspomożycielko, racz przyjąć ten korny hołd naszej wdzięczności. Ogrom twojego przez wieki wstawiennictwa i otrzymane łaski budzą w nas nadzieję i pragnienie dalszej wierności Tobie, którą nieustannie nam przykazujesz: Cokolwiek wam każe mój Syn - czyńcie.
Posłuszni Twojemu wezwaniu stajemy do pomocnej służby Kościołowi w rozwijaniu Chrystusowego Królestwa w Ojczyźnie naszej i świecie.
Pragniemy wraz z tobą wielbić bez końca Tego, który uczynił Ci tak wielkie rzeczy, że Błogosławioną zwą Cię wszystkie pokolenia. Jemu Cześć i Chwała na wieki. Amen.

Drodzy Parafianie, Pielgrzymi, Sympatycy naszego Maryjnego Sanktuarium
i Salezjańskiego Dzieła!

Chrystus Zmartwychwstał. Prawdziwe zmartwychwstał!
Niech pokój i radość płynące z życia nowego, jakie ofiaruje nam chwalebnie Zmartwychwstały Chrystus, opromienia każdy kolejny dzień drogi, która wiedzie ku Miłości.
Z darem modlitwy Salezjanie z Czerwińskiego Wzgórza.


SEKWENCJA WIELKANOCNA


Niech w święto radosne Paschalnej Ofiary
Składają jej wierni uwielbień swych dary.

Odkupił swe owce Baranek bez skazy,
Pojednał nas z Ojcem i zmył grzechów zmazy.

Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy,
Choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy.

Mario, ty powiedz, coś w drodze widziała?
Jam Zmartwychwstałego blask chwały ujrzała.

Żywego już Pana widziałam, grób pusty,
I świadków anielskich, i odzież, i chusty.

Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja,
A miejscem spotkania będzie Galilea.

Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy,
O Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy.


Litania do Chrystusa Zmartwychwstałego

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.
Synu Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże, zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, Jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.
Jezu Chryste Zmartwychwstały, zmiłuj się nad nami.
Chryste Zmartwychwstały, który własną mocą powstałeś z grobu,
Chryste Zmartwychwstały, który zaraz po swoim Zmartwychwstaniu ukazałeś się swej Matce,
Chryste Zmartwychwstały, który w poranek wielkanocny wyszedłeś na spotkanie zatroskanych niewiast,
Chryste Zmartwychwstały, który przyniosłeś strwożonym uczniom prawdziwy pokój,
Chryste Zmartwychwstały, który od samego Zmartwychwstania posyłasz nam Ducha Świętego,
Chryste Zmartwychwstały, który w dniu swego Zmartwychwstania obdarzyłeś świat władzą odpuszczania grzechów,
Chryste Zmartwychwstały, który pokazując swe chwalebne rany przywróciłeś wiarę uczniowi,
Chryste Zmartwychwstały, który w drodze do Emaus rozpaliłeś serca strapionych uczniów,
Chryste Zmartwychwstały, który nad Jeziorem Galilejskim nakarmiłeś głodnych,
Chryste Zmartwychwstały, który poleciłeś głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu,
Chryste Zmartwychwstały, który radowałeś się z potrójnego zapewnienia swego ucznia o miłości,
Chryste Zmartwychwstały, który Piotra ustanowiłeś głową Kościoła,
Chryste Zmartwychwstały, który zasiadłeś po prawicy mocy Bożej, by wstawiać się za nami,
Chryste Zmartwychwstały, który zawsze pozostajesz z nami w Eucharystii,
Chryste Zmartwychwstały, który pozwalasz nam dźwigać się z grzechów naszych,
Chryste Zmartwychwstały, który przez krzyż i cierpienie prowadzisz nas także do chwały zmartwychwstania,
Chryste Zmartwychwstały, Panie i Boże nasz,
Zwycięzco śmierci, piekła i szatana,
Drogo, Prawdo i Życie nasze,
Źródło naszej wiary,
Jedyna Nadziejo nasza,
Pokoju, Radości i Wszystko nasze,
Pełnio miłości Bożej ku nam,
Miłosierdzie Boże bez granic,
Życie i Zmartwychwstanie nasze,
Królu nieba i ziemi,
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.
Jezu Chryste Zmartwychwstały.
Doprowadź nas do zmartwychwstania.


Módlmy się: Panie Jezu, który w Tajemnicy Paschalnej chciałeś być naszym Życiem, Drogą i Prawdą, spraw łaskawie, abyśmy pod kierownictwem Ducha Świętego zawsze wiernie Ci służyli i Tobie się podobali. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen


Zmartwychwstanie to wydarzenie miłości!


Życie pierwszych chrześcijan ukazuje nam, jak wiara w zmartwychwstałego Pana może przemienić różniących się od siebie ludzi we wspólnotę.

Wspólnota chrześcijańska jest nie tylko owocem Zmartwychwstania. Jej posłannictwem jest przyjęcie i ukazanie światu nowego życia, które Zmartwychwstały oferuje ludzkości i całemu stworzeniu. Mamy nadzieję, że widząc nasze życie wspólnotowe, ludzie poznają, że przyczyną, dla której jesteśmy razem, jest sam Jezus.

Czy w wierze, którą próbujemy żyć na co dzień, rzeczywiście dostrzec można zmartwychwstałego Jezusa? Co sprawia, że wierzymy w Zmartwychwstałego i że się z Nim spotykamy? Jakie czynniki wpływają na naszą wiarę w Jezusa? Dwudziesty rozdział Ewangelii świętego Jana wymienia szereg czynników kształtujących wiarę w Jezusa Chrystusa, który zmartwychwstał. Wiele z tych czynników można wyrazić przy pomocy metafory widzenia i oglądania.

Kto widział Pana? W jaki sposób widziano Zmartwychwstałego? Czy ktoś z nas widział kiedyś Pana? W naszym języku potocznym słowa oznaczające widzenie, wiarę i rozumienie są ze sobą powiązane. Często, chcąc powiedzieć, że ktoś coś zrozumiał, mówimy: "Zobaczył wreszcie, że jest tak a tak". Mając na myśli rozumienie, mówimy metaforycznie o widzeniu. W Skrzypku na dachu Tewje, mleczarz, pyta swoją żonę Golde: "Czy mnie kochasz?", a ona odpowiada: "Po tylu latach gotowania, prania... ty mnie jeszcze pytasz? Czy nie widzisz?". Być może powinniśmy spytać siebie: "Czy zobaczyłem Pana? Czy ludzie widzą, że Pan rzeczywiście we mnie zmartwychwstał?".

W Ewangelii według świętego Jana uczeń, którego Jezus kochał, zobaczył pusty grób i płótna, i uwierzył. Piotr zobaczył to samo, lecz Jan nie mówi nam, czy uwierzył. W relacji Jana Piotr, który miał odgrywać kluczową rolę we wspólnocie pierwszych chrześcijan, nie był pierwszym uczniem, który uwierzył w Zmartwychwstanie. Ewangelista znał kogoś, kogo nazywał "umiłowanym uczniem", kogoś, kto uwierzył jeszcze zanim ujrzał Zmartwychwstałego. "Widział", pojął, co się stało, nim Pan mu się objawił. W jaki jednak sposób uczeń ten doszedł do wiary? W Ewangelii świętego Jana umiłowany uczeń jest symbolem idealnego ucznia, kimś, kogo Jezus kochał i kto kochał Jezusa. Dlatego właśnie uczniem, który pierwszy uwierzył, był uczeń, "którego Jezus kochał". Jego wiara brała się nie z widoku zmartwychwstałego Pana, lecz z miłości. Kochając, uczeń ten nie potrzebował innych znaków. Miłość wyostrzyła mu wzrok. W przypadku umiłowanego ucznia z Ewangelii świętego Jana nie sposób powiedzieć, że miłość jest ślepa.

Ktoś, kto kocha, widzi to, czego inni nie widzą. Miłość otwiera w nas zmysł, który William Johnston nazwał okiem wewnętrznym lub trzecim okiem -oko serca, oko miłości. To trzecie oko widzi jedynie dzięki miłości. Tak jest z nami wszystkimi. Gdy miłość w nas żyje, widzimy więcej, niż ci, którzy nie kochają. Nim ich dzieci zdążą się na coś poskarżyć, rodzice już widzą, że coś jest nie tak. Niektóre kobiety nie potrzebują dowodów niewierności swych mężów, gdyż, doświadczone przez lata miłości, widzą, że w ich małżeństwie dzieje się coś niedobrego. Miłość zwiększa naszą wrażliwość i spostrzegawczość, pozwalając nam dostrzec to, co wykracza poza zwykłe znaki i prawdy.

To, co święty Paweł pisał o miłości w Liście do Koryntian, sprawdza się w Ewangelii Jana: miłość "wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma" (1 Kor 13, 7). Gdy kochamy, wierzymy. Nie zawsze jest tak, że, by pokochać, musimy najpierw uwierzyć. Niekiedy jest odwrotnie - miłość pogłębia wiarę. Przykład umiłowanego ucznia dowodzi, że wiara w Chrystusa zmartwychwstałego jest odpowiedzią miłości w takim samym stopniu, w jakim jest ona konsekwencją spotkania ze Zmartwychwstałym. Kto zobaczy Zmartwychwstałego? Ten, kto miłuje Chrystusa. Wyznanie "Pan zmartwychwstał" jest nie tylko wypowiadaną przez nas formułą wiary, lecz także wyznaniem miłości. Jest okrzykiem miłującego - człowieka, który kocha Chrystusa.

Filozof Gabriel Marcel miał kiedyś powiedzieć: "Gdy wyznajesz komuś miłość, tak naprawdę mówisz mu: «Nie chcę, byś umarł»". Gdy kogoś kochamy, chcemy, by ukochana osoba żyła wiecznie, by została z nami na zawsze. Dlatego nawet wówczas, gdy umrze, miłość skłania nas do nadziei, że w rzeczywistości nie umarła. Śmierć może położyć kres życiu, lecz nie miłości, gdyż prawdziwa miłość jest silniejsza niż śmierć. W obliczu śmierci ukochanej osoby utwierdzamy się w przekonaniu, że ukochany nie umarł całkowicie. W naszym sercu będzie żyć zawsze. Nigdy nie umrze! Z perspektywy Ewangelii zmartwychwstanie jawi nam się jako wydarzenie miłości. Zadajmy sobie zatem pytanie: "Czy rzeczywiście widzę oczyma miłości Jezusa zmartwychwstałego? Czy spotykam zmartwychwstałego Chrystusa w swojej miłości? Okres Wielkanocy jest nie tylko czasem miłości; jest także czasem jej oczyszczenia, czasem, w którym uświadamiany sobie naszą niezdolność do miłości, naszą niewierność i nieporadność naszych odpowiedzi na jej wezwanie.

kard. Luis Antonio G. Tagle

Nabożeństwa Triduum Paschalnego/ WIELKI CZWARTEK - MSZA WIECZERZY PAŃSKIEJ; WIELKI PIĄTEK - LITURGIA MĘKI PAŃSKIEJ; WIGILIA PASCHALNA / w Bazylice Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą będą odprawiane o godzinie 18.00. Serdecznie zapraszamy do wspólnego przeżywania tych uroczystości wszystkich P.T Parafian, Pielgrzymów oraz Sympatyków Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia i Dzieła Salezjańskiego w Czerwińsku nad Wisłą !

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Święte Triduum Paschalne (z łac. triduum – Trzy Dni) – najważniejsze wydarzenie w roku liturgicznym katolików, którego istotą jest celebracja Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. Rozpoczyna się wieczorną Mszą w Wielki Czwartek (Msza Wieczerzy Pańskiej), kończy zaś drugimi nieszporami po południu Niedzieli wielkanocnej.


* Wielki Czwartek jest pamiątką ustanowienia Sakramentu Kapłaństwa i Eucharystii. W tym dniu nie ma Mszy Św. w godzinach porannych. Msza Wieczerzy Pańskiej z obrzędem umycia nóg 12 mężczyznom o godz. 18:00. Po Mszy św. przeniesienie Najświętszego Sakramentu do Ołtarza Wystawienia i adoracja indywidualna do godz. 20:30. Za odmówienie lub odśpiewanie Hymnu: „Przed tak wielkim Sakramentem” można uzyskać odpust zupełny.
Kancelaria parafialna - nieczynna.

* Wielki Piątek – Kościół nie sprawuje Eucharystii /nie ma Mszy św./, a jest adoracja Krzyża. Obowiązuje w tym dniu post ścisły. { Post ścisły obowiązuje wszystkich katolików między 18. a 60. rokiem życia. Młodzież między 14. a 18. rokiem życia zobowiązana jest w Wielki Piątek jedynie do wstrzemięźliwości (tak jak w każdy piątek), czyli niespożywania pokarmów mięsnych.}. Zapraszamy do modlitwy liturgicznej, zwanej „Ciemną Jutrznią” w piątek o godz. 7.30. – będzie to również początek całodniowej adoracji. / Porządek adoracji – miejscowości w Parafii poniżej/*

*Porządek Adoracji w Wielki Piątek /miejscowości w Parafii/
Porządek Adoracji w Wielki Piątek:

Od – 9.00 – Bolino, Chmielewo, Stobiecin

Od – 10.00 – Garwolewo, Janikowo

Od – 11.00 – Gawarzec Górny i Dolny

Od – 12.00 – Parlin i Komsin

Od – 13.00 – Praga i Sielec

Od – 14.00 – Wola i Wilkówiec

Od – 15.00 – Wilkowuje, Zarębin i Zdziarka

Od – 16.00 – Stary i Nowy Boguszyn

Od – 17.00 – Młodzież z Oratorium i kandydaci do Bierzmowania

W tym dniu o godz. 15.00 rozpoczniemy Nowennę do Miłosierdzia Bożego. Droga Krzyżowa o godzinie 17.30.
Nabożeństwo wieczorne - Adoracji Krzyża rozpocznie się o godz. 18:00. Zbierana taca w czasie nabożeństwa przeznaczona jest na rzecz Bazyliki Grobu Pańskiego i chrześcijan żyjących w Ziemi Świętej.

Apel Biskupa Płockiego o wsparcie zbiórki na rzecz chrześcijan w Ziemi Świętej i na Bliskim Wschodzie

Kochani Diecezjanie,
w 1974 r. św. papież Paweł VI ustanowił w całym Kościele katolickim Wielki Piątek dniem wsparcia modlitewnego oraz jałmużny na rzecz chrześcijan w Ziemi Świętej. Każdego roku także nasza diecezja włącza się w to ważne dzieło ochrony miejsc naznaczonych ziemskim życiem Zbawiciela, ale także żywych „kamieni”, którymi są nasi bracia i siostry w wierze tam mieszkający. W 2018 r. Kongregacja Kościołów Wschodnich zebrała w całym świecie na ten cel 8,6 mln euro. Jest w tym także i nasza cząstka.
Proszę Was, Kochani Diecezjanie, byście wsparli swoją ofiarą, złożoną w Wielki Piątek, różnego rodzaju dzieła duszpasterskie, edukacyjne i medyczne w Ziemi Świętej i na Bliskim Wschodzie. Niech rozmyślanie Męki i Zmartwychwstania naszego Pana oraz przemierzanie w czasie liturgii Triduum Paschalnego Jego wędrówki po świętym mieście Jeruzalem pobudzą nas do solidarności z rodzinami i dziećmi tam mieszkającymi.
Papież Franciszek w czasie wizyty ekumenicznej w Bari w ubiegłym roku mówił: „Na Bliskim Wschodzie od lat przerażająco wiele maleństw opłakuje gwałtowną śmierć członków rodziny i widzi ojczyznę osaczoną, mając często jedynie perspektywę konieczności ucieczki. To jest śmierć nadziei. Oczy nazbyt wielu dzieci przez większość życia widzą gruzy, zamiast szkół, słyszą grzmot ryku bomb, a nie świąteczny harmider zabaw. Proszę was, niech ludzkość usłyszy wołanie dzieci, których usta głoszą chwałę Boga (por. Ps 8,3). Ocierając ich łzy świat na nowo odnajdzie godność”.
Niech Pan wynagrodzi Wasze gesty chrześcijańskiej jałmużny!
† Piotr Libera Biskup Płocki
Płock, dnia 2 kwietnia 2019 r.

Z Ołtarza Wystawienia Najświętszy Sakrament zostanie przeniesiony do Grobu Pańskiego i adoracja indywidualna potrwa do godz. 20:30. Można zyskać odpust zupełny za udział w Adoracji Krzyża i za ucałowanie Go podczas Liturgii Męki Pańskiej. Spowiedź od godziny 15:00 do 18:00. Zapraszamy Druhów Strażaków do zaciągnięcia warty przy Grobie Pańskim.


* Wielka Sobota – O godz. 7:30 jutrznia i rozpoczęcie Adoracji Najświętszego Sakramentu. Początek Liturgii Paschalnej o godz. 18:00. Przynieśmy ze sobą świece – mogą to być Paschały Rodzinne. Adoracja przy Grobie Pańskim będzie trwała od 7:30 do godziny 17:30, następnie nowenna do Bożego Miłosierdzia.
Święcenie pokarmów na Stół Wielkanocny w bazylice Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą od godz. 9:00 do 16:00, /o pełnych godzinach/.
Przychodząc z tradycyjną „święconką” zaplanujmy także czas na osobistą adorację Jezusa w Grobie Pańskim.
Po Księży przyjeżdżamy o godz. 9.45 i udajemy się na poświęcenie pokarmów do miejscowości: Garwolewo, Gawarzec Dolny, Stary Boguszyn, Chmielewo następnie udamy się do Nowego Boguszyna, Gawarca Górnego i Komsina.
O godzinie 17.40 odmówimy Nowennę oraz Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Poświęcenie ognia /ciernia/ nastąpi przed Bazyliką Zwiastowania NMP o godz. 18.00. Po odśpiewaniu radosnego Orędzia Paschalnego, Alleluja i Liturgii Wigilii Paschalnej nie będzie już Adoracji.

* Uroczyste ogłoszenie Zmartwychwstania Pańskiego nastąpi przed Mszą Św. Rezurekcyjną. O godz. 6.00 – uroczysta procesja - Rezurekcja. Zapraszamy orszak procesyjny i druhów strażaków.
Msze św. w tym dniu o godz. 8:30, 10:00, 11:30/chrzty/ i 17:00.
Nie ma różańca o godz. 16.30


* Drugi Dzień Świąt Wielkanocnych – porządek Mszy św. w rozkładzie niedzielnym. 7:00, 8:30, 10:00, 11:30, 17:00

Tradycyjnie w piątek przed Niedzielą Palmową odbywa się nabożeństwo Drogi Krzyżowej, która przechodzi malowniczymi uliczkami Czerwińska nad Wisłą. Serdecznie zapraszamy 12 kwietnia 2019 r. na Drogę Krzyżową, która wyruszy z Sanktuarium Maryjnego Matki Bożej Pocieszenia, po Mszy Św. o godz. 18.00. Prosimy o zabranie lampionów i elementów odblaskowych na ubiorach.

************************************

Droga Krzyżowa: Odpust zupełny

Odpust zupełny jest to darowanie człowiekowi przez Boga wszystkich kar doczesnych (czyśćcowych) za grzechy, które zostały już odpuszczone co do winy w sakramencie pokuty. Odpust taki można uzyskać dla siebie lub dla zmarłych.

Warunki uzyskania odpustu zupełnego związanego z odprawieniem Drogi Krzyżowej:

1. Spowiedź sakramentalna lub stan łaski uświęcającej
2. Przyjęcie Komunii św.
3. Modlitwa w intencjach Ojca św.
4. Wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, także powszedniego.
5. Odprawienie Drogi Krzyżowej w następujący sposób:
a. Drogę krzyżową należy odprawić przed stacjami zatwierdzonymi przez Władzę Kościelną.
b. Dla odprawienia Drogi Krzyżowej wymaga się tylko pobożnego rozważania męki i śmierci Chrystusa. Nie jest zatem rzeczą konieczną rozmyślanie o poszczególnych tajemnicach każdej stacji.
c. Wymaga się przechodzenia od jednej stacji do drugiej. Jeżeli jednak wszyscy biorący udział w nabożeństwie nie mogą bez zamieszania przechodzić od stacji do stacji, wystarczy, jeżeli przechodzi prowadzący Drogę Krzyżową, podczas gdy inni mogą pozostać na swoim miejscu.
d. Kto nie może uczestniczyć w publicznym nabożeństwie (np. chorzy), może uzyskać odpust zupełny, jeżeli przynajmniej przez pół godziny będzie pobożnie czytać i rozważać o męce i śmierci Jezusa Chrystusa.


Stacje Drogi Krzyżowej:

Stacja I: Jezus na śmierć skazany
Stacja II: Jezus bierze krzyż na swoje ramiona
Stacja III: Pierwszy upadek pod krzyżem
Stacja IV: Pan Jezus spotyka swoją Matkę
Stacja V: Szymon z Cyreny pomaga dźwigać krzyż Jezusowi
Stacja VI: Weronika ociera twarz Jezusowi
Stacja VII: Drugi upadek pod krzyżem
Stacja VIII: Jezus spotyka płaczące niewiasty
Stacja IX: Trzeci upadek pod ciężarem krzyża
Stacja X: Jezus z szat obnażony
Stacja XI: Jezus do krzyża przybity
Stacja XII: Jezus umiera na krzyżu
Stacja XIII: Jezus z krzyża zdjęty
Stacja XIV: Jezus do grobu złożony

W czwartek 14 marca 2019 roku, w naszym klasztorze i sanktuarium w Czerwińsku nad Wisłą gościliśmy program „Ziarno”. Przez cały dzień ekipa filmowa pod kierunkiem ks. dr Adama Węgrzyna SDB – prowadzącego program – realizowała zdjęcia filmowe do kolejnego odcinka tego popularnego programu dla dzieci.

W niedzielę 7 kwietnia 2019 roku o 9:05 w TVP1, będzie można zobaczyć efekty ich pracy, a najbliższy odcinek będzie nosił tytuł: „Opowieść o synu marnotrawnym”
Emisja tego odcinka „Ziarna” odbędzie się w TVP 1 w niedzielę, 7 kwietnia 2019 roku o godz. 9.05, a w TVP Polonia – tego samego dnia o godz. 10.35.
Zapraszamy do rodzinnego oglądania tego odcinka z Czerwińska nad Wisłą

Czas trwania programu Ziarno - 25 min.
"Ziarno" to program religijny dla najmłodszych. Jego celem jest wpojenie dzieciom wartości chrześcijańskich, szacunku dla ludzi starszych, tolerancji dla innych wyznań oraz otwartości na drugiego człowieka.

Serdecznie zapraszamy na rekolekcje wielkopostne w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą od 31 marca – 02 kwietnia 2019 roku. Rekolekcje to „święty czas pojednania i łaski”. Prośmy w naszych modlitwach o dobre przeżycie Rekolekcji Wielkopostnych dla nas i dla całej naszej wspólnoty parafialnej. Rekolekcje wielkopostne wygłosi Gwardian klasztoru franciszkanów, rektor kościoła w Wyszogrodzie oraz ceniony rekolekcjonista i kierownik duchowy o. Marek Iwański OFMConv



REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE
31.03. – 02 .04. 2019 r. Czerwińsk nad Wisłą

REKOLEKCJONISTA - o. Marek Iwański OFMConv, Gwardian klasztoru franciszkanów, rektor kościoła w Wyszogrodzie oraz ceniony rekolekcjonista i kierownik duchowy.

31. 03. 2019 r. Niedziela

Msze Św. 7.00, 8.30, 10.00 /Gorzkie żale/, 13.00, 17.00 - kazania z nauką ogólną.
16.30 Nabożeństwo Gorzkie żale

01. 04. 2019 r. Poniedziałek

Msze Św. 7.00, 10.00, 18.00 – kazania z nauką ogólną
8.30 Msza Św. z kazaniem dla młodzieży szkoły średniej
17.30 Różaniec

02. 04. 2019 r. Wtorek

Msze Św. 7.00, 10.00, 18.00 - kazania z nauką ogólną
8.10 Msza Św. z kazaniem dla dzieci szkoły podstawowej
17.30 Różaniec

/Kancelaria parafialna - nieczynna/

Bardzo prosimy o skorzystanie w poniedziałek i wtorek z Sakramentu pokuty i pojednania (spowiedzi). W niedzielę nie będzie takiej możliwości.

**********************************

Modlitwa o dobre przeżycie Rekolekcji Wielkopostnych
Dobry i Miłosierny Boże.
Prosimy Cię, o błogosławieństwo na dobre i owocne przeżycie rekolekcji w naszej parafii. Niech ten czas będzie błogosławiony dla całej naszej wspólnoty parafialnej. Pragniemy, aby wszyscy doszli do poznania prawdy i zostali zbawieni. Potrzeba nam do tego Twojej łaski i dlatego z ufnością wołamy, „Przyjdź Królestwo Twoje”. Dopomóż nam dobrze przygotować się do tego czasu, aby wszyscy wyznawcy Jezusa Chrystusa, żyli jak prawdziwi wyznawcy miłości i przebaczenia. Napełnij nas pragnieniem nie tylko ratowania siebie, ale i wszystkich naszych braci i sióstr żyjących w ciemnościach grzechu i w odwróceniu od Boga.
Użycz rekolekcjoniście światła i łaski, aby nam wskazał jaka jest Boża wola i co nam służy do zbawienia. Niech Boskie Twoje słowo przez niego głoszone oświeci nas i pouczy, uzdrowi i wzmocni, uświęci i zbawi. Prosimy Cię o to, przez Syna Twojego Jezusa Chrystusa.
Duchu Święty Boże, pomagaj rekolekcjoniście i całej parafii, aby przez rekolekcje i spowiedź zostało odnowione oblicze naszej wspólnoty przed Bogiem.
Matko Kościoła, bądź Matką naszej parafii i razem ze świętymi Patronami naszymi wspieraj nas swoim wstawiennictwem u Tego który żyje i króluje na wieki wieków. AMEN


Modlitwa do Ducha Świętego o dobre przeżycie rekolekcji:

Przyjdź Duchu Święty,
dotknij mnie swoją łaską i odnów we mnie wszystkie dary,
które złożyłeś w moim sercu podczas sakramentu chrztu i bierzmowania.
Przyjdź z doświadczeniem Bożej miłości,
przyjdź z łaską przyjęcia Jezusa
jako mojego osobistego Pana i Zbawiciela,
przyjdź i naucz mnie całym swoim życiem służyć Tobie.
Amen.



Jak dobrze przeżyć rekolekcje

Już niedługo rozpoczną się w naszej parafii rekolekcje wielkopostne. Mają one nas przygotować do właściwego przeżycia świąt Wielkanocnych. Wejdziemy przecież w ostatni etap tego okresu. Nasze myśli coraz częściej będziemy kierować ku męce Pana Naszego Jezusa Chrystusa. To przecież właśnie w tę niedzielę zasłania się w kościołach krzyże i obrazy przedstawiające Jezusa wiszącego na krzyżu. To znak dla nas wszystkich, że zbliżają się Święta naszego odkupienia. To znak dla nas wszystkich, że pozostało już niewiele czasu aby się dobrze przygotować do najlepszego duchowego przeżycia świąt. Dlate­go właśnie w tym czasie są organizowane dla nas wszystkich rekolekcje. Aby właśnie dopomóc nam w należytym przygotowaniu się do świąt. Bo nie tylko trzeba zrobić porządki w domu, przygotować wiele smacznych potraw, ale przede wszystkim mamy oczyścić nasze serca i przygotować swe wnętrze na przyjęcie Zmartwychwstałego Pana.

Rekolekcje czyli rozpoczęcie cze­goś od nowa, powrót do pierwotnej gorliwości, rozpalenie na nowo w sobie tej gorliwości i miłości. A co najważniejsze rekolekcje to umocnienie swej wiary. Może przez ostatnie tygodnie ta wiara zaczyna w nas słabnąć. Może przyszły na nas różne doświadczenia, trudności. Albo człowiek w całym swym zabieganiu, obowiązkach, pracy pogubił się, stracił z oczu tę drogę do Boga, zaniedbał całkowicie modlitwę. Może już od bardzo dawna się nie modli, albo ta jego modlitwa jest monotonna, nie daje żadnych efektów. Człowiek musi się zmuszać do takiej modlitwy. A gdy nawet się już modli, to modlą się tylko usta, a serce i myśli są gdzieś indziej, czasami bardzo daleko. Dlatego właśnie człowiek co jakiś czas musi wyjść na pustynię, na to duchowe spotka­nie z Bogiem, aby na nowo rozpalić ten pło­mień w sobie, aby odnaleźć tę drogę do Boga.

Co zrobić, aby dobrze przeżyć rekolekcje? Po pierwsze się do nich przygotować. Najważniejsza jest modlitwa. Modlitwa w intencji ojca rekolekcjonisty. Chociaż jeszcze go nie znamy, chociaż jeszcze go nie widzieliśmy, ale już teraz powinniśmy się modlić w jego intencji. Aby wspierał go Duch Święty podczas przygotowywania się do rekolekcji i podczas ich prowadzenia. Modlić mamy się też za samych siebie, abyśmy potrafili się otworzyć na to, co Bóg chce nam powiedzieć przez usta rekolekcjonisty. Miejmy odwagę podjąć ten wysiłek. Bo rekolekcje nie są wcale łatwym czasem. Trzeba większego wysiłku, czasem jakichś wyrzeczeń. To wszystko aby były jak największe owoce. Możemy zrobić sobie jakieś po­stanowienia na czas rekolekcji. Już teraz pomyślmy co to może być? Co pomoże mi w lepszym przeżyciu tego czasu?

Czas rekolekcji jest czasem świętym i nie powinniśmy zaśmiecać swego umysłu i serca rzeczami zbędnymi. Może dobrze by było w tym czasie ograniczyć oglądanie telewizji, unikać niepotrzebnych rozmów, zabaw itp. Więcej czasu poświęcić na modlitwę, na refleksję nad własnym życiem. Szukajmy ciszy i spokoju, bo Boga można odnaleźć właśnie tam, a nie w zamęcie i hałasie. To tylko trzy dni, można wytrzymać bez ulubionego serialu, bez kolegi czy bez ploteczek z przyjaciółkami. Odłożyć też ulubioną książkę, zabawę. To ma być czas dla mnie, nie mogę go zmarnować. Później będę miał czas na wszystko, a w trakcie rekolekcji mam odłożyć na bok wszystko co jest zbędne. Za to będę miał więcej czasu dla siebie, więcej czasu na szczerą rozmowę z bliskimi. Może coś trzeba zmienić w moim życiu a ja ciągle tego nie dostrzegam, albo za mało mam odwagi aby się za to zabrać.

Nauczyć się słuchać. Człowiek nie potrafi słuchać. Lubimy dużo mówić, zasypujemy ludzi, a nawet samego Boga potokiem słów. Wypowiadanych czasem bez większego zastanowienia. A gorzej jest ze słuchaniem. I nie tylko mam na myśli to, że nie należy przerywać mówiącemu, przeszkadzać mu gdy ma nam coś do powiedzenia, ale także umiejętność słuchania. Wsłuchać się w to, co chce nam ten człowiek powiedzieć, odczytać jego emocje, każdy najmniejszy gest. grymas twarzy, słuchać całym sobą. To jakby rozumiejąc intencje mówiącego wyprzedzać każde słowo, iść za tokiem jego myślenia, tak samo reagować, tak samo myśleć, tak samo czuć. Za mało ludzi potrafi tak słuchać. Nie znaczy, że mamy czuć się usprawiedliwieni. Tym bardziej powinniśmy się tego uczyć. Wsłuchać się w to co chce nam powiedzieć rekolekcjonista, a nie po paru minutach stwierdzić, że nic ciekawego nie powiedział i wyjść z Kościoła czy może zacząć myśleć o „niebieskich migdałach". Takie rekolekcje na pewno nie będą udane.

Rekolekcji nie głosi kapłan ale sam Bóg. Rekolekcjonista jest tylko narzędziem w ręku Boga. I na nic pomogą nawet najpiękniejsze konferencje, najpiękniejszym głosem wypowiedziane, wspaniałe przykła­dy, porywające historie jeżeli ja sam nie otworzę swego serca na głoszoną prawdę. To ode mnie samego zależy czy te rekolekcje będą udane, czy też nie. Nie wystarczy tylko przyjść i wysłuchać tych paru konfe­rencji, należy to wszystko o czym powie nam rekolekcjonista zacząć wprowadzać w życie. Mamy na to czas do Adwentu, do następnych rekolekcji a wtedy ocenimy czy były to udane rekolekcje czy też zmarno­wałem kolejną szansę.
/źródła internetowe/

Od Niedzieli 17 marca, aż do Niedzieli Palmowej 14 kwietnia 2019 roku zostaje przeniesiona Msza Św. /suma/ z godz.11. 30 na godz. 13. 00 w Bazylice Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą. Zmiana ta pozwoli uniknąć utrudnień z dojazdem do Sanktuarium, które miały miejsce w ubiegłym roku z racji wystawianej w okresie wielkiego postu Męki Pańskiej.

Serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w Ekstremalnej Drodze Krzyżowej (41 km.) - 05 kwietnia 2019 roku po mszy św. o godz. 18.00 z Parafii Rzymskokatolickiej Św Maksymiliana M. Kolbe do Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą.

Kontakt:
Parafia Rzymsko-katolicka
pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Płońsku
ul. ks. Romualda Jaworskiego 1, 09-100 Płońsk
MAIL: parafia@maksymilian.plonsk.pl
TEL: 23 662 11 80
|Proboszcz: 23 662 33 66|

Płońska TRASA EDK Św Maksymiliana M. Kolbe

Przebieg trasy:

Kościół św. Maksymiliana Marii Kolbe w Płońsku (ul. Kopernika, Płocka)-> Kościół św. Michała w Płońsku (ul. ZWM, Wyszogrodzka, Wojska polskiego, Kwiatowa do granicy miasta DK 10)→ Brody → Jeżewo → Radzymin→ Kościół w Radzyminie św. Piotra i Pawła → Naruszewo → kościół św. Tekli w Naruszewie → Wola Krysk → Krysk → kościół św Floriana w Krysku → Drochówko → Strzembowo → Januszewo →Stanisławowo → Grodziec → kościół św Bartłomieja w Grodźcu -> Kuchary-Skotniki → Radzikowo Stare → kościół św Jana Chrzciciela w Radzikowie Starym →Roguszyn →Kolonia Wilkowuje →Wilkowuje→Komsin →Sielec→DK 62→Czerwińsk (ul. Sielecka, Piotra Dunina, Klasztorna) →Klasztor Zwiastowania NMP w Czerwińsku

Patron trasy: Św Maksymilian Rycerz Maryi

Całkowita długość EDK: 41,2 km

Suma podejść: 216 m.

E-mail kontaktowy rejonu plonskedk@wp.pl

Autor: Radosław Peda

Data EDK: 05.04.2019

REJESTRACJA
Rejestracja tylko poprzez stronę EDK. www.edk.org.pl


POZIOM TRUDNOŚCI

Trasa płaska i łatwa, prowadzi głównie drogami asfaltowymi, w niewielkim stopniu także gruntowymi

INFORMACJE DODATKOWE O TRASIE

UWAGA: Brak autobusów bezpośrednich do Płońska w soboty. Konieczność zorganizowania powrotu indywidualnego. Ewentualnie możliwość powrotu przez Płock lub Warszawę.
Należy zwracać szczególną uwagę na przejście DK 10 w Płońsku, przejście odcinkiem DW 571 w Krysku oraz przejście DK 62 w Czerwińsku nad Wisłą.


Z myślą o bezpiecznym przebyciu trasy drogi krzyżowej prosimy o stosowanie się do poniższych zasad:

➢ Każdy uczestnik EDK idzie na własną odpowiedzialność.

➢ Kierujemy się przed wszystkim zapisem śladu GPS i ewentualnie pomocniczo opisem trasy. Nie sugerujmy się innymi uczestnikami – zdarza się, że sami mogą nie znać drogi.

➢ Poruszamy się indywidualnie lub w zwartych grupach, nie większych niż 10 osób.

➢ Każda osoba w grupie ma założone elementy odblaskowe.

➢ Na drogach poruszamy się zgodnie z zasadami ruchu drogowego (idziemy lewą stroną jezdni, jeden za drugim). Idący na początku oraz na końcu grupy mają zapalone latarki.

➢ Dbamy o bezpieczeństwo własne oraz innych.

➢ Jeżeli zdarzy się pominąć czy zagubić jakąś Stację - kolejną można rozważyć w dowolnie wybranym miejscu. Sugerujemy, aby po dojściu do stacji zrobić krótki (lub dłuższy) odpoczynek, a rozważania przeczytać dopiero przed wyruszeniem na kolejny etap drogi (idąc w ciszy medytujmy treść stacji).

➢ Na trasie (poza wspólnym czytaniem rozważań Drogi Krzyżowej, ewentualnie sytuacjami wymagającymi konsultacji dalszego przebiegu drogi) obowiązuje całkowita zasada milczenia. Zwracajmy uwagę osobom nieprzestrzegającym tej reguły.

➢ Po drodze istnieje możliwość spotkania z dzikami. Zalecana duża ostrożność.

W sytuacjach wymagających udzielenia pierwszej pomocy medycznej, należy zadzwonić pod numer ratunkowy: 112 Po wezwaniu pomocy, dla ułatwienia odnalezienia osoby lub grupy, należy przełączyć latarki w tryb migania.

Celem Ekstremalnej Drogi Krzyżowej jest spotkanie z Bogiem.

Ekstremalna Droga Krzyżowa to prawdziwe ćwiczenie duchowe, po którym człowiek może zostać rzeczywiście przemieniony.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to głębokie przeżycie duchowe.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to emocje, których nigdy nie doświadczałeś.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to najbardziej świadoma Droga Krzyżowa w Twoim życiu.

Standardy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej !

MSZA ŚWIĘTA
zanim uczestnik wyruszy w drogę powinien wziąć udział we Mszy Św.

NOC
uczestnik pokonuje swoją drogę krzyżową w nocy

TRUD
opuszczenie swojej strefy komfortu, doświadczenie i przełamywanie swoich ograniczeń

MILCZENIE
Uczestnik pokonuje swoją drogę krzyżową w milczeniu

SAMOTNOŚĆ
oderwanie od świata, skupienie, stworzenie przestrzeni na spotkanie z Bogiem

ROZWAŻANIA EDK
wyjście poza swój sposób myślenia, otwartość na inspirację do zmiany

Zasady poruszania się na trasie Z myślą o bezpiecznym przebyciu trasy EDK zalecamy, aby:

1. w czasie Drogi Krzyżowej poruszać się w zwartych grupach, liczących nie więcej niż 10 osób,

2. każda osoba miała założone elementy odblaskowe,

3. na drogach poruszać się zgodnie z zasadami ruchu drogowego (idziemy lewą stroną jezdni, jeden za drugim). Idący na początku oraz na końcu grupy ma zapaloną latarkę (pierwszy - ze światłem białym skierowanym do przodu, ostatni - ze światłem czerwonym, skierowanym do tyłu),

4. podczas czytania rozważań kolejnych stacji Drogi Krzyżowej oraz innych postojów zajmować miejsce rozważnie. Pamiętając o bezpieczeństwie własnym oraz by nie utrudniać przemieszczanie się innym uczestnikom EDK oraz osobą nie uczestniczącym w EDK,

5. dbać o bezpieczeństwo własne oraz innych.
W czasie Ekstremalnej Drogi Krzyżowej obowiązuje Reguła Milczenia. Obowiązuje ona od momentu rozpoczęcia Ekstremalnej Drogi Krzyżowej – wyruszenie na trasę EDK. Uszanuj prawo innych uczestników do głębszego przeżycia Misterium
Drogi Krzyżowej dzięki spotkaniu z Bogiem w ciszy i skupieniu. Zwróć uwagę osobom nieprzestrzegającym tą regułę.

W razie niebezpiecznej sytuacji na trasie… Ze względu na przebieg tras EDK, często to Ty będziesz jedyną osobą, która będzie mogła pomóc innemu uczestnikowi.
Dlatego nie wahaj się zareagować, gdy ktoś ma problemy.

W szczególności przerwij zasadę milczenia, jeśli widzisz, że:
• ktoś uległ wypadkowi lub nagłemu zachorowaniu,
• ktoś leży lub siedzi bez ruchu,
• ktoś ma problemy, np. z chodzeniem lub oddychaniem,
• ktoś nadaje sygnał ratunkowy.
Jeżeli napotkasz na którąś z tych sytuacji lub innej, w której ktoś potrzebuję pomocy - weź odpowiedzialność. Upewnij się, że jesteś bezpieczny oraz, że nic Ci nie grozi i zacznij udzielać pierwszej pomocy.
Jeżeli sytuacja przekracza Twoje umiejętności, wezwij pomoc dzwoniąc na numer ratunkowy 112.

Jak należy się zorganizować

Należy zacząć od wyboru miejsca, z którego wyruszysz. Zwyczajowo EDK zaczyna się wspólną Mszą. Wybierając miejsce/rejon – trzeba sprawdzić, kiedy planowany jest wymarsz.
W rejonie przygotowane są trasy. Można pobrać ślad GPS lub wydrukować sobie opis trasy. To bardzo ułatwia przemarsz, bo w nocy trudno jest zapytać się o drogę.
Na EDK można wyruszyć samemu, lub w małej grupce. W każdym przypadku obowiązuje milczenie. Pątnicy zatrzymują się w wyznaczonych miejscach na modlitwę przy stacji. Należy unikać rozmów i pikników. Na trasie można jeść i pić. Brak jedzenia nie należy do istoty EDK.
Na EDK przygotowane są specjalne rozważania, które oddają ducha tego wyzwania. Przygotowuje je ks. Jacek WIOSNA Stryczek razem ze swoją wspólnotą. Można je wysłuchać – nagranie jest dostępne w aplikacji EDK, lub przeczytać.
EDK nie jest pielgrzymką. Nie ma zabezpieczeń. Każdy walczy sam o wytrwanie na trasie. Ryzykuje. Nie chodzi też o wyjście w jakieś intencji. Chodzi o przemianę swojego życia. Jeśli pątnik stanie się lepszy, wszyscy na tym zyskają.
Bóg nie planuje na EDK dobrej pogody. Nasz Bóg nie zajmuje się pogodą. Zajmuje się tym, abyśmy byli lepsi. Należy więc zabezpieczyć się na wszelką pogodę. Przejście 40 km zajmuje od 8 (bardzo szybko) do 12 godzin.

Kto może i powinien iść na EDK
EDK to wydarzenie duchowe, a nie tylko religijne. Dotyka duszy i dlatego dotyczy każdego człowieka.
Na EDK nie pytamy się, czy ktoś chodzi do kościoła, czy jest religijny, albo nie. To nie jest ważne. Ważne jest nie to kim jesteś, ale to, kim możesz się stać. To wyzwanie dla ludzi, którzy szukają w życiu czegoś więcej—sensu i nowego pomysłu na siebie.
Zniechęcamy osoby, które myślą, że jakoś to będzie. Że jak nie będą miały siły, to ktoś im pomoże. Zniechęcamy ludzi zamkniętych, którzy nie szukają nowych pomysłów na siebie. Zniechęcamy ludzi, którzy oceniają innych i uważają siebie za lepszych od nich.
W EDK nie chodzi o sport. To nie jest przygoda. To jest droga do spotkania ze swoją duszą. Z Bogiem.
EDK jest świetnym rozważaniem dla ludzi, którzy dużo pracują i trudno im znaleźć czas dla siebie i swojej duszy. Ta kumulacja daje okazję do gruntowanego przemyślenia siebie.

Serdecznie zapraszamy do wzięcia udziału w Ekstremalnej Drodze Krzyżowej (80 km.) - 05 kwietnia 2019 roku po mszy św. o godz. 18.00 z Parafii Rzymskokatolickiej Matki Boskiej Zwycięskiej w Warszawie Rembertowie do Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą.

Kontakt:
Parafia Rzymskokatolicka Matki Boskiej Zwycięskiej
ul. Grzybowa 1
04-498 Warszawa-Rembertów
Telefon: (22) 612 94 40
Email: kancelaria.mbz@gmail.com

Koordynator: Łukasz Lada; Autor Artur Szajko;

REJESTRACJA
Rejestracja tylko poprzez stronę EDK. www.edk.org.pl


Początek: Warszawa – Rembertów Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej

Koniec: Bazylika Zwiastowania NMP - Czerwińsk nad Wisłą

Długość trasy: 80 km

Suma podejść: 344 m

Patron: Matka Boża Czerwińska

Data EDK: 05.04.2019

Trasa:
Warszawa (Rembertów - Targówek - Bródno - Żerań - Tarchomin) - Jabłonna - Nowy Dwór Mazowiecki - Modlin - Zakroczym - Mochty Smok - Smoszewo - Miączyn - Wychódźc - Wilkowiec - Czerwińsk nad Wisłą

Informacje o trasie:

Celem trasy Czarno-Czerwonej jest Sanktuarium Matki Bożej Czerwińskiej i Romańska Bazylika z XII w. w Czerwińsku nad Wisłą.
Więcej informacji na stronie: czerwinsk.salezjanie.pl

Trasa wprawdzie początkowo przebiega początkowo przez Warszawę, ale głównie przez okolice słabo zamieszkane i spokojne, bez dużego natężenia ruchu. Potem dosyć długi odcinek (około 30 km) idzie się wzdłuż Wisły wałem przeciwpowodziowym (początkowo utwardzoną ścieżką rowerową, potem droga gruntową). Od Nowego Dworu Maz. droga biegnie przez malownicze tereny nad brzegiem Wisły aż do samego Czerwińska.
Ze względu na długość trasy zalecany jest udział w parafialnej Mszy św. w Rembertowie o godz. 18.00 i wyjście wcześniejsze niż pozostałe trasy.
Jeśli uda się dotrzeć do Czerwińska w sobotę przed godz. 16.00 jest szansa zobaczenia sławnego czerwińskiego Misterium Męki Pańskiej.

Ze względu na długość trasa przeznaczona dla zaawansowanych i doświadczonych wędrowców pieszych.

Dojazd do punktu startowego - Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej w Rembertowie - Autobusami Komunikacji Miejskiej (115, 183, 514) lub Pociągiem do stacji Warszawa Rembertów (dojście od stacji do kościoła to ok. 1 km)
Powrót z Czerwińska możliwy EkoBusem (wyszukiwanie na stronie busradar.pl)
W okolicy Nowego Dworu Maz. widziano ślady bytności dzików. Zalecana ostrożność

Rejon Warszawa Rembertów-Sulejówek Trasa Czarno-Czerwona – Matki Bożej Czerwińskiej Rembertów –> Czerwińsk nad Wisłą
Informacje, jak się przygotować i dobrze przeżyć EDK, znajdują się na stronie www.edk.org.pl

Poniższe opracowanie to wskazówki przebiegu wybranej trasy.
Poniższy opis trasy i mapa są tylko dodatkową formą pomocy!
Podstawą jest używanie śladu GPS!

Przebieg trasy: Warszawa (Rembertów - Targówek - Bródno - Żerań - Tarchomin) - Jabłonna - Nowy Dwór Mazowiecki - Modlin - Zakroczym - Mochty Smok - Smoszewo - Miączyn - Wychódźc - Wilkowiec - Czerwińsk nad Wisłą
Długość trasy: 80 km

Z myślą o bezpiecznym przebyciu trasy drogi krzyżowej prosimy o stosowanie się do poniższych zasad:

➢ Każdy uczestnik EDK idzie na własną odpowiedzialność.

➢ Kierujemy się przed wszystkim zapisem śladu GPS i ewentualnie pomocniczo opisem trasy. Nie sugerujmy się innymi uczestnikami – zdarza się, że sami mogą nie znać drogi.

➢ Poruszamy się indywidualnie lub w zwartych grupach, nie większych niż 10 osób.

➢ Każda osoba w grupie ma założone elementy odblaskowe.

➢ Na drogach poruszamy się zgodnie z zasadami ruchu drogowego (idziemy lewą stroną jezdni, jeden za drugim). Idący na początku oraz na końcu grupy mają zapalone latarki.

➢ Dbamy o bezpieczeństwo własne oraz innych.

➢ Jeżeli zdarzy się pominąć czy zagubić jakąś Stację - kolejną można rozważyć w dowolnie wybranym miejscu. Sugerujemy, aby po dojściu do stacji zrobić krótki (lub dłuższy) odpoczynek, a rozważania przeczytać dopiero przed wyruszeniem na kolejny etap drogi (idąc w ciszy medytujmy treść stacji).

➢ Na trasie (poza wspólnym czytaniem rozważań Drogi Krzyżowej, ewentualnie sytuacjami wymagającymi konsultacji dalszego przebiegu drogi) obowiązuje całkowita zasada milczenia. Zwracajmy uwagę osobom nieprzestrzegającym tej reguły.

➢ Po drodze istnieje możliwość spotkania z dzikami. Zalecana duża ostrożność.

W sytuacjach wymagających udzielenia pierwszej pomocy medycznej, należy zadzwonić pod numer ratunkowy: 112 Po wezwaniu pomocy, dla ułatwienia odnalezienia osoby lub grupy, należy przełączyć latarki w tryb migania.

Celem Ekstremalnej Drogi Krzyżowej jest spotkanie z Bogiem.

Ekstremalna Droga Krzyżowa to prawdziwe ćwiczenie duchowe, po którym człowiek może zostać rzeczywiście przemieniony.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to głębokie przeżycie duchowe.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to emocje, których nigdy nie doświadczałeś.
Ekstremalna Droga Krzyżowa to najbardziej świadoma Droga Krzyżowa w Twoim życiu.

Standardy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej !

MSZA ŚWIĘTA
zanim uczestnik wyruszy w drogę powinien wziąć udział we Mszy Św.

NOC
uczestnik pokonuje swoją drogę krzyżową w nocy

TRUD
opuszczenie swojej strefy komfortu, doświadczenie i przełamywanie swoich ograniczeń

MILCZENIE
Uczestnik pokonuje swoją drogę krzyżową w milczeniu

SAMOTNOŚĆ
oderwanie od świata, skupienie, stworzenie przestrzeni na spotkanie z Bogiem

ROZWAŻANIA EDK
wyjście poza swój sposób myślenia, otwartość na inspirację do zmiany

Zasady poruszania się na trasie Z myślą o bezpiecznym przebyciu trasy EDK zalecamy, aby:

1. w czasie Drogi Krzyżowej poruszać się w zwartych grupach, liczących nie więcej niż 10 osób,

2. każda osoba miała założone elementy odblaskowe,

3. na drogach poruszać się zgodnie z zasadami ruchu drogowego (idziemy lewą stroną jezdni, jeden za drugim). Idący na początku oraz na końcu grupy ma zapaloną latarkę (pierwszy - ze światłem białym skierowanym do przodu, ostatni - ze światłem czerwonym, skierowanym do tyłu),

4. podczas czytania rozważań kolejnych stacji Drogi Krzyżowej oraz innych postojów zajmować miejsce rozważnie. Pamiętając o bezpieczeństwie własnym oraz by nie utrudniać przemieszczanie się innym uczestnikom EDK oraz osobą nie uczestniczącym w EDK,

5. dbać o bezpieczeństwo własne oraz innych.
W czasie Ekstremalnej Drogi Krzyżowej obowiązuje Reguła Milczenia. Obowiązuje ona od momentu rozpoczęcia Ekstremalnej Drogi Krzyżowej – wyruszenie na trasę EDK. Uszanuj prawo innych uczestników do głębszego przeżycia Misterium
Drogi Krzyżowej dzięki spotkaniu z Bogiem w ciszy i skupieniu. Zwróć uwagę osobom nieprzestrzegającym tą regułę.

W razie niebezpiecznej sytuacji na trasie… Ze względu na przebieg tras EDK, często to Ty będziesz jedyną osobą, która będzie mogła pomóc innemu uczestnikowi.
Dlatego nie wahaj się zareagować, gdy ktoś ma problemy.

W szczególności przerwij zasadę milczenia, jeśli widzisz, że:
• ktoś uległ wypadkowi lub nagłemu zachorowaniu,
• ktoś leży lub siedzi bez ruchu,
• ktoś ma problemy, np. z chodzeniem lub oddychaniem,
• ktoś nadaje sygnał ratunkowy.
Jeżeli napotkasz na którąś z tych sytuacji lub innej, w której ktoś potrzebuję pomocy - weź odpowiedzialność. Upewnij się, że jesteś bezpieczny oraz, że nic Ci nie grozi i zacznij udzielać pierwszej pomocy. Jeżeli sytuacja przekracza Twoje umiejętności, wezwij pomoc dzwoniąc na numer ratunkowy 112.


Jak należy się zorganizować

Należy zacząć od wyboru miejsca, z którego wyruszysz. Zwyczajowo EDK zaczyna się wspólną Mszą. Wybierając miejsce/rejon – trzeba sprawdzić, kiedy planowany jest wymarsz.
W rejonie przygotowane są trasy. Można pobrać ślad GPS lub wydrukować sobie opis trasy. To bardzo ułatwia przemarsz, bo w nocy trudno jest zapytać się o drogę.
Na EDK można wyruszyć samemu, lub w małej grupce. W każdym przypadku obowiązuje milczenie. Pątnicy zatrzymują się w wyznaczonych miejscach na modlitwę przy stacji. Należy unikać rozmów i pikników. Na trasie można jeść i pić. Brak jedzenia nie należy do istoty EDK.
Na EDK przygotowane są specjalne rozważania, które oddają ducha tego wyzwania. Przygotowuje je ks. Jacek WIOSNA Stryczek razem ze swoją wspólnotą. Można je wysłuchać – nagranie jest dostępne w aplikacji EDK, lub przeczytać.
EDK nie jest pielgrzymką. Nie ma zabezpieczeń. Każdy walczy sam o wytrwanie na trasie. Ryzykuje. Nie chodzi też o wyjście w jakieś intencji. Chodzi o przemianę swojego życia. Jeśli pątnik stanie się lepszy, wszyscy na tym zyskają.
Bóg nie planuje na EDK dobrej pogody. Nasz Bóg nie zajmuje się pogodą. Zajmuje się tym, abyśmy byli lepsi. Należy więc zabezpieczyć się na wszelką pogodę. Przejście 40 km zajmuje od 8 (bardzo szybko) do 12 godzin.


Kto może i powinien iść na EDK

EDK to wydarzenie duchowe, a nie tylko religijne. Dotyka duszy i dlatego dotyczy każdego człowieka.
Na EDK nie pytamy się, czy ktoś chodzi do kościoła, czy jest religijny, albo nie. To nie jest ważne. Ważne jest nie to kim jesteś, ale to, kim możesz się stać. To wyzwanie dla ludzi, którzy szukają w życiu czegoś więcej—sensu i nowego pomysłu na siebie.
Zniechęcamy osoby, które myślą, że jakoś to będzie. Że jak nie będą miały siły, to ktoś im pomoże. Zniechęcamy ludzi zamkniętych, którzy nie szukają nowych pomysłów na siebie. Zniechęcamy ludzi, którzy oceniają innych i uważają siebie za lepszych od nich.
W EDK nie chodzi o sport. To nie jest przygoda. To jest droga do spotkania ze swoją duszą. Z Bogiem.
EDK jest świetnym rozważaniem dla ludzi, którzy dużo pracują i trudno im znaleźć czas dla siebie i swojej duszy. Ta kumulacja daje okazję do gruntowanego przemyślenia siebie.

Nabożeństwa pasyjne w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą:

Droga Krzyżowa w piątek o godz. 8.30. oraz o godz. 17.30.

Droga Krzyżowa ulicami Czerwińska nad Wisłą odbędzie się w piątek przed Niedzielą Palmową po Mszy Św. o godz. 18.00

Gorzkie Żale przed wystawionym Jezusem Eucharystycznym w niedzielę po Mszy św. o godz. 10.00. oraz podczas nabożeństwa o godz. 16.30

Rekolekcje wielkopostne w naszym Sanktuarium Maryjnym od 31 marca – 02 kwietnia 2019 roku wygłosi Gwardian klasztoru franciszkanów, rektor kościoła w Wyszogrodzie oraz ceniony rekolekcjonista o. Marek Iwański OFMConv

Serdecznie zapraszamy do Wspólnej modlitwy!


**********************************************************

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA NA WIELKI POST 2019 ROKU


«Stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych» (Rm 8, 19)

Drodzy bracia i siostry!
Każdego roku, za pośrednictwem Kościoła, który jest naszą Matką, Bóg pozwala swoim wiernym «z oczyszczoną duszą radośnie oczekiwać świąt wielkanocnych, aby (…) przez uczestnictwo w sakramentach odrodzenia osiągnęli pełnię dziecięctwa Bożego» (1. Prefacja Wielkopostna). W ten sposób, od Wielkanocy do Wielkanocy możemy podążać do pełni tego zbawienia, które już otrzymaliśmy dzięki tajemnicy paschalnej Chrystusa: «W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni» (Rz 8, 24). Ta tajemnica zbawienia, działająca w nas już podczas ziemskiego życia, jest procesem dynamicznym, który obejmuje także historię i całe stworzenie. Św. Paweł dochodzi do stwierdzenia: «Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych» (Rz 8, 19). W takiej perspektywie chcę podzielić się z wami kilkoma refleksjami, które niech nam towarzyszą na drodze nawrócenia w nadchodzącym Wielkim Poście.

1. Odkupienie stworzenia

Celebracja Triduum Paschalnego męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, szczyt roku liturgicznego, za każdym
razem zaprasza nas do przeżywania pewnego procesu przygotowania, ze świadomością, że nasze stawanie się na wzór obrazu Chrystusa (por. Rz 8, 29) jest bezcennym darem miłosierdzia Bożego.
Jeśli człowiek żyje jak dziecko Boga, jak osoba odkupiona, która pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu (por. Rz 8, 14) i wie, jak rozpoznać i zastosować w praktyce prawo Boże, począwszy od tego zapisanego w jego sercu i naturze, czyni dobro także stworzeniu, współpracując w jego odkupieniu. Dlatego właśnie stworzenie – mówi św. Paweł – posiada usilne pragnienie objawienia się synów Bożych, to znaczy tych, którzy ciesząc się łaską paschalnej tajemnicy Jezusa w pełni żyją jej owocami, przeznaczonymi do osiągnięcia pełnej dojrzałości przy odkupieniu ciała ludzkiego. Kiedy miłość Chrystusa przemienia życie świętych - ducha, duszę i ciało - oddają oni chwałę Bogu, a przez modlitwę, kontemplację i sztukę angażują w to także stworzenia, jak pięknie wyraża to "Pieśń Słoneczna" św. Franciszka z Asyżu (por. Enc. Laudato si’, 87). Jednak w tym świecie harmonia płynąca z Odkupienia jest wciąż zagrożona przez negatywną moc grzechu i śmierci.

2. Destrukcyjna siła grzechu

Rzeczywiście, kiedy nie żyjemy jak dzieci Boże, często zachowujemy się destrukcyjnie nie tylko wobec nas samych, ale także w stosunku do bliźnich i do innych stworzeń, uważając, mniej lub bardziej świadomie, że możemy ich używać według własnej woli. Zaczyna wtedy dominować brak umiarkowania, prowadząc do stylu życia naruszającego te granice, które nasza ludzka kondycja i natura każą nam szanować, podążając za tymi niekontrolowanymi pragnieniami, które w Księdze Mądrości przypisuje się ludziom niegodziwym, lub tym, którzy nie uznają Boga jako punkt odniesienia dla swoich działań i nie mają nadziei na przyszłość (por. 2, 1-11). Jeśli nie jesteśmy stale ukierunkowani ku Wielkanocy, w stronę horyzontu Zmartwychwstania, to oczywiste jest, że zwycięża logika wszystkiego i natychmiast, oraz mieć coraz więcej. Wiemy, że przyczyną każdego zła jest grzech, który od czasu jego pojawienia się wśród ludzi zerwał komunię z Bogiem, z innymi i ze stworzeniem, z którym jesteśmy połączeni przede wszystkim przez nasze ciało. Zerwanie komunii z Bogiem naruszyło także harmonijny związek ludzi ze środowiskiem, w którym zostali powołani do życia, zamieniając ogród w pustynię (por. Gen 3,17-18). Chodzi tutaj o grzech, który sprawia, że człowiek uważa siebie za boga stworzenia, czuje się jego absolutnym panem i używa go nie tak, jak chciał tego Stwórca, ale w swoim własnym interesie, ze szkodą dla stworzeń i innych ludzi.
Kiedy zostaje odrzucone prawo Boże, prawo miłości, wtedy potwierdza się prawo panowania silniejszego nad słabszym. Grzech, który mieszka w sercu człowieka (por. Mk 7, 20-23) - i objawia się jako chciwość, pragnienie nadmiernego dobrobytu, brak zainteresowania dobrem innych, a często także własnym - prowadzi do wykorzystywania stworzenia, osób i środowiska, zgodnie z tą niezaspokojoną żądzą, która każde pragnienie uważa za prawo, a która prędzej czy później doprowadzi do zniszczenia nawet tych, którzy są przez nią zdominowani.

3. Uzdrawiająca moc skruchy i przebaczenia

Dlatego stworzenie pilnie potrzebuje objawienia się synów Bożych, tych, którzy stali się "nowym stworzeniem": «Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto stało się nowe» (2 Kor 5, 17). W rzeczywistości, wraz z ich objawieniem się, także stworzenie może "przeżyć Wielkanoc": otworzyć się na nowe niebo i na nową ziemię (por. Ap 21, 1). A droga do Wielkanocy wzywa nas właśnie do odnowienia naszego oblicza i naszego serca chrześcijan przez pokutę, nawrócenie i przebaczenie, aby móc żyć pełnią łask Tajemnicy Paschalnej.
Ta „niecierpliwość”, to oczekiwanie stworzenia spełni się, kiedy objawią się synowie Boga, to znaczy, gdy chrześcijanie i wszyscy ludzie podejmą zdecydowanie ten „ból rodzenia”, którym jest nawrócenie. Razem z nami całe stworzenie jest powołane do wyjścia «z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych» (Rz 8, 21). Wielki Post jest sakramentalnym znakiem tego nawrócenia. Wzywa on chrześcijan do intensywniejszego i konkretniejszego wcielania Tajemnicy Paschalnej w życie osobiste, rodzinne i społeczne, szczególnie poprzez post, modlitwę i jałmużnę.

Pościć, czyli uczyć się zmieniać nasz stosunek do innych i do stworzeń: przechodzić od pokusy "pożerania" wszystkiego, celem zaspokojenia naszej chciwości, do umiejętności cierpienia z miłości, która może wypełnić pustkę naszego serca.
Modlić się, aby umieć wyrzec się bałwochwalstwa i samowystarczalności naszego ja i uznać, że potrzebujemy Boga i Jego miłosierdzia.
Dawać jałmużnę, czyli porzucić nierozsądny styl życia i gromadzenie wszystkiego dla siebie w iluzji zabezpieczania przyszłości, która do nas nie należy. I w ten sposób na nowo odkryć radość z planu, którym Bóg objął stworzenie i nasze serca, planu miłości Boga, naszych braci i całego świata, i w tej miłości odnaleźć prawdziwe szczęście.

Drodzy bracia i siostry, "Wielki Post" Syna Bożego polegał na tym, że wyszedł On na pustynię stworzenia, aby wprowadzić je na nowo do tego ogrodu komunii z Bogiem, który był wcześniej niż grzech pierworodny (por. Mk 1, 12-13; Iz 51, 3). Niech nasz Wielki Post będzie kroczeniem po tej samej ścieżce, aby zanieść nadzieję Chrystusową także stworzeniu, które «zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych» (Rz 8, 21). Nie pozwólmy, aby ten błogosławiony czas upłynął bezowocnie! Prośmy Boga, aby pomógł nam wejść na drogę prawdziwego nawrócenia. Porzućmy egoizm i zapatrzenie się w siebie a wpatrujmy się w Paschę Jezusa; zbliżmy się do braci i sióstr znajdujących się w trudnej sytuacji, dzieląc się z nimi naszymi duchowymi i materialnymi dobrami. W ten sposób, przyjmując w konkretach naszego życia zwycięstwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią, ukierunkujemy Jego przemieniającą moc także na całe stworzenie.

Papież Franciszek

Watykan, 4 października 2018 w święto św. Franciszka z Asyżu

W Środę Popielcową 06.03.2019 r. Msze Święte w Bazylice p.w. Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą o godz. 7:00; 10:00; 18:00; (17.30 różaniec)

Nabożeństwo pokutne dla Szkoły Podstawowej o godz. 8.10.

Msza Św. z obrzędem posypania popiołem dla młodzieży o godz. 10.00

Środa Popielcowa, dla wiernych Kościoła katolickiego to początek czterdziestodniowego okresu Wielkiego Postu - czasu pokuty, mającej przygotować do owocnego przeżycia najważniejszych dla chrześcijan świąt wielkanocnych.
W Środę Popielcową tradycyjnie odprawia się Msze Św., podczas których głowy wiernych posypywane są przez kapłanów popiołem pochodzącym z palm święconych w Niedzielę Palmową. Podczas obrzędu wypowiadane są słowa „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz „ albo "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" mające przypominać o kruchości ludzkiego życia i śmierci.

Kilka podstawowych informacji o Środzie Popielcowej i Wielkim Poście

1. W Środę Popielcową - zgodnie z kanonami 1251-1252 Kodeksu Prawa Kanonicznego - obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych i post ścisły (trzy posiłki w ciągu dnia, w tym tylko jeden - do syta). Prawem o wstrzemięźliwości są związani wszyscy powyżej 14. roku życia, a prawem o poście - osoby pełnoletnie do rozpoczęcia 60. roku życia. Prawo kanoniczne nie nakłada na wiernych natomiast obowiązku uczestniczenia w tym dniu w Eucharystii (chociaż jest to powszechną praktyką, z której nie powinno się rezygnować bez ważnej przyczyny).

2. Aż do uroczystości Zesłania Ducha Świętego używa się II tomu Liturgii Godzin. Przypomina się, iż z Liturgii Godzin w okresie Wielkiego Postu znikają radosne aklamacje Alleluja oraz hymn Ciebie, Boże, chwalimy.

3. Okres Wielkiego Postu trwa od Środy Popielcowej do Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek wyłącznie. Służy on przygotowaniu do obchodu Paschy. Liturgia wielkopostna przygotowuje katechumenów do obchodu Paschalnego Misterium przez różne stopnie wtajemniczenia chrześcijańskiego, a wiernych - przez wspomnienie przyjętego chrztu i pełnienie pokuty.

4. Od Środy Popielcowej do Niedzieli Zmartwychwstania Pańskiego włącznie trwa czas zakazany dla uroczystych zabaw.

5. W okresie Wielkiego Postu nie ozdabia się kwiatami ani głównego, ani bocznych ołtarzy. Instrumenty muzyczne stosuje się wyłącznie dla podtrzymania śpiewów. Wyjątkami są: IV Niedziela Wielkiego Postu (tzw. Laetare), święta i uroczystości.


1 Natchniony zwyczaj nas uczy,
Byśmy w zbawiennym okresie
Czterdziestu dni umartwienia
Szczerą czynili pokutę.

2 Do tego Prawo przynagla
I napomnienia proroków,
A nade wszystko sam Chrystus,
Król i Stworzyciel wszechświata.

3 Ten czas przeżyjmy w skupieniu,
Krótsze niech będą rozmowy,
Skromniejsze nasze posiłki,
Więcej czuwania nad sobą.

4 Oddalmy zło, które może
Chwiejnych zagarnąć w niewolę,
I brońmy siebie przed wrogiem
Pełnym podstępnej przemocy.

5 Niech Tobie, w Trójcy Jedyny,
Chwała i cześć będzie wieczna,
A Ty w nas pomnóż owoce
Postu i skruchy serdecznej. Amen.


Wezwanie Boga w Środę Popielcową 1884r



Spojrzyj na nas o Panie, okiem pełnym litościi zmiłuj się nad nami albowiem wielceśmy zgrzeszyli.
Wspomnij Panie, na przygody, jakie nas spotkały: zgrzeszyliśmy, jak ojcowie nasi, pełni jesteśmy nieprawości, grzechy nasze są liczniejsze od włosów na głowach naszych.
Na widok nędzy naszej zasmuciliśmy się bardzo i przelękliśmy się nieszczęść gotowych spaść na grzesznika; zguba nasza zdaje się być nieodzowną, a nikt nie spieszy ku wspomożeniu naszemu: bojaźń śmierci napełnia duszę naszą.
Nic odrzucaj Panie, serca skruszonego i upokorzonego; wśród płaczu i postu zanosimy do Ciebie modły nasze,ofiarujemy Tobie jałmużny, które dla chwały Imienia Twego, rozdaliśmy ubogim, nędzę cierpiącym i niech ta jałmużna blaga Cię za nami.
Do Ciebie się uciekamy, Panie, albowiem przebaczenia nie odmawiasz tym, którzy o nie szczerze Cię proszą.
Do Ciebie się uciekamy, Panie i Boże nasz, albowiem Ty Sam wołasz lud swój, Ty go wybawisz z pod jarzma niewoli grzechowej, Ty go odkupisz: zmyj nieprawości jego we własnej Krwi Twojej, a z prochu i popiołu, w który się obróci po śmierci, utworzysz ciało chwalebne i połączysz je z duszą niezkazitelną na wieki wieków.

P. Panie, wysłuchaj modlitwy moje, a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie.

L. Nie odrzucaj łez moich.
módlmy się:

O Boże, który grzechami bywasz obrażony a pokuta przebłagany! przyjmij pokorne modły, jakie lud twój upadając przed Majestatem Twym Boskim ofiaruje Tobie a karanie, któreśmy na się przez grzechy ściągnęli, racz miłościwy Panie, od nas, sług Twoich, odwrócić.
Amen

za: “Chwała Boża” (1884r.)

Z racji jubileuszu 100-lecia Salezjańskiej Inspektorii św. Stanisława Kostki w Warszawie oraz przybycia duchowych synów św. Jana Bosko do Różanegostoku w 1919 r., gdzie od wieków czczony jest wizerunek Matki Bożej Różanostockiej Wspomożycielki, trwa peregrynacja kopii cudownego Obrazu Matki Bożej Różanostockiej we wszystkich naszych dziełach duszpastersko – wychowawczych.
Obraz do soboty 9 marca 2019 roku przebywa w naszej salezjańskiej wspólnocie zakonnej w Czerwińsku nad Wisłą.

W środę popielcową 06 marca 2019 roku obraz Matki Bożej Różanostockiej będzie wystawiony w Bazylice p.w. Zwiastowania NMP w Czerwińsku nad Wisłą. Serdecznie zapraszamy do wspólnotowej modlitwy.


Obraz nawiedzenia, ma formę tryptyku.
W centralnej jego części znajduje się kopia obrazu Matki Bożej Różanostockiej, w lewym skrzydle wizerunek św. Jana Bosko założyciela Rodziny Salezjańskiej a w prawym św. Stanisława Kostki – patrona salezjańskiej Inspektorii warszawskiej.
Całość namalował w 2017 r. Marek Karp artysta malarz z Suchowoli a poświęcił w tym samym roku przełożony salezjańskiej inspektorii warszawskiej ks. dr Andrzej Wujek SDB.
Peregrynacja, która rozpoczęła się w listopadzie 2018 r. zakończy się w maju 2019 roku.

W minionym tygodniu w wieku 89 lat w tym 71 życia zakonnego odeszła do Domu Ojca Miłosiernego ze wspólnoty zakonnej Sióstr Służek NMP Niepokalanej w Czerwińsku nad Wisłą Siostra Krystyna Karolewska CSSBVMI – długoletnia katechetka w naszej wspólnocie parafialnej. Pogrzeb Siostry Krystyny w poniedziałek 04 marca 2019 roku o godz. 10.30 w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia. Polećmy Ją Bożemu Miłosierdziu!


"Kochajmy Maryję i służmy Jej wiernie"

Bezhabitowe Zgromadzenie
Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej

Zgromadzenie zostało powołane do istnienia, przez błogosławionego Honorata Koźmińskiego kapucyna w 1878 roku, gdy Polska była pod zaborami i likwidowano klasztory, stąd idea zakonów bezhabitowych. Kolebką Zgromadzenia stał się Zakroczym, a święto Matki Bożej Różańcowej 7 października uważa się za datę założenia.
Zgromadzenie Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej jest jednym z 26 zgromadzeń zakonnych założonych przez błogosławionego O. Honorata Koźmińskiego (kapucyna). Ojciec Honorat zatroskany o przyszłość Ojczyzny pod zaborami pragnął otoczyć duchową opieką wszystkie jej środowiska i stany.
Pod wpływem objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie Ojciec Honorat zrozumiał potrzebę opieki religijno-moralnej nad ludem wiejskim i taki cel wyznaczył siostrom Służkom. To zadanie Zgromadzenie realizowało poprzez krzewienie oświaty, nauczanie religii, propagowanie abstynencji, prowadzenie kółek różańcowych oraz naśladowanie ukrytego życia Jezusa i Maryi. Głównym narzędziem wskazanym przez Matkę Bożą do realizacji tych zadań był różaniec. Pomimo ścisłego ukrycia Zgromadzenie rozwijało się dynamicznie i wkrótce zostało podzielone na prowincje z Domem Generalnym w Mariówce.
W drugiej połowie XX wieku siostry podjęły również pracę na Litwie, Łotwie, Białorusi, Stanach zjednoczonych, Rzymie, Ruandzie i Republice Demokratycznej Kongo (Zairze) i Francji. Dzisiaj Zgromadzenie liczy ok. 670 sióstr i jest podzielone na 5 prowincji: sandomierską, siedlecką, płocką, litewską i amerykańską.


Zgromadzenie Sióstr Służek NMP Niepokalanej jest instytutem zakonnym na prawie papieskim. Członkinie zobowiązują się publicznym ślubem do zachowania trzech rad ewangelicznych, prowadzą życie wspólne i oddają się działalności apostolskiej. Nie noszą jednolitego stroju.
Siostry Służki pragną oddawać chwałę Bogu swoim życiem konsekrowanym pośród świata, włączać się w zbawczą misję Chrystusa, zwłaszcza poprzez pracę w środowisku wiejskim. Zjednoczone we wspólnocie siostrzanej służą bliźnim naśladując Chrystusa, który "przyszedł, aby służyć", oraz Maryję, Służebnicę Pańską.

Duchowość Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej charakteryzują trzy elementy: duch Maryjny, duch franciszkański i duch służby.

Duch Maryjny

Siostry Służki codziennie wpatrują się w Niepokalaną Służebnicę Pańską i razem z Nią wsłuchują się w Słowo, aby jak Ona odpowiadać Bogu "TAK". Ojciec Honorat wskazał Ją jako wzór życia całkowicie ukrytego z Chrystusem w Bogu, a zarazem w pełni zaangażowanego w dzieło zbawienia świata.

Niepokalana Fundatorka

Jesteście Służkami Niepokalanej. Tak nazwał Siostry - Założyciel - bł. O. Honorat Koźmiński, wyjaśniając:
"Okazją zaś do tego zawiązku były Objawienia Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej uczynione w tym czasie wiejskim dziewczętom w Gietrzwałdzie (...) dlatego też Służkami Niepokalanej się nazwały".
Chcąc zrozumieć Niepokalane Poczęcie u Jego źródła, trzeba cofnąć się do pierwszego zamysłu Stwórcy."Bóg - pisze św. Paweł Apostoł - wybrał nas..., abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego Obliczem".

Różaniec

Niepokalaną Patronkę Zgromadzenia Siostry Służki czczą również poprzez odpowiadanie na Jej wezwania, m.in. odmawiając codziennie różaniec, prowadząc Kółka Żywego Różańca, świętując wspomnienia liturgiczne Matki Najświętszej.
Różaniec, z którym wiążą się początki Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej jest modlitwą, która prowadzi Ich w szkole Maryi od modlitwy ustnej do medytacji zbawczych tajemnic życia Jezusa, a wreszcie do kontemplacji, modlitwy odpoczynku w Sercu Boga, prostego spojrzenia w wierze na Osobę Chrystusa, który rodzi się, naucza, umiera i zmartwychwstaje, dając udział w misterium swojego Boskiego życia.

Duch franciszkański

Zgromadzenie Sióstr Służek należy do wielkiej rodziny franciszkańskiej. Święty Franciszek z Asyżu, rozmiłowany w człowieczeństwie Chrystusa i życiu Niepokalanej Matki, jest Ojcem i Mistrzem Zgromadzenia Sióstr Służek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej. Ożywione jego wiarą i żarliwością, starają się wiernie odczytywać Ewangelię i swoją postawą dawać świadectwo Chrystusowi we współczesnym świecie. Z swoim Serafickim Ojcem z Asyżu chcą iść przez życie w postawie radości, prostoty, pokoju i dobra.

Duch służby

Wpatrując się w obecną wśród nich MIŁOŚĆ Jezusa, który jest w Chlebie i w ubogich, uczą się Jego postawy. Jezus udziela się Im według swojego planu, Siostry Służki z kolei według Jego woli pragną udzielać się Jezusowi. Tajemnica służby! Ale to także szkoła patrzenia i słuchania... Maryja z Nazaretu rozpoczęła ten cykl długich lekcji wskazując drogę dla wszystkich. Usłyszała, odpowiedziała pozytywnie i poszła ze Słowem i Ciałem do człowieka... z intencją bezinteresownej służby.

Służba w ukryciu

Życie Maryi, pełne tajemnic Bożych, było jednocześnie proste i zwyczajne w oczach ludzi. Siostry Służki Najświętszej Maryi Panny Niepokalanej starają się naśladować Maryję w wypełnianiu swojego posłannictwa i - tak jak Maryja - w ukryciu przeżywać swoje powołanie do wyłącznej służby Bożej. (por. Konstytucje, 14)

02 marca 2019 r. w pierwszą sobotę miesiąca w godzinach od 10:30 - do 15:30 serdecznie zapraszamy do Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w Czerwińsku nad Wisłą na „Wieczernik Modlitwy”.
Jest to nabożeństwo dziękczynno - błagalne.
Msza Św. w intencjach Pielgrzymów i Uczestników Wieczernika Modlitwy o godz. 12.00.

Wieczernik Modlitwy poprowadzi ks. dr Paweł Romański, kapelan Katolickiego Stowarzyszenia Konsolata.


Posługę muzyczną podejmuje zespół muzyczny Wspólnoty Dusz Najmniejszych "Najmniejsi" z Łomianek.

www.echomaryi.eu

Zapraszamy również do słuchania Radia Konsolata:

www.konsolata.pl/radio

Zobacz i posłuchaj klikając tutaj

PROGRAM WIECZERNIKA :
Program spotkania:
- Różaniec i Adoracja Najświętszego Sakramentu
- Msza św. w intencji Pielgrzymów
- Przerwa na posiłek
- Modlitwa pod Krzyżem i Koronka do Bożego Miłosierdzia
- Błogosławieństwo indywidualne

O WIECZERNIKACH

Prowadzone są w duchu:

- uwielbienia Boga bogatego w Miłosierdzie,
- wynagradzania Bogu i Matce Najświętszej za wszelkie zło popełniane na świecie.

W intencjach:

- pielgrzymów przybywających do Sanktuarium w Czerwińsku
- ludzi chorych, z prośbą o uzdrowienie duszy
i ciała,
- w intencji rodzin, z prośbą o miłość, jedność
i pokój w rodzinie,
- w intencji Ojczyzny i świata, z prośbą
o miłosierdzie i pokój między narodami.

Uczestnikiem Wieczernika może być każdy wierny, kto:

- ma pragnienie żywej modlitwy we wspólnocie,
- szuka doświadczenia prawdziwej miłości i pokoju Bożego,
- chce wyrazić miłość ku Bogu poprzez ofiarowanie Mu siebie, swojego cierpienia i wynagradzanie za grzechy ludzkości popełniane w dzisiejszym świecie,
- gotów jest okazać miłość bliźniemu poprzez wyproszenie potrzebnych łask

23 lutego 2019 roku w Sokołowie Podlaskim po godzinie 19.00 odszedł do Pana ŚP. Ks. Henryk Boguszewski SDB – proboszcz parafii w Czerwińsku nad Wisłą w latach 1988 - 1990.

Msza Św. pogrzebowa odbędzie się w czwartek 28 lutego o godz. 11.00 w Sokołowie Podlaskim w kościele pw. św. Jana Bosko ul. Sadowa 2, 08-301 Sokołów Podlaski .

Polecajmy śp. Księdza Henryka Miłosierdziu Bożemu!

Miłosierny Boże, spraw, aby Twój sługa Ks. Henryk, którego w ziemskim życiu zaszczyciłeś świętym posłannictwem kapłaństwa, radował się wiecznie w niebieskiej chwale.
Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci. Niech odpoczywa w pokoju wiecznym.
Amen.

Curriculum vitae Ks. BOGUSZEWSKI HENRYK SDB

Ks. BOGUSZEWSKI HENRYK, ur. 27.07.1946 r.

Miejsce urodzenia: Słupsk
Rodzice: Franciszek i Helena z d. Kucia
1960-61 Czerwińsk nad Wisłą – VIII klasa (Niższe Seminarium)
1961-62 Sokołów Podl. IX klasa (Niższe Seminarium)
1962-63 Czerwińsk nad Wisłą - Nowicjat
02.08.1963 I śluby - Czerwińsk n. Wisłą
1963-1964 Woźniaków – przygotowanie do eksternistycznych egzaminów z I i II klasy szkoły średniej i filozofia
1964-1966 Frombork – asystencja
1966 - IX do XII Czerwińsk – filozofia
1967 – 01 asystencja Łódź ul. Wodna
1967 - II do VII Piła – asystencja
1967-1969 Czerwińsk – filozofia
1969-1973 Ląd n. Wartą - teologia
26.07.1970 – Śluby wieczyste (Przyłęków)
19.06.1973 – Prezbiterat – Ląd n. Wartą
Miejsca pracy:
1973-1977 Szczecin - parafia M. B. Różańcowej– wikariusz parafii, katecheta, opiekun LSO
1977-1978 Lublin – Kurs Moderatorów Ruchu Światło-Życie u Sługi Bożego prof. Franciszka Blachnickiego. Teologia pastoralna na KUL-u
1978-1979 Łódź – Inspektorat – referent - Duszpasterstwo Młodzieży i Katechizacja
1979-1982 Olsztyn – ekonom, wikariusz, katecheta, opiekun LSO i Oazy
1982-1988 Płock – ekonom, wikariusz, opiekun LSO, katecheta
1988-1990 Czerwińsk n. Wisłą – proboszcz i ojciec duch. dekanatu Wyszogród
15.06.1990-97 Boruny (Białoruś) – proboszcz i dziekan – dekanat Oszmiana
1997-2000 Sankt Petersburg - dyrektor domu formacyjnego
2000-2006 Moskwa – Inspektor Okręgu Wschodniego
2006 – 2007 Rostów n. Donem – wikariusz parafii
2007-2012 Gatchina – dyrektor wspólnoty
31.08.2012 Moskwa - dyrektor wspólnoty
24.05.2017 Moskwa - pomoc w duszpasterstwie

Zmarł 23.02.2019 r. w Sokołowie Podlaskim